Co wolno w szabat?

Uczynić coś dobrego czy coś złego? Faryzeusze w centrum swojej wiary stawiają przepisy, normy, Jezus natomiast w centrum swego nauczania stawia człowieka (w dzisiejszej Ewangelii również w sposób fizyczny, bo każe niepełnosprawnemu stanąć pośrodku synagogi). Uzdrowienie w szabat człowieka z uschłą ręką jest jednoznaczną manifestacją dobroci Boga i mocnym dla nas przesłaniem, że nie ma takich okoliczności, które by nas dyspensowały od czynienia dobra.

Jako młody kleryk uczestniczyłem kiedyś w spotkaniu z kapelanem polskich żołnierzy, uwięzionych na Wschodzie. Pamiętam, że gdy któryś z nas zadał mu pytanie o mszę świętą i liturgię godzin w obozie, kapłan zamyślił się i po cichu odpowiedział: „no, brewiarz, to akurat szybko nam się skończył, bo jego cieniutkie kartki nadawały się idealnie na robienie skrętów z machorki dla żołnierzy, jedynej ich obozowej pociechy”. Przyjęliśmy te słowa ze zdumieniem, ale stary kapłan i po latach nie miał wątpliwości, że warto było poświęcić karty nabożnej księgi, dla chorej z tęsknoty i lęku duszy żołnierzy (większość z nich zginie w miejscach sowieckiej kaźni), żałując tylko, że zabrał na front jeden tom brewiarza: „nasi dowódcy obiecywali nam przecież, że wojna szybko się skończy”.

Wyciągnij rękę! Słowa te odnoszą się nie tylko do niepełnosprawnego z dzisiejszej Ewangelii, ale i do każdego z nas. „Wyciągnij rękę”, mówi nam Jezus, tę „suchą”, tę martwą, która nie czyni dobra, nie podnosi, nie pomaga, nie błogosławi. Jezus chce nam ją uzdrowić.

Faryzeusze i zwolennicy Heroda śledzili Go i naradzali się przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić. Faryzeusze są cały czas „w akcji”, w ataku na Jezusa, a człowiek z uschłą ręką nie mówi nic, nie komentuje, tylko pokornie wypełnia polecenia Pana: podnosi się i staje na środku synagogi. I właśnie z powodu swego posłuszeństwa otrzymuje łaskę uzdrowienia. Jaka lekcja dla nas: nie „śledzić” posunięć Pana, nie zadawać mu zbędnych pytań, nie atakować. Tylko posłusznie wypełniać Jego wolę. A zobaczymy jeszcze większe cuda!