Misjonarze w potrzebie

Od 21 do 28 lipca 2013 ph. „Z wiarą niesiemy Chrystusa” obchodzony jest XIV Ogólnopolski Tydzień św. Krzysztofa, inicjowany przez organizację MIVA Polska, która pomaga misjonarzom m.in. w zdobywaniu i zakupie środków transportu, oraz Krajowe Duszpasterstwo Kierowców. Wśród kapłanów czekających na wsparcie jest pochodzący z diecezji siedleckiej ks. Tomasz Denicki.

Do boliwijskiego Bulo Bulo ks. Tomasz przyjechał dokładnie 14 października 2012 r. Zanim stanął na ziemi dawnego kraju Inków, przygotowywał się do posługi przez rok w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie, uczył się języka hiszpańskiego, słuchał wykładów z misjologii, z medycyny tropikalnej, czytał dużo książek o tematyce misyjnej, rozmawiał z misjonarzami. Wydawało mu się, że o swojej pracy i Boliwii wie prawie wszystko. Tymczasem Bulo Bulo kompletnie go zaskoczyło.

Inny świat

- W dniu mojego wylotu do Boliwii dowiedziałem się, że miejsce, w którym będę pracował, nie ma adresu. Nie ma nazwy ulicy, numeru domu, kodu pocztowego. Po prostu Bulo Bulo. Najbliższa poczta jest oddalona o 130 km, a mój adres do korespondencji brzmi: Montero 24, Bolivia - tylko tyle. Byłem zdziwiony. Tym bardziej, że nie jest to zwykła mieścina, ale miejscowość, gdzie mieszka ponad siedem tysięcy ludzi - mówi ks. Tomasz.

Tymczasem wszystkie ulice w Bulo Bulo przypominają polne drogi. Nie ma asfaltu, tylko piach i kamienie, które w porze deszczowej zamieniają się w wielkie błoto. Każdego dnia uczniowie muszą pokonać nie tylko sporą odległość do szkoły, ale także kałuże, błoto, a w porze suchej tumany kurzu. Kto ma pieniądze, może wynająć taxi, czyli chiński motorek, który jest w stanie zabrać nawet sześć osób.

Parafia Nuestra Seniora de Copacabana - w której posługuje ks. Denicki i dwaj inni kapłani z diecezji siedleckiej: ks. Tomasz Duda, proboszcz wspólnoty w Bulo Bulo, i ks. Andrzej Kubalski - jest młoda, gdyż liczy zaledwie 13 lat. Starsi mieszkańcy nie nauczyli się przychodzić do kościoła, gdyż w mieście na stałe nie posługiwał żaden ksiądz. - Naszą parafię tworzą głównie ludzie młodzi i dzieci. Praca duszpasterska skupia się głównie na formacji młodych pokoleń w duchu chrześcijańskim. Ludzie starsi mieszają z wiarą chrześcijańską wierzenia przodków, które stoją w sprzeczności z katolicyzmem. Mocno zakorzeniony jest szamanizm. Gdy ktoś choruje, miejscowi najpierw udają się do czarownika, którego działanie jest bardzo wątpliwe. Wielu młodych ludzi umiera z powodu chorób, wypadków i porachunków z narkotykami w tle. Rzeczywistość śmierci jest tutaj powszechna - opowiada misjonarz.

Trudna rzeczywistość

Ks. Tomasz podkreśla, że praca na misjach to przede wszystkim dawanie świadectwa, iż to, co głosi, jest autentyczne, a takie życie daje prawdziwą radość płynącą ze spotkania z Chrystusem. - Coraz więcej młodych ludzi odkrywa tę prawdę, coraz więcej ludzi znajduje nadzieję w Kościele katolickim. Dlatego, aby doświadczyć wspólnoty miłości, tak licznie do nas przychodzą - tłumaczy kapłan, zaznaczając, że w boliwijskich rodzinach jest wiele przemocy i cierpienia. - Dzieci często chodzą głodne, zaniedbane, zawszone, nie potrafią pisać ani czytać. Są bite, a nawet gwałcone przez swoich ojców czy braci. To właśnie z myślą o takich dzieciach został stworzony w naszej misji internat. Nie jesteśmy w stanie zapewnić im luksusów, ale one nie potrzebują wiele: jedynie posiłku, łóżka do spania, a przede wszystkim spokoju, bezpieczeństwa oraz pewności, że nikt ich nie skrzywdzi - tłumaczy.

Blaski i cienie

Kapłan przyznaje, że życie na misjach w Boliwii z jednej strony zachwyca, ale z drugiej - nie jest łatwe. - To, co kiedyś widziałem tylko w przyrodniczych programach telewizyjnych, teraz mam na wciągnięcie ręki. Jednak borykamy się z wieloma problemami, takimi jak: miliony owadów, jadowite węże, pająki, ropuchy, ogromne odległości do pokonania - zazwyczaj drogami bez asfaltu albo przeprawy przez rzeki, na których jeszcze nikt nie wybudował mostów. Od stolicy diecezji dzieli nas ok. dziewięciu godzin jazdy samochodem - i to tylko przy ładnej pogodzie. Aby tam się dostać, trzeba wspiąć się na wysokość 2,3 tys. m. W dodatku trasa jest tak wąska, że może nią jechać tylko jeden samochód - opisuje codzienność w Bulo Bulo ks. Tomasz. - Kolejną trudnością, jakiej doświadczają misjonarze, jest „bloqueo”, czyli blokada na drodze. To jedyny sposób walki o prawa, jaki podejmuje miejscowa ludność, chcąc wymusić na rządzie postanowienia mogące choć trochę ulżyć ich ciężkiemu życiu. - Wciągają na środek drogi wyrwane drzewo, palą opony, rzucają w zbliżające się samochody kamieniami. Jednym słowem - nie ma przejazdu. A że w Boliwii nie ma za dużo dróg i nie ma możliwości objazdu, trzeba czekać. Czasami kilka godzin, dni, tygodni, a nawet miesięcy. Wystarczy, iż pojedziemy po zakupy do oddalonego kilkadziesiąt kilometrów miasta i w tym czasie zrobią blokadę, to trzeba liczyć się z tym, że o powrocie do domu w najbliższym czasie nie ma mowy. Musimy czekać, bo innej drogi nie ma. Jedynie motocykl jest w stanie przejechać polami czy przez dżunglę - twierdzi ks. Denicki.

Pomnożone dobro

Jest szansa, że dzięki akcji MIVA Polska prośba naszego kapłana zostanie spełniona. - To organizacja troszcząca się o środki transportu dla misjonarzy - mówi ks. Jerzy Kraśnicki, dyrektor MIVA Polska. - Naszym patronem jest św. Krzysztof, a ponieważ imię to znaczy „niosący Chrystusa”, uważam go nie tylko za patrona kierowców, ale też wzór dla misjonarzy - wyjaśnia, tłumacząc, iż MIVA pozyskuje fundusze głównie przez „Akcję św. Krzysztof”, w ramach której zachęca kierowców do przeznaczenia jednego grosza za każdy bezpiecznie przejechany kilometr na zakup środków transportu dla misjonarzy. MIVA ma na swoim koncie niemałe sukcesy. Tylko w ubiegłym roku wsparła zakup misyjnych pojazdów kwotą 267,2 tys. euro. Między innymi dzięki tym środkom kupiono: 38 samochodów, jeden ambulans, osiem motocykli, 32 rowery, jeden bus, jedną łódź i jeden silnik do łodzi. Całkowita wartość wyniosła 957,2 tys. euro. Ale choć liczby te wyglądają imponująco, są kroplą w morzu potrzeb. W tym roku MIVA zbiera pieniądze na kolejne samochody, motocykle, skutery, łodzie, ambulanse. Bywa, że ewangelizację usprawnia nawet rower, ulubiony środek lokomocji katechistów. Warto dodać, że auto misjonarza, będąc jedynym w okolicy, służy całej społeczności, zamieniając się w zależności od potrzeb w karetkę pogotowia lub w samochód dostarczający leki czy żywność.

Dlatego warto wesprzeć „Akcję św. Krzysztof”. Jeden grosz to niewiele, ale pomnożony przez wielu ofiarodawców może przynieść wiele dobra.

MD

Echo Katolickie 29/2013

opr. mg/mg

Copyright © by Echo Katolickie