Abraham dzieli kraj z Lotem i otrzymuje Bożą obietnicę

Rzekł Abram do Lota: „Niechaj nie będzie sporu między nami, między pasterzami moimi a pasterzami twoimi, bo przecież jesteśmy krewnymi. Wszak cały ten kraj stoi przed tobą otworem. Odłącz się ode mnie. Jeśli pójdziesz w lewo, ja pójdę w prawo, a jeżeli ty pójdziesz w prawo, ja — w lewo”.
Rdz 13,8—9

Zostaliśmy wezwani po imieniu

Drogę do pokoju na Bliskim Wschodzie wskazuje mądrość Abrahama, wspólnego ojca w wierze dla żydów, chrześcijan i muzułmanów. Powiedział o tym papież Franciszek, nawiązując do 13. rozdziału Księgi Rodzaju. „Kiedy czytam ten tekst, myślę o Bliskim Wschodzie i gorąco proszę Pana, aby dał nam wszystkim mądrość, tę mądrość: nie kłóćmy się — ty tutaj, a ja tam — o pokój”, powiedział papież na początku homilii. I Abraham, dodał ojciec święty, przypomina nam, że „nikt nie jest chrześcijaninem przez przypadek”, bo Bóg wzywa nas po imieniu i składa nam „obietnicę” (...).

Abraham, podkreślił papież, „wyrusza ze swojej ziemi z obietnicą. Cała jego droga to wędrówka ku tej obietnicy. Ona jest również pierwowzorem naszej drogi. Bóg powołuje Abrahama, jednego człowieka, i z tego człowieka czyni lud. Gdy zajrzymy do Księgi Rodzaju, na jej początku, w opisie stworzenia, możemy przeczytać, że Bóg stwarza gwiazdy, stwarza rośliny, stwarza zwierzęta”. Wszystko w liczbie mnogiej. Ale „stwarza człowieka: pojedynczego. Jednego. Bóg mówi do nas zawsze w liczbie pojedynczej, gdyż stworzył nas na swój obraz i podobieństwo. Bóg mówi do nas w liczbie pojedynczej i tak mówił do Abrahama, złożył mu obietnicę i zachęcił go, by wyszedł ze swojej ziemi”. Również „my, chrześcijanie — powiedział ojciec święty — zostaliśmy wezwani w liczbie pojedynczej. Nikt z nas nie jest chrześcijaninem przez czysty przypadek: nikt. Bóg kieruje wezwanie do ciebie, do ciebie, do ciebie”. Jest to wezwanie „po imieniu, połączone z obietnicą: Idź dalej, Ja jestem z tobą, idę u Twego boku”.