Podążajmy drogami Pana

Drodzy Bracia i Siostry, dzień dobry!

Dziś, w pierwszą niedzielę Adwentu, rozpoczyna się nowy rok liturgiczny. Przez te cztery tygodnie Adwentu liturgia prowadzi nas do święta narodzin Jezusa, a zarazem przypomina nam, że On każdego dnia przychodzi do naszego życia i ponownie przyjdzie w chwale na końcu czasów. Ta pewność powoduje, że patrzymy z ufnością w przyszłość, jak nas zachęca prorok Izajasz, który swoim natchnionym głosem towarzyszy całej drodze adwentowej.

W dzisiejszym pierwszym czytaniu Izajasz prorokuje, że «na końcu czasów (...) góra świątyni Pańskiej stać będzie mocno na szczycie gór i wystrzeli ponad pagórki. Wszystkie narody do niej popłyną» (2, 2). Świątynia Pana w Jerozolimie jest przedstawiona jako miejsce skupienia i spotkania wszystkich ludów. Po wcieleniu Syna Bożego sam Jezus objawił się jako prawdziwa świątynia. Dlatego wspaniała wizja Izajasza jest Bożą obietnicą i pobudza nas do przyjęcia postawy pielgrzymiej, podążania ku Chrystusowi, który jest sensem i celem całej historii. Ludzie łaknący i pragnący sprawiedliwości mogą ją znaleźć, jedynie podążając drogami Pana; natomiast zło i grzech biorą się z tego, że jednostki i grupy społeczne wolą iść drogami podyktowanymi przez egoistyczne interesy, które wywołują konflikty i wojny. Adwent jest czasem sprzyjającym temu, żeby otworzyć się na przyjście Jezusa, który przybywa jako zwiastun pokoju, aby nam wskazać drogi Boże.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus nas wzywa, abyśmy byli gotowi na Jego przyjście: «Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie» (Mt 24, 42). Czuwać nie oznacza mieć fizycznie otwarte oczy, ale mieć serce wolne i nastawione we właściwym kierunku, to znaczy usposobione do daru i służby. Tym jest czuwanie! Sen, z którego mamy się przebudzić, to obojętność, próżność, niezdolność do nawiązywania autentycznie ludzkich relacji, niezdolność do zatroszczenia się o brata samotnego, opuszczonego lub chorego. Oczekiwanie na Jezusa, który przychodzi, winno się zatem wyrażać w wysiłku czujności. Przede wszystkim chodzi o zdumiewanie się w obliczu działania Boga, Jego niespodzianek, i dawanie Jemu pierwszeństwa. Czujność oznacza także bycie uwrażliwionym konkretnie na naszego bliźniego przeżywającego trudności, pozwolenie, by nas poruszały jego potrzeby, bez czekania, aż on czy ona poproszą nas o pomoc, ale nauczenie się przewidywania i uprzedzania, tak jak zawsze czyni Bóg w stosunku do nas.

Niech Maryja, Dziewica czuwająca i Matka nadziei, prowadzi nas tą drogą i pomaga nam kierować spojrzenie ku «górze Pana», wizerunkowi Jezusa Chrystusa, który przyciąga do siebie wszystkich ludzi i wszystkie narody.

Po modlitwie Papież powiedział m.in.:

Drodzy bracia i siostry! Z niepokojem śledzę sytuację w Iraku. Z bólem przyjąłem wiadomość, że w minionych dniach demonstracje spotkały się z ostrą reakcją, która przyniosła dziesiątki ofiar. Modlę się za zabitych i za rannych; wyrażam bliskość ich rodzinom i całemu narodowi irackiemu i błagam Boga o pokój i zgodę.

Dykasteria ds. Świeckich Rodziny i Życia powołała nowy Międzynarodowy Organ Doradczy Młodzieży, w skład którego wchodzi 20 młodych ludzi, pochodzących z różnych obszarów geograficznych i środowisk kościelnych. Jest to konkretna odpowiedź na wezwanie Synodu poświęconego młodzieży w minionym roku (por. Dokument końcowy, 123). Zadaniem tego Organu jest pomaganie w zrozumieniu wizji ludzi młodych odnośnie do priorytetów duszpasterstwa młodzieży i co do innych kwestii ogólniejszych. Módlmy się w tej intencji.

Wszystkich was pozdrawiam, rzymian i pielgrzymów z różnych krajów! (...)

Dziś po południu pojadę do Greccio, do miejsca, gdzie św. Franciszek urządził pierwszą szopkę. Tam podpiszę List o znaczeniu i wartości szopki. Szopka jest prostym i wspaniałym znakiem wiary chrześcijańskiej. Jest to krótki list, który może się przydać w przygotowaniu do Bożego Narodzenia. Towarzyszcie mi modlitwą w tej podróży.

Wszystkim życzę dobrej niedzieli i dobrej drogi adwentowej. Proszę, nie zapominajcie o modlitwie za mnie. Dobrego obiadu i do zobaczenia.

opr. mg/mg