Chrystus zmartwychwstał!

Msza św. w bazylice Grobu Świętego. 26 marca — Jerozolima

W ostatnim dniu pielgrzymki, w niedzielę 26 marca przed południem, Jan Paweł II odprawił Mszę św. w bazylice Grobu Świętego. W homilii mówił o centralnej tajemnicy wiary chrześcijańskiej — zmartwychwstaniu Chrystusa, której nie można oddzielać od tajemnicy krzyża. Ojciec Święty wezwał wszystkich członków Kościoła, by — posłuszni nakazowi Chrystusa — nieśli Ewangelię aż po krańce ziemi.

«Wierzę w Jezusa Chrystusa, (...) który się począł z Ducha Świętego. Narodził z Maryi Panny, umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion. (...) Trzeciego dnia zmartwychwstał».

1. Idąc śladem historii zbawienia, opisanej w Składzie Apostolskim, dotarłem z moją jubileuszową pielgrzymką do Ziemi Świętej. Z Nazaretu, gdzie Jezus począł się w łonie Maryi Panny za sprawą Ducha Świętego, przybyłem do Jerozolimy, gdzie był «umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion». Tutaj, w bazylice Grobu Świętego, klękam przed miejscem, gdzie Go pochowano: «Oto miejsce, gdzie Go złożyli» (Mk 16, 6).

Grób jest pusty. Jest niemym świadkiem centralnego wydarzenia w ludzkich dziejach: zmartwychwstania naszego Pana Jezusa Chrystusa. Przez prawie dwa tysiące lat ten pusty grób dawał świadectwo o zwycięstwie Życia nad śmiercią. Wraz z apostołami i ewangelistami, z Kościołem żyjącym w każdym czasie i miejscu my także dajemy świadectwo i głosimy: «Chrystus zmartwychwstał! Powstawszy z martwych już więcej nie umiera, śmierć nad Nim nie ma już władzy» (por. Rz 6, 9).

«Mors et vita duello conflixere mirando; dux vitae mortuus, regnat vivus» (łacińska Sekwencja wielkanocna Victimae paschali). Pan Życia umarł, a teraz króluje zwycięski nad śmiercią, źródło wiecznego życia dla wszystkich wierzących.

2. W tej świątyni, tej «Matce wszystkich kościołów» (św. Jan Damasceński), witam serdecznie Wielce Błogosławionego Patriarchę Michela Sabbaha, ordynariuszów innych wspólnot katolickich, o. Giovanniego Battistelli i ojców franciszkanów z Kustodii Ziemi Świętej oraz duchowieństwo, zakonników i wiernych świeckich.

Z braterskim szacunkiem i miłością pozdrawiam Patriarchę Diodora z Kościoła greckoprawosławnego i Patriarchę Torkoma z ormiańskiego Kościoła prawosławnego, przedstawicieli Kościołów koptyjskiego, syryjskiego i etiopskiego, a także Wspólnot anglikańskiej i luterańskiej.

Tutaj, gdzie nasz Pan Jezus Chrystus umarł, aby zgromadzić w jedno rozproszone dzieci Boże (por. J 11, 52), niech Ojciec miłosierdzia umocni w nas pragnienie jedności i pokoju między wszystkimi, którzy otrzymali dar nowego życia poprzez zbawienną wodę chrztu.

3. «Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo» (J 2, 19).

Ewangelista Jan mówi nam, że gdy Jezus powstał z martwych, uczniowie przypomnieli sobie te słowa i uwierzyli (por. J 2, 22). Jezus wypowiedział je, aby były znakiem dla Jego uczniów. Kiedy wraz z uczniami nawiedził świątynię, wypędził ze świętego miejsca bankierów i sprzedawców (por. J 2, 15). Gdy obecni podnieśli protest, mówiąc: «Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz?», Jezus odpowiedział: «Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo». Ewangelista objaśnia, że «mówił o świątyni swego ciała» (J 2, 18-21).

Proroctwo zawarte w słowach Jezusa spełniło się w święto Paschy, kiedy «trzeciego dnia zmartwychwstał». Zmartwychwstanie naszego Pana Jezusa Chrystusa jest znakiem, że Przedwieczny Ojciec dochowuje wierności swoim obietnicom i ze śmierci wyprowadza nowe życie: «ciała zmartwychwstanie i żywot wieczny». Tajemnicę tę odzwierciedla wyraziście ten starożytny kościół Anastasis, w którym mieści się zarówno pusty grób — znak zmartwychwstania, jak i Golgota — miejsce ukrzyżowania. Dobra Nowina o zmartwychwstaniu nigdy nie może być oderwana od tajemnicy krzyża. Mówi nam o tym św. Paweł w dzisiejszym drugim czytaniu: «my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego» (1 Kor 1, 23). Chrystus, który złożył samego siebie jako wieczorną ofiarę na ołtarzu krzyża (por. Ps 141 [140], 2), teraz został objawiony jako «moc Boża i mądrość Boża» (por. 1 Kor 1, 24). Przez Jego zmartwychwstanie synowie i córki Adama stali się uczestnikami Bożego życia, które On posiadał odwiecznie z Ojcem w Duchu Świętym.

4. «Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli» (Wj 20, 2).

Dzisiejsza liturgia wielkopostna stawia nam przed oczyma Przymierze, które Bóg zawarł ze swoim ludem na górze Synaj, gdy dał Mojżeszowi Prawo Dziesięciorga Przykazań. Synaj był drugim etapem wielkiej pielgrzymki wiary, która rozpoczęła się w momencie, gdy Bóg powiedział do Abrahama: «Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę» (Rdz 12, 1).

Prawo i Przymierze są pieczęcią obietnicy złożonej Abrahamowi. Poprzez Dekalog i prawo moralne wpisane w ludzkie serce (por. Rz 2, 15) Bóg rzuca radykalne wyzwanie wolności każdego człowieka. Odpowiedzieć na Boży głos rozbrzmiewający w głębi naszego sumienia i wybrać dobro — oto najdoskonalsze zastosowanie ludzkiej wolności. W istocie rzeczy jest to równoznaczne z dokonaniem wyboru między życiem a śmiercią (por. Pwt 30, 15). Idąc ścieżką Przymierza z Bogiem, który jest święty, ludzie stali się dziedzicami i świadkami obietnicy, obietnicy prawdziwego wyzwolenia i pełni życia.

Zmartwychwstanie Jezusa jest ostatecznym przypieczętowaniem wszystkich Bożych obietnic, miejscem narodzin nowej, zmartwychwstałej ludzkości, rękojmią historii naznaczonej przez mesjańskie dary pokoju i duchowej radości. U zarania nowego tysiąclecia chrześcijanie mogą i powinni patrzeć w przyszłość z niezachwianą ufnością w chwalebną moc Zmartwychwstałego, którą On czyni wszystko nowe (por. Ap 21, 5). On jest Tym, który wyzwala całe stworzenie z niewoli marności (por. Rz 8, 20). Przez swoje zmartwychwstanie otwiera drogę do wielkiego odpoczynku Szabatu, do Ósmego Dnia, gdy pielgrzymowanie ludzkości dobiegnie kresu, a Bóg będzie wszystkim we wszystkich (por. 1 Kor 15, 28).

Czy tutaj, przy Grobie Świętym i na Golgocie, gdy ponawiamy nasze wyznanie wiary w zmartwychwstałego Pana, możemy wątpić, że w mocy Ducha Życia otrzymamy siłę, aby przezwyciężyć podziały między nami i wspólnie budować przyszłość pojednania, jedności i pokoju? Tutaj, jak w żadnym innym miejscu na ziemi, raz jeszcze słyszymy słowa Chrystusa skierowane do uczniów: «miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat» (J 16, 33).

5. «Mors et vita duello conflixere mirando; dux vitae mortuus, regnat vivus».

Opromieniony chwałą Ducha, zmartwychwstały Chrystus jest Głową Kościoła, swego Mistycznego Ciała. Wspiera go w misji głoszenia Ewangelii zbawienia ludziom wszystkich pokoleń, aż powróci w chwale!

Z tego miejsca, gdzie zmartwychwstanie zostało ogłoszone najpierw niewiastom, a później apostołom, wzywam usilnie wszystkich członków Kościoła, aby na nowo przyrzekli posłuszeństwo Bożemu nakazowi niesienia Ewangelii aż po krańce ziemi. U zarania nowego tysiąclecia ogromna jest potrzeba głoszenia na dachach Dobrej Nowiny o tym, iż «tak (...) Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne» (J 3, 16). «Panie, (...) Ty masz słowa życia wiecznego» (J 6, 68). Dzisiaj jako niegodny Następca Piotra pragnę powtórzyć te słowa, gdy sprawujemy eucharystyczną Ofiarę w tym najświętszym miejscu na ziemi. Wraz z całą odkupioną ludzkością powtarzam słowa, którymi Rybak Piotr przemówił do Chrystusa, Syna Boga Żywego: «Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego» (J 6, 68).

Christós anésti. Chrystus zmartwychwstał! Prawdziwie zmartwychwstał! Amen.

opr. mg/mg