Afrykę trzeba pokochać

1 października w parafii św. Antoniego Padewskiego w Wandowie święcenia kapłańskie przyjął dk. Mateusz Wężyk ze Zgromadzenia Misjonarzy Afryki. Jest pierwszym ojcem białym pochodzącym z diecezji białostockiej.

Święceń prezbiteratu udzielił mu bp Kazimierz Gurda. Zarówno sobotnia, jak i niedzielna uroczystość była wielkim wydarzeniem dla całej parafii w Wandowie, z której pochodzi o. Mateusz. Szczególny charakter miała prymicja. W przygotowanie liturgii włączyli się zarówno ojcowie biali, jak i parafianie.

- Odbyliśmy kilka spotkań z ojcami, podczas których 20-osobowa grupa naszych wiernych uczyła się pieśni w językach afrykańskich. Osoby uczestniczące w procesji z darami będą ubrane w stroje charakterystyczne dla krajów misyjnych. Nie zabraknie też afrykańskich tańców. Nawet ornat, w którym będzie celebrował o. Mateusz, misjonarze przywieźli z Afryki. Będzie zdecydowanie bardziej barwny niż nasze - mówił przed uroczystościami ks. Adam Juszczyński, proboszcz parafii Wandów. Podkreślał, że o. Mateusz jest drugim kapłanem pochodzącym z ich wspólnoty parafialnej.

- Jest osobą uzdolnioną plastycznie. Jego droga była nieco skomplikowana. Wiem, że sympatyzował z ojcami białymi jeszcze w czasie nauki w liceum plastycznym w Nałęczowie. Myśleliśmy jednak, że swoje życie zwiążę ze sztuką. Rodzice zaakceptowali jego wybór, choć na pewno nie było to dla nich łatwe - podkreśla proboszcz.

Z seminarium do zakonu

O. Mateusz po ukończeniu liceum wstąpił do lubelskiego seminarium duchownego. Tu studiował przez trzy lata.

- Kiedy uczyłem się w liceum, spotkałem wolontariusza, który przez trzy miesiące posługiwał w Afryce. Słuchając jego opowieści, postanowiłem, że też muszę tego spróbować. Dostałem kontakt do ojców białych. Po trzyletnim pobycie w seminarium przeniosłem się do zgromadzenia. Jeszcze przez dwa lata kontynuowałem u nich naukę teologii. Przez kolejny rok (tzw. przygotowawczy) uczyłem się języka angielskiego. Potem wyjechałem na roczny nowicjat do Zambii. Tu poznawałem naszą duchowość, opartą na duchowości ignacjańskiej. Kolejne dwa lata spędziłem na praktykach apostolskich w Tanzanii. Pracowałem w wiejskiej parafii, prowadziłem katechezę w pięciu szkołach. Później przez półtora roku byłem w RPA. Tu ukończyłem studia teologiczne - wylicza o. M. Wężyk.

Radość mimo biedy

Zapytany o pierwsze zetknięcie z Afryką mówi: „wszystko było inne”. Różnice dotyczyły jedzenia, klimatu, kultury, a nawet sposobu myślenia.

- Jako misjonarze przybywamy do Afryki nie na dwa, trzy miesiące, ale zdecydowanie na dłużej. Do wszystkiego trzeba umieć przywyknąć. Samo przyzwyczajenie jednak nie wystarczy, to za mało. Afrykę trzeba pokochać, bo inaczej nie ma mowy o misjach. Na miejscu trudno nie doświadczyć kulturowego szoku. Bywa trudno, szczególnie w Boże Narodzenie i Wielkanoc. Tu nie ma naszych polskich tradycji. Czuje się wtedy pustkę, ale trzeba sobie z tym poradzić - tłumaczy zakonnik.

Mówi, że Afrykańczycy są bardzo otwarci, przyjaźni i pogodni. Swoją biedę traktują jako coś normalnego i zwyczajnego.

- Mimo prostego stylu życia potrafią zachować radość i pogodę ducha. Brak wody czy elektryczności to dla nich nic nadzwyczajnego. Szanują misjonarzy, bo wiedzą, że przyjeżdżamy z krajów, gdzie życie jest o wiele łatwiejsze i wygodniejsze. Doceniają, że chcemy z nimi żyć - przekonuje o. Mateusz.

Całe życie dla Czarnego Lądu

Nowo wyświęcony kapłan zdążył się już naocznie przekonać, że świat potrzebuje misjonarzy. W rozmowie zaznacza, że praca misyjna ojców białych nie ogranicza się do głoszenia Ewangelii.

- Trudno mówić o Dobrej Nowinie komuś, kto głoduje. Nasza posługa łączy się z prowadzeniem szpitali, domów dziecka i szkół, z nauczaniem i opłacaniem edukacji. W Afryce jest dużo kościołów protestanckich i sekt chrześcijańskich. Ludzie są pogubieni, nie wiedzą, w co wierzyć. Dopóki na świecie istnieją ubodzy, dopóki żyją ludzie, którzy nie znają Ewangelii i którzy nie słyszeli o Jezusie Chrystusie, dotąd będziemy mieli co robić. Zajmujemy się pierwszą ewangelizacją. Jedziemy tam, gdzie nie ma jeszcze parafii. Tworzymy wspólnoty wierzących i przekazujemy je lokalnemu Kościołowi. Jako misjonarze Afryki składamy tzw. przysięgę misyjną, w której przyrzekamy, że będziemy pracowali do końca życia dla budowania Kościoła w Afryce - opowiada o. Mateusz.

Po urlopie młody zakonnik pojedzie do Ugandy, do parafii w Namugongo, przy której istnieje sanktuarium męczenników ugandyjskich. Jest ono ważnym miejscem pielgrzymkowym nie tylko dla Ugandyjczyków, ale też dla wiernych z Kenii Tanzanii, Ruandy i Kongo. O. Mateuszowi życzymy wiele Bożego błogosławieństwa na misyjnej drodze życia! 

Echo Katolickie 40/2016

opr. mg/mg