List z okazji 200-lecia istnienia Diecezji Warszawskiej

Jego Eminencja
Kard. Józef Glemp
Arcybiskup Metropolita Warszawski
Prymas Polski

Drogi Księże Kardynale Prymasie,

W duchu wdzięczności jednoczę się z Księdzem Kardynałem i z całą wspólnotą Kościoła, której przewodzi, w dniach uroczystego rozpoczęcia obchodów Jubileuszu 200-lecia istnienia Diecezji Warszawskiej. Napisałem w liście apostolskim Tertio millennio adveniente, że «każdy jubileusz jest przygotowany w dziejach Kościoła przez Opatrzność Bożą» (n. 17). Historia Kościoła w Stolicy Polski zdaje się to potwierdzać w sposób szczególny. Jubileusz ten bowiem niejako obejmuje dzieje bolesne i chlubne, w które wpisują się niezbadane zamysły Bożej Opatrzności. Czyż nie w takiej perspektywie trzeba widzieć moment powołania diecezji w tragicznych okolicznościach rozbiorów Polski? Czy nie było opatrznościowe to, że papież Pius VI — sam przeżywając dole i niedole wygnania — szukał możliwości takiego dostosowania organizacji kościelnej do nowej sytuacji politycznej, aby stworzyć wiernym najdogodniejsze warunki do duchowego rozwoju, z zachowaniem ich narodowej i chrześcijańskiej tożsamości?

Nie bez przyczyny Papież rozpoczął założycielską bullę od słów: «Ad universam agri dominici curam». Ta właśnie «troska o gospodarstwo Pana» stała się programem życia Diecezji, a potem Archidiecezji Warszawskiej. Wytrwale podejmowali go pasterze i wierni, wspólnie zmagając się o wypełnienie posłannictwa Kościoła w czasach niewoli i powstań, wojny i okupacji, powojennego, komunistycznego zniewolenia. Jak nie wymienić tu przynajmniej Sługi Bożego arcybiskupa Zygmunta Szczęsnego Felińskiego, który krótki czas swego pasterzowania w okresie Powstania Styczniowego opłacił dożywotnim zesłaniem, czy też nieodżałowanej pamięci Prymasa Tysiąclecia, Sługi Bożego kardynała Stefana Wyszyńskiego, który nie wahał się ponosić ofiar dla Chrystusowej i narodowej sprawy? Te wysiłki nie pozostały bezowocne. Dzięki Bożej Opatrzności i trudowi ludzi Archidiecezja stale rozwijała się i rosła, dając początek nowym diecezjom. Dwie z nich — Warszawsko-Praską i Łowicką — dane mi było powołać do życia w 1992 roku. A wiemy, że jest to tylko zewnętrzny znak tego najważniejszego rozwoju, jaki dokonuje się w sercach ludzi, w rodzinach i w całej społeczności. Jubileusz, który rozpoczynamy, jest przede wszystkim czasem szczególnego dziękczynienia za te dzieła Bożej Opatrzności wpisane w dzieje ludzi.

W perspektywie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 jest to również wyjątkowa okazja, by wracając pamięcią do minionych wieków, nieustannie uczyć się tej wiary, nadziei i miłości, które ożywiały i umacniały pokolenia synów i córek Kościoła skupionych wokół katedry św. Jana Chrzciciela. A można się wiele nauczyć z dziejów Warszawy, uświęconych krwią męczenników, którzy dla miłości Chrystusa i Ojczyzny składali w ofierze swe życie — często swoje młodzieńcze, a nawet dziecięce życie. Historia tego miasta — jak mówiłem w 1996 roku — uczy nas, że na Chrystusie można i trzeba budować nasze dziś i jutro. W Nim jest źródło mocy do trwania na przekór wszelkim przeciwnościom przy prawdzie, dobru, pięknie i tych wszystkich wartościach, które odsłaniają niezbywalną godność człowieka stworzonego i odkupionego do życia w Bogu. W Chrystusie też jest źródło miłości, dzięki której ludzie poszukujący jedności z Bogiem mogą szczęśliwie kroczyć razem we wspólnocie rodziny, społeczeństwa i Kościoła.

Na progu Jubileuszu 200-lecia Diecezji Warszawskiej i Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 ponawiam moje serdeczne życzenia «odwagi w wyznawaniu Chrystusa i wiernego trwania przy Nim». Modlę się, aby Kościół w Warszawie kontynuował ze szczególną odpowiedzialnością dzieło minionych pokoleń — dzieło dawania świadectwa o Chrystusie. Tego świadectwa potrzebuje nasza Ojczyzna i potrzebuje go świat. Niech Duch Święty napełnia wszystkich, pasterzy i wiernych, światłem, mocą i apostolskim zapałem.

Maryi, Królowej Polski, zawierzam wszelkie wysiłki Księdza Kardynała, Księży Biskupów, Kapłanów, Osób konsekrowanych i Wiernych świeckich. Na czas jubileuszowych obchodów i trud przygotowania do wejścia w nowe tysiąclecie z serca wszystkim błogosławię: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Watykan, 17 kwietnia 1998 r.
JAN PAWEŁ II, PAPIEŻ