Przemówienie kard. Józefa Glempa

Wasza Świątobliwość, kochany Ojcze Święty!

Dnia 8 czerwca 1991 r. w bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa na Pradze otworzyłeś II Synod Plenarny w Polsce, wręczając niejako ewangeliczny talent w nasze ręce, aby obfitował. Po ośmiu latach, gdy ponownie przybywasz do stolicy w dniu Najświętszego Serca Pana Jezusa, zdajemy sprawę z podjętego zadania i składamy na Twoje ręce ten dorobek naszych wysiłków intelektualnych i organizacyjnych, księgę dokumentów synodalnych, odnoszących się do rozwoju naszej wiary. Wydaje się nam, że danego wtedy talentu nie zakopaliśmy. Pracowaliśmy. Bardziej lub mniej udolnie, ale możemy dziś zaprezentować dzieło, które jest wspólne.

Wręczając księgę uchwalonych dokumentów synodalnych na ręce Waszej Świątobliwości, a następnie przekazując ją do rekognicji Stolicy Apostolskiej, prosimy o błogosławieństwo Boże dla tego dzieła. Nad sprawami obecności wiary w dzisiejszym społeczeństwie zastanawiali się ludzie pracy fizycznej i urzędnicy, i przedsiębiorcy, i gospodarze domów, i uczeni naszych uniwersytetów. Najczęściej pdejmowane tematy dotyczyły rodziny, wychowania, mediów i ożywienia życia religijnego w parafiach. Przyglądając się z bliska naszej rzeczywistości zaczęliśmy zauważać rzeczy dotąd nie zauważane i porównywać je ze wskazaniami Kościoła zawartymi w Soborze Watykańskim II, w Katechizmie Kościoła Katolickiego i naszej rodzimej tradycji.

Poczynając od grudnia ubiegłego roku aż do odpustu św. Wojciecha, odbywaliśmy cztery sesje celebracji Synodu wraz z głosowaniem poszczególnych dokumentów. Sesje przemieszczały się szlakiem historycznych miast: Krakowa, Wrocławia, Poznania i Gniezna.

Zawierzając nasz Synod Plenarny Matce Najświętszej, widzimy go w planach Opatrzności Bożej jako ożywienie nowej ewangelizacji i torowanie drogi ku apostolstwu przyszłego stulecia. Owoce Synodu znane są już dziś. Przez Synodalne Koła Parafialne zdołaliśmy przyspieszyć formację ludzi świeckich, którzy wychowani na konferencjach i dyskusjach synodalnych, dziś tworzą główny trzon Akcji Katolickiej i innych organizacji czy ruchów kościelnych. Skoro dotąd, w fazie debat, Synod był szkołą formacyjną i to formującą katolicki laikat, to — ufamy bardzo — że będzie także umacniał nasze życie religijne przez odczytywanie i wprowadzanie w życie samej treści synodalnych zaleceń.

Synod nie ma ścisłych nakazów, ma raczej wezwania, a więc jest Synodem nie tyle o charakterze wykonawczym, ile twórczym. Jego treść zapewne włączymy w program duszpasterski w nadchodzącym stuleciu. Poszczególne dokumenty są wezwaniem do tego wysiłku, jaki Wasza Świątobliwość ukazał w encyklikach Veritatis splendor i Fides et ratio.