Jezus jest miłosierny i niestrudzenie przebacza

Drodzy Bracia i Siostry, dzień dobry!

Fragment Ewangelii Łukasza z dzisiejszej niedzieli ukazuje nam Jezusa, który zmierzając do Jerozolimy, wszedł do Jerycha. Jest to ostatni etap podróży, w której wyraża się sens całego życia Jezusa, poświęconego poszukiwaniu i zbawieniu zagubionych owiec z domu Izraela. A im bardziej droga zbliża się do celu, tym bardziej zacieśnia się wokół Jezusa krąg wrogości.

A jednak w Jerychu ma miejsce jedno z najbardziej radosnych wydarzeń, opowiedzianych przez św. Łukasza: nawrócenie Zacheusza. Ten człowiek jest zagubioną owcą, jest pogardzany i «wyklęty», gdyż jest celnikiem, a wręcz zwierzchnikiem celników tego miasta, przyjacielem znienawidzonych rzymskich okupantów, złodziejem i wyzyskiwaczem.

Ponieważ nie mógł zbliżyć się do Jezusa, prawdopodobnie z powodu swej złej reputacji, i ponieważ był niskiego wzrostu, Zacheusz wszedł na drzewo, aby móc zobaczyć przechodzącego Mistrza. Ten zewnętrzny gest, trochę śmieszny, wyraża jednak wewnętrzną postawę człowieka, który usiłuje wyjść ponad tłum, aby mieć kontakt z Jezusem. Sam Zacheusz nie zna głębokiego sensu swego czynu, nie wie, dlaczego to robi, ale robi to. Nawet nie śmie się łudzić, że możliwe jest przezwyciężenie dystansu dzielącego go od Pana; godzi się z tym, że Go zobaczy tylko przelotnie. Ale Jezus, kiedy dochodzi w pobliże owego drzewa, wzywa go po imieniu: «Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu» (Łk 19, 5). Ten człowiek niskiego wzrostu, odpychany przez wszystkich i daleki od Jezusa, jest jakby zagubiony w anonimowości; lecz Jezus go woła, a to imię, «Zacheusz», w języku tamtej epoki ma piękne znaczenie, bogate w aluzje: «Zacheusz» znaczy bowiem: «Bóg pamięta».

I Jezus idzie do domu Zacheusza, wzbudzając krytykę wszystkich mieszkańców Jerycha (ponieważ także w tamtych czasach sporo plotkowano!), którzy mówili: Jak to? Pomimo że w tym mieście mieszka tylu zacnych ludzi, zatrzymuje się właśnie u tego celnika? Tak, dlatego, że on był zagubiony, a Jezus mówi: «Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama» (Łk 19, 9). Od tego dnia do domu Zacheusza weszła radość, wszedł pokój, weszło zbawienie, wszedł Jezus. Nie ma takiego zawodu czy pozycji społecznej, nie ma takiego grzechu czy przestępstwa jakiejkolwiek natury, które mogłyby wymazać z pamięci i z serca Boga jedno z Jego dzieci. «Bóg pamięta» zawsze, nie zapomina o nikim z tych, których stworzył; On jest Ojcem, zawsze czujnie i z miłością oczekującym, że w sercu syna na nowo narodzi się pragnienie, by wrócić do domu. I kiedy rozpoznaje to pragnienie, choćby tylko jego sygnał, a wielokrotnie niemal nieuświadomione, od razu staje przy nim i swoim przebaczeniem sprawia, że jego droga nawrócenia i powrotu staje się łatwiejsza. Spójrzmy dziś na Zacheusza, który wszedł na drzewo: jego gest jest śmieszny, ale jest to gest zbawienia. Mówię do ciebie: jeśli masz ciężar na sumieniu, jeśli wstyd ci z powodu wielu rzeczy, które zrobiłeś, zatrzymaj się na chwilę, nie bój się. Pomyśl, że Ktoś na ciebie czeka, bo nigdy nie przestał o tobie pamiętać; a ten Ktoś jest twoim Ojcem, jest Bogiem, który na ciebie czeka! Jak Zacheusz wdrap się, wejdź na drzewo pragnienia, by zyskać przebaczenie; zapewniam cię, że nie będziesz rozczarowany! Jezus jest miłosierny i niestrudzenie zawsze przebacza! Zapamiętaj to sobie dobrze, taki jest Jezus.

Bracia i siostry, my także pozwólmy Jezusowi, by wzywał nas po imieniu! W głębi serca posłuchajmy Jego głosu, który nam mówi: «Dziś muszę się zatrzymać w twoim domu», to znaczy w twoim sercu, w twoim życiu. I przyjmijmy Go z radością: On może nas zmienić, może przemienić nasze serce z kamienia w serca z ciała, może nas uwolnić od egoizmu i uczynić z naszego życia dar miłości. Jezus może to uczynić, pozwól, by On na ciebie patrzył!

Po modlitwie «Anioł Pański» Ojciec Święty pozdrowił zgromadzonych wiernych i na zakończenie powiedział:

Życzę wszystkim dobrej niedzieli i dobrego obiadu. Do widzenia!

opr. mg/mg