Pieśń Mdr 9,1-6.9-11 - modlitwa o dar mądrości

1. Odczytana przez nas Pieśń jest obszerną częścią długiej modlitwy przypisywanej Salomonowi, który w tradycji biblijnej uważany jest za króla sprawiedliwego i niezwykle mądrego. Pieśń ta znajduje się w dziewiątym rozdziale Księgi Mądrości, tekstu napisanego po grecku, być może w Aleksandrii w Egipcie, na progu ery chrześcijańskiej. Jest ona wyrazem żywotności i otwartości judaizmu żydowskiej diaspory w świecie hellenistycznym.

W Księdze tej występują zasadniczo trzy kierunki myśli teologicznej: błogosławiona nieśmiertelność jako ostateczny kres egzystencji człowieka sprawiedliwego (por. rozdz. 1-5); mądrość jako dar Boży oraz przewodniczka życia i wyborów dokonywanych przez wiernego (por. rozdz. 6-9); historia zbawienia, a zwłaszcza przełomowe wydarzenie, jakim było wyzwolenie z niewoli egipskiej, jako znak walki pomiędzy dobrem i złem, która kończy się pełnym zbawieniem i odkupieniem (por. rozdz. 10-19).

2. Salomon żył mniej więcej dziesięć wieków przed natchnionym autorem Księgi Mądrości, jednakże uważany był za duchowego ojca i twórcę całej późniejszej refleksji mądrościowej. Ułożona w formie hymnu modlitwa, włożona w jego usta, stanowi uroczystą inwokację skierowaną do «Boga przodków i Pana miłosierdzia» (por. 9, 1), wyrażającą prośbę o cenny dar mądrości.

W omawianym przez nas tekście znajdujemy oczywistą aluzję do sceny przedstawionej w Pierwszej Księdze Królewskiej, kiedy to na początku swego panowania Salomon udaje się na wyżynę Gibeonu, gdzie wznosiła się świątynia, składa wielką ofiarę, po czym ma w nocy sen — widzenie. Gdy Bóg zachęca go, by poprosił o dar, odpowiada: «Racz więc dać Twemu słudze serce rozumne do sądzenia Twego ludu i rozróżniania dobra od zła (1 Krl 3, 9).

3. Myśl zawierająca się w powyższej inwokacji Salomona rozwinięta została w omawianej przez nas Pieśni przez serię błagań skierowanych do Pana o obdarowanie niezrównanym skarbem, jakim jest mądrość.

We fragmencie zamieszczonym w Liturgii Jutrzni spotykamy następujące dwa błagania: «Daj mi Mądrość (...). Wyślij ją ze świętych niebios i poślij z tronu Twej chwały» (Mdr 9, 4. 10). Gdy nie mamy tego daru, czujemy, że brak nam przewodnika, jakby gwiazdy polarnej wskazującej właściwą drogę, przy dokonywaniu moralnych wyborów w życiu: «jestem (...) człowiekiem słabym i żyjącym krótko, zbyt lichym, by pojąć sprawiedliwość i prawa. (...) jeśli mu [człowiekowi] zabraknie mądrości danej przez Ciebie, za nic będzie poczytany» (ww. 5-6).

Łatwo się domyślić, że owa «mądrość» to nie zwykła inteligencja lub praktyczna umiejętność, ale raczej uczestniczenie w samym zamyśle Boga, który «w swojej Mądrości stworzył człowieka» (por. w. 2). Jest to więc zdolność wniknięcia w głęboki sens istnienia, życia i historii, pod powierzchnię rzeczy i wydarzeń, by odkryć ich ostateczne znaczenie, zamierzone przez Pana.

4. Mądrość jest niczym lampa rozjaśniająca nasze codzienne wybory moralne i prowadząca nas prostą drogą, byśmy «wiedzieli, co jest miłe dla oczu Pana i co słuszne według Jego przykazań» (por. w. 9). Dlatego właśnie Liturgia zachęca nas do modlitwy słowami Księgi Mądrości na początku dnia, aby Bóg ze swą mądrością towarzyszył nam, «przy nas będąc i z nami pracując» (w. 10), i odkrywał przed nami dobro i zło, to co sprawiedliwe i co niesprawiedliwe.

Wiedzeni przez Bożą Mądrość, wkraczamy pełni ufności w świat. Trwamy przy niej mocno, miłując ją miłością oblubieńczą na wzór Salomona, który zgodnie ze słowami Księgi Mądrości wyznawał: «Ją to [czyli mądrość] pokochałem, jej od młodości szukałem, pragnąłem ją sobie wziąć za oblubienicę i stałem się miłośnikiem jej piękna» (8, 2).

5. Ojcowie Kościoła widzieli w Chrystusie Mądrość Bożą, idąc za myślą św. Pawła, który nazywał Chrystusa «mocą Bożą i mądrością Bożą» (1 Kor 1, 24).

Zakończmy nasze rozważanie modlitwą św. Ambrożego, który zwraca się do Chrystusa w następujących słowach: «Ty naucz mnie słów pełnych mądrości, ponieważ Ty jesteś Mądrością! Ty otwórz me serce, Ty, który otwarłeś Księgę! Ty otwórz tę bramę w niebie, bo Ty jesteś Bramą! Jeśli ktoś będzie wprowadzony przez Ciebie, posiądzie Królestwo odwieczne; jeśli ktoś wejdzie przez Ciebie, nie zbłądzi, bo nie może się pomylić ten, kto wkroczył w przestrzeń Prawdy» (Commento al Salmo 118/1, SAEMO 9, s. 377).

Do Polaków uczestniczących w audiencji generalnej:

Serdecznie witam wszystkich Rodaków!

Rozważaliśmy dzisiaj treść kantyku, w którym autor natchniony odwołuje się do Mądrości Boga Stwórcy i usilnie prosi, aby stała się ona również jego udziałem. Nie chodzi tu wyłącznie o wiedzę, umiejętność rozstrzygania spraw czy zdolność pokonywania życiowych trudności. Chodzi o Boży dar, dar Ducha Świętego, dar mądrości, dzięki któremu człowiek poznaje, co jest miłe Bogu, a spełniając to dobro, może stawać się coraz bardziej świętym.

Módlmy się stale o ten dar. Proszę o to szczególnie licznie tu zgromadzonych dzisiaj kapłanów: krakowskich, katowickich. Starajcie się o Bożą Mądrość dla siebie i uczcie jej tych, których Pan powierzył waszej pasterskiej pieczy. Niech Bóg wszystkim błogosławi. Zawieźcie to błogosławieństwo do waszych parafii i wspólnot. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Bóg zapłać za kolędę!

opr. mg/mg