Grzech postarza

Drodzy Bracia i Siostry, dzień dobry i dobrego świętowania!

Dzisiaj kontemplujemy piękno Maryi Niepokalanej. Ewangelia, która opowiada o zwiastowaniu, pomaga nam zrozumieć to, co świętujemy, przede wszystkim na podstawie pozdrowienia anioła. Zwraca się on do Maryi słowami, które nie są łatwe do przetłumaczenia, a które oznaczają «napełniona łaską», «stworzona przez łaskę», «łaski pełna» (Łk 1, 28). Zanim nazwał Ją Maryją, nazywa Ją pełną łaski, a tym samym objawia nowe imię, które dał Jej Bóg i które pasuje do Niej bardziej niż imię nadane przez Jej rodziców. Również my Ją tak nazywamy za każdym razem, gdy odmawiamy Zdrowaś Maryjo.

Co to znaczy łaski pełna? Że Maryja jest pełna obecności Boga. A skoro jest cała wypełniona Bogiem, to nie ma w Niej miejsca na grzech. Jest to rzecz niezwykła, ponieważ wszystko na świecie jest, niestety, skażone przez zło. Każdy z nas, gdy patrzy w swe wnętrze, widzi ciemne strony. Nawet najwięksi święci byli grzesznikami, a cała rzeczywistość, nawet rzeczy najpiękniejsze, została skażona przez zło: wszystko oprócz Maryi. Ona jest jedyną «zawsze zieloną oazą» ludzkości, jedyną nieskażoną, stworzona niepokalaną, aby w pełni przyjąć dzięki swojemu «tak» Boga, który przychodził na świat, i w ten sposób zapoczątkować nową historię.

Za każdym razem, gdy uznajemy Ją za pełną łaski, czynimy Jej największy komplement, taki sam, jaki uczynił Jej Bóg. Miłym komplementem, jaki można powiedzieć kobiecie, jest uprzejme powiedzenie jej, że młodo wygląda. Kiedy mówimy do Maryi, że jest pełna łaski, w pewnym sensie mówimy Jej także to, na najwyższym poziomie. Uznajemy Ją bowiem za zawsze młodą, bo nigdy nie postarzył Jej grzech. Jest tylko jedna rzecz, która naprawdę postarza — postarza wewnętrznie: nie wiek, ale grzech. Grzech postarza, ponieważ powoduje sklerozę serca. Zamyka je, czyni je biernym, sprawia, że usycha. Ta, która jest pełna łaski, jest wolna od grzechu. Jest zatem zawsze młoda, jest «młodsza od grzechu», jest «najmłodszą z rodzaju ludzkiego» (G. Bernanos, Pamiętnik wiejskiego proboszcza, ii, 1988 r.).

Dzisiaj Kościół wychwala Maryję, nazywając Ją całą piękną, tota pulchra. Tak jak Jej młodość nie wynika z wieku, tak też i Jej piękno nie tkwi w powierzchowności. Maryja, jak pokazuje dzisiejsza Ewangelia, na pozór nie wyróżnia się: pochodzi z prostej rodziny, żyła skromnie w Nazarecie, w niemal nieznanym miasteczku. I nie była sławna: nawet gdy anioł Ją nawiedził, nikt o tym nie wiedział, nie było tam owego dnia żadnego reportera. Matka Boża nie miała też wygodnego życia, ale zmartwienia i lęki: była «bardzo zmieszana» (por. w. 29), mówi Ewangelia, a kiedy anioł «odszedł od Niej» (w. 38), problemy narosły.

Jednak pełna łaski przeżyła piękne życie. Jaki był Jej sekret? Możemy to pojąć, patrząc ponownie na scenę zwiastowania. Na wielu obrazach Maryja jest przedstawiona, jak siedzi przed aniołem, z małą książką w ręku. Ta książka to Pismo Święte. Tak więc Maryja zwykła była słuchać Boga i przebywać z Nim. Słowo Boże było Jej tajemnicą — bliskie Jej sercu, przyjęło później ciało w Jej łonie. Przebywając z Bogiem, rozmawiając z Nim w każdej sytuacji, Maryja uczyniła swe życie pięknym. Nie wygląd, nie to, co przemija, ale serce skierowane ku Bogu czyni życie pięknym. Spójrzmy dzisiaj z radością na pełną łaski. Prośmy Ją, aby pomogła nam zachować młodość, przez mówienie «nie» grzechowi, i żyć pięknym życiem, mówiąc Bogu «tak».

Po modlitwie maryjnej Papież powiedział m.in.:

Drodzy bracia i siostry, serdecznie was wszystkich pozdrawiam, obecnych tutaj pielgrzymów, zwłaszcza rodziny i grupy parafialne. (...)

Dzisiaj po południu udam się na plac Hiszpański, aby odnowić tradycyjny akt oddania i modlitwy u stóp figury Niepokalanej. Proszę was o duchowe łączenie się ze mną w tym geście, który wyraża synowskie przywiązanie do naszej niebieskiej Matki. (...)

Życzę wszystkim udanego święta i dobrej drogi w Adwencie. Proszę, nie zapominajcie modlić się za mnie. Dobrego obiadu i do widzenia!

opr. mg/mg