Aby dla wszystkich starczyło nam serca

Papieska Rada «Cor Unum» («Jedno Serce»), utworzona przez Pawła VI w 1971 r., inspiruje i koordynuje pracę charytatywną instytucji kościelnych, działających w duchu miłości Chrystusa do ubogich i cierpiących. W dniach 5-7 lutego odbyło się w Watykanie zgromadzenie plenarne Rady poświęcone wolontariatowi. Wśród prelegentów był m.in. Jean Vanier, założyciel ruchu «Wiara i Światło», i dr Alberto Piatti, delegat Międzynarodowego Stowarzyszenia Wolontariatu. W czwartek 7 lutego uczestników zgromadzenia przyjął na audiencji w Sali Klementyńskiej Ojciec Święty, który podziękował Radzie «za gorliwość, z jaką w wielu sytuacjach, często bolesnych i tragicznych, była znakiem pasterskiej miłości Papieża».

Księża Kardynałowie, czcigodni Bracia w biskupstwie i kapłaństwie, drodzy Bracia i Siostry!

1. Z przyjemnością witam was, przybyłych tutaj z okazji XXIV Zgromadzenia Plenarnego Papieskiej Rady «Cor Unum». Pozdrawiam jej przewodniczącego abpa Paula Josefa Cordesa i dziękuję za serdeczne słowa, które do mnie skierował w imieniu wszystkich tu obecnych, poczynając od sekretarza i współpracowników tej dykasterii. Pozdrawiam księży kardynałów, biskupów, kapłanów, zakonników, zakonnice i świeckich, którzy przybyli tu z różnych krajów, aby uczestniczyć w zgromadzeniu plenarnym; niektórzy z nich zostali włączeni do tego grona niedawno. Do wszystkich i do każdego z was kieruję wyrazy szczerego uznania za gotowość do działania i ducha współpracy, któremu dajecie świadectwo w tej bardzo ważnej dziedzinie apostolatu Kościoła.

Za pośrednictwem Papieskiej Rady «Cor Unum» — poprzez różnorodne przedsięwzięcia i inicjatywy wspólnot lokalnych oraz międzynarodowych instytucji charytatywnych — Kościół obejmuje miłością wielu ubogich i potrzebujących na całym świecie.

Wolontariat jako świadectwo bezinteresowności

2. W czasie tegorocznego zgromadzenia plenarnego obradowaliście na temat wolontariatu, tego istotnego zjawiska, dzięki któremu wyzwala się dzisiaj w Kościele i w świecie tak wiele energii dobra. Zagadnienie to stało się również przedmiotem zainteresowania Narodów Zjednoczonych. Właśnie wolontariat był tematem refleksji ONZ w minionym roku.

Wolontariat bowiem, jako owoc świadomego, choć niekiedy trudnego wyboru, nie tylko służy w sposób konkretny społeczeństwu, ale zarazem daje mu świadectwo wartości, jaką jest bezinteresowność. Ta wartość, sama w sobie bardzo wymowna, jest przeciwwagą indywidualizmu, który, niestety, bardzo się rozpowszechnił w naszych społeczeństwach, szczególnie najbogatszych. Choć nierzadko może się wydawać, że stosunki społeczne są zdominowane przez względy ekonomiczne, to właśnie działalność wolontariuszy ukazuje centralne miejsce człowieka. Osoba, tylko dlatego że jest osobą, zawsze zasługuje na to, by jej służyć i by ją kochać, zwłaszcza wtedy, gdy zagraża jej zło, gdy cierpi, gdy inni ją odpychają i nią pogardzają.

W tym kontekście wolontariat ma wielkie znaczenie dla wzrostu humanizacji i cywilizacji. Z okazji Dnia Wolontariatu 5 grudnia ub. r., aby podkreślić zainteresowanie, z jakim Kościół patrzy na tę bogatą rzeczywistość, skierowałem specjalne przesłanie do wszystkich, którzy służą człowiekowi i dobru wspólnemu. Potwierdziłem w nim znaczenie tego doświadczenia, które tak wielu osobom pozwala w sposób konkretny przeżywać powołanie do miłości, wpisane w serce każdego człowieka.

Chrystus i święci wzorem ewangelicznego heroizmu

3. Dla chrześcijan powołanie to zakorzenione jest w Chrystusie. Jezus z miłości, bezinteresownie dał swoje życie za braci. Wierzący idą za Jego przykładem. Biorąc udział w różnorodnych akcjach humanitarnych, mogą w sposób autentyczny i skuteczny zachęcić niewierzących do otwarcia się na głębię ewangelicznego przesłania. W sposób konkretny ukazują oni, że Odkupiciel człowieka — obecny w ubogim i cierpiącym — chce, aby Go rozpoznano i kochano w każdym człowieku.

Aby świadectwo to było wyraziste, wszyscy działający w ramach stowarzyszeń i instytucji wolontariatu katolickiego powinni brać przykład miłości z tak wielu świętych, których życie wytyczyło w Kościele drogę heroizmu ewangelicznego. Niech wszyscy dążą do osobistego spotkania z Chrystusem, bo wypełnia On miłością serce każdego, kto chce służyć bliźniemu.

«Cor Unum» w Kościele powszechnym

4. Wasze zgromadzenie plenarne odbywa się kilka miesięcy po upływie 30. rocznicy ustanowienia Papieskiej Rady «Cor Unum» przez sługę Bożego Pawła VI w dniu 15 lipca 1971 r. W ciągu tych trzech dziesięcioleci, dzięki organizacjom kościelnym i współpracy niezliczonej rzeszy wiernych, charytatywna działalność Kościoła rozwinęła się i rozprzestrzeniła. Jej rezultaty potwierdzają trafność intuicji mojego czcigodnego poprzednika, który kierując się wskazaniami Soboru Watykańskiego II, ustanowił przy Stolicy Apostolskiej dykasterię koordynującą i wspomagającą działalność tak wielu istniejących w Kościele instytucji troszczących się o rozwój człowieka i chrześcijańskiej solidarności.

Również dzisiaj dla diecezji i organizacji katolickich zajmujących się pracą charytatywną Papieska Rada jest miejscem spotkania i dialogu, punktem odniesienia w działaniu, aby można było jeszcze skuteczniej przeciwstawiać się różnym formom ludzkiego ubóstwa.

Znak troski Papieża o potrzebujących

5. Dziękując Bogu za trzydzieści lat działalności Papieskiej Rady «Cor Unum», pragnę raz jeszcze wyrazić moją wdzięczność za gorliwość, z jaką w wielu sytuacjach, często bolesnych i tragicznych, była ona znakiem pasterskiej miłości Papieża. W sposób szczególny muszę tu przypomnieć zaangażowanie, z jakim włączyła się ostatnio w pomoc uchodźcom afgańskim oraz w innych regionach świata, dotkniętych przez wojnę czy klęski żywiołowe.

Drodzy bracia i siostry, zachęcam was do dalszej owocnej działalności, przez którą wnosicie znaczący wkład w umacnianie szacunku dla godności człowieka oraz służycie sprawie pokoju. Życzę wam również, aby wasz codzienny trud inspirowania duszpasterstwa charytatywnego wspólnot diecezjalnych oraz wspierania katolickiego wolontariatu przyczyniał się do skuteczniejszego głoszenia Ewangelii nadziei i miłości.

Przekazując dziś te życzenia, powierzam was macierzyńskiej opiece Maryi Dziewicy, a jako zadatek bogactw duchowych i wszelkiego dobra każdemu udzielam z serca Apostolskiego Błogosławieństwa.

opr. mg/mg