Godność najmniejszych

„Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie” – mówi Jezus w dzisiejszej Ewangelii. Wskazuje w ten sposób, że ludzkiej godności nie da się zmierzyć poziomem intelektu, wykształceniem, wykonywaną pracą, wzrostem ani wiekiem. Godność człowieka to coś o wiele więcej niż wszystkie te zewnętrzne przymioty.

W czasach Jezusa zdarzało się pogardzać ubogimi, a darzyć szacunkiem ludzi zamożnych, choć ich życie moralne pozostawiało wiele do życzenia. Pod tym względem świat niewiele się zmienił. Nadal skłonni jesteśmy dzielić ludzi na „lepszych” i „gorszych” w zależności od pochodzenia, wykształcenia, wieku czy pozycji społecznej. Jednych szanujemy, a innymi gardzimy.

Tymczasem godność człowieka wynika z faktu, że każdy został stworzony na obraz i podobieństwo Boga. Nasza wartość i nasza godność są niezatarte, bo wypływają z przynależności do Stwórcy. Każdy z nas ma swojego Anioła Stróża, który na ziemi czuwa i opiekuje się nami, a w niebie stoi przed obliczem Boga, wstawiając się za nami.

Czy jestem świadom, że każdy człowiek posiada równą godność – niezależnie od warunków życia i zewnętrznych cech? Czy wierzę, że Bóg poprzez swoich aniołów troszczy się o każdego z nas? Czy rozumiem, że Bóg nie godzi się na pogardę wobec kogokolwiek, zwłaszcza wobec najmniejszych i najbardziej bezbronnych? Bóg kocha każdego z nas i pragnie, byśmy i my kochali się wzajemnie. Prawdziwa miłość usuwa podziały i burzy zbędne granice.