Przemówienie bpa Wiktora Skworca

Umiłowany Ojcze Święty!

Witam Waszą Świątobliwość na sądeckiej ziemi. Bardzo się radujemy, że jesteś z nami. Słowa nie oddadzą tego, co czuje nasze serce. Witam najserdeczniej słowami prostymi, jak prosta jest wiara Ludu Bożego tej ziemi.

Witam w diecezji tarnowskiej, której dzieje przez osiem wieków były złączone z dziejami krakowskiej metropolii i królewskiego Krakowa.

Witam na ziemi błogosławionych i świętych. Witam na ziemi bł. Kingi, córki szlachetnego narodu węgierskiego, która jako krakowska księżna stała się umiłowaną matką narodu polskiego, fundatorką starosądeckiego klasztoru sióstr klarysek i cichą mniszką mieszkającą w jego murach.

Witam Cię, Ojcze Święty w imieniu wszystkich tutaj przybyłych. Jesteśmy tu jak jedna wielka rodzina dzieci Bożych, jako Kościół, aby wraz z Tobą, Ojcze Święty, wielbić Boga Ojca, który jest w niebie.

«Oto jest dzień, który dał nam Pan. Weselmy się i radujmy się w nim!» Od miesięcy, gdy tylko stało się wiadome, że przyjąłeś, Ojcze Święty, zaproszenie do Starego Sącza, rozpoczęliśmy duchową pielgrzymkę na to spotkanie. Przypatrywaliśmy się naszemu powołaniu, jak nas, Ojcze Święty, do tego zachęcałeś podczas pierwszej wizyty apostolskiej w diecezji tarnowskiej w 1987 r. Podjęliśmy wysiłek rachunku sumienia, oczyszczenia serc z tego co «nieświęte» w nas samych, w rodzinach, w naszych parafialnych wspólnotach, aby ludzie widzieli dobre czyny i chwalili Ojca w niebie.

Prosimy Cię, Ojcze Święty, polecaj nas Bogu przez wstawiennictwo matki Kingi, abyśmy przyjmowali głoszone słowo Boże i byli jak «drzewo zasadzone nad głęboką wodą», stawali się solą ziemi i przynosili plon stokrotny.

Przyjmij, Ojcze Święty, głębokie wyrazy wdzięczności za Twoje przybycie do Starego Sącza i kanonizację bł. Kingi.

Radują się nasze serca, raduje się cała Polska. Bóg zapłać za wielką łaskę dzisiejszego dnia, dzisiejszego spotkania. Niech Bóg będzie uwielbiony w swoich świętych.