Wierni pod prąd

"Kościół, świadomy tego, że małżeństwo i rodzina stanowią jedno z najcenniejszych dóbr ludzkości, pragnie nieść swoją naukę i zaofiarować pomoc tym, którzy znając wartości małżeństwa i rodziny, starają się pozostać im wierni; tym, którzy w niepewności i niepokoju poszukują prawdy; i tym, którzy niesłusznie napotykają na przeszkody w realizowaniu własnej wizji rodziny. Podtrzymując pierwszych, oświecając drugich i wspierając tych, którym stwarzane bywają trudności, Kościół pragnie służyć każdemu człowiekowi, zatroskanemu o losy małżeństwa i rodziny"

(Jan Paweł II, adhort. apost. „Familiaris consortio")

Początek bywa zwykle jak z bajki, wielka miłość, budowanie wspólnych planów, potem ślub i wypowiedziane słowa: oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci... będę z tobą na dobre i na złe... Życie jak to życie, z bajki przechodzi w prozę. Często małżonkowie zapominają, co tak naprawdę sobie przed Bogiem przyrzekali, zapominają, że ślub nie jest tylko pięknie wyreżyserowanym spektaklem, który trwa chwilę, ale sakramentem wiążącym na całe życie. Słowa przysięgi małżeńskiej dla wielu tracą swoją wyrazistość w momencie gdy nadchodzą chwile bardzo trudne. Dlaczego tak trudno zachować wierność współmałżonkowi, wierność Chrystusowi? Współczesny świat kusi coraz śmielszym ukazywaniem seksualności jako wartości najwyższej, tętni erotyzmem jako najistotniejszym elementem współczesnego życia, a zdradę i pozostawienie współmałżonka traktuje jako oczywisty etap w poszukiwaniu własnego szczęścia, szczęścia za wszelką cenę. Bardzo bolesne rachunki płacą za nie nie tylko osamotnieni i porzuceni współmałżonkowie, ale także dzieci. Małżeństwo dla osób wierzących jest święte i nierozerwalne, jest przecież sakramentem, przymierzem dobrowolnie zawartym przez małżonków, które zakłada wierną miłość. Zobowiązuje ich do zachowania nierozerwalności małżeństwa (KKK 2397). Wierność oznacza stałość w dochowywaniu danego słowa. Bóg jest wierny. Sakrament małżeństwa wprowadza mężczyznę i kobietę w wierność Chrystusa wobec Jego Kościoła (KKK 2365). Człowiek niestety często zrywa to przymierze, zapomina o danym słowie i wierności, zarówno wobec współmałżonka, jak i Boga. Bóg w tym przymierzu pozostaje wierny do końca.

Czy kapłani o nich zapomnieli?!

Kościół nieustępliwie stoi na straży nierozerwalności i wierności małżeńskiej. Jest często ostatnią deską ratunku dla porzuconych, dlatego trudna do zrozumienia jest luka, jaka powstała w niesieniu duszpasterskiej, profesjonalnej pomocy dla „nierozerwalnych i wiernych".

Kościół coraz aktywniej wyciąga pomocną dłoń w kierunku tzw. związków niesakramentalnych. Powstaje coraz więcej duszpasterstw, które coraz szerszą opiekę sprawują nad tymi związkami. I chwała za to! Jednak trudno zrozumieć, dlaczego zupełnie inaczej wygląda niesienie pomocy duchowej małżonkom, którzy pozostają wierni przysiędze małżeńskiej, wierni Chrystusowi? Znamienny jest fakt, że tylko w czterech miastach działają duszpasterstwa wspierające porzuconych małżonków, jednak jak na razie każde z nich nosi inną nazwę. Poznań jest miastem, w którym działa najmłodsze tego typu duszpasterstwo. Zostało powołane przy Duszpasterstwie Rodzin przy parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Floriana dzięki inicjatywie osób świeckich, które mówią o sobie „nierozerwalni i wierni". Wiele z nich uważa, że ich problem jest przez księży wciąż niedostrzegany, przez co często czują się niepotrzebni, odrzuceni także przez wspólnotę kościelną. Trudno zrozumieć brak podjęcia tego problemu przez kapłanów, skoro Ojciec Święty wielokrotnie w swoich naukach podejmuje ten temat, i wyraźnie wskazuje: „Samotność i inne trudności są często udziałem małżonka odseparowanego, zwłaszcza gdy nie ponosi on winy. W takim przypadku wspólnota kościelna musi w szczególny sposób wspomagać go, okazywać mu szacunek, solidarność, zrozumienie i konkretną pomoc, tak aby mógł dochować wierności także w tej trudnej sytuacji, w której się znajduje. (...) (adhort. apost. „Familiaris consortio", 83)

Walka o sakrament

Niejednokrotnie w naszym najbliższym otoczeniu żyje kobieta, rzadziej mężczyzna, opuszczona przez współmałżonka. Z boku obserwujemy ich zmaganie z obowiązkami dnia codziennego, trudami samotnego wychowywania dzieci i... żyjemy w przeświadczeniu, że ten problem nas nie dotyczy. Człowiek wierzący, obecny w danej wspólnocie parafialnej nie powinien jednak przechodzić obok takiej osoby obojętnie. Niejednokrotnie wyciągnięta w porę pomocna dłoń, wskazanie kapłana. który poprowadzi odpowiednią drogą, pomoże uniknąć na początku tragedii porzucenia popełnienia błędu pochopnego wplątania się w nowy związek. Samotność jest najgorszym doradcą, rozpacz często powoduje, że osoba porzucona zapomina o przysiędze wierności obowiązującej przez cale życie. Ci, którym udaje się pokonać najgorsze momenty osamotnienia, upokorzenia i odrzucenia w samotności, niosą swój krzyż i ciężar odpowiedzialności za drugą osobę, która tak bardzo zawiodła, walczą o zachowanie wierności przysiędze małżeńskiej i Bogu. Ksiądz biskup Zbigniew Kiernikowski, który często w swoich naukach podejmuje ten trudny i wciąż narastający problem uważa, że osoby porzucone „mają w sobie tę Chrystusową mądrość, że dobrze jest cierpieć dla drugiego, że dobrze jest ustąpić, przebaczyć, być wiernym nawet wobec niewierności; wiedzą, że dobrze jest pozwolić, aby drugi niszczył we mnie mur wrogości; że jest to łaską i okazją do objawienia mocy Boga. Z punktu widzenia tylko ludzkiego jest to niesprawiedliwe, nielogiczne, wręcz absurdalne. Taka jest mentalność ludzka. Dynamika życia w Chrystusie jest inna. Inne są też relacje w Jego Ciele - Kościele i w Jego Ciele - Kościele domowym".

Lepiej nie będzie

Porzuconych współmałżonków będzie niestety przybywać. Wydaje się zatem słusznym, aby przygotowywać młodych kapłanów do niesienia tym osobom rzetelnej duchowej pomocy i wsparcia w wytrwaniu w wierności zawartemu sakramentowi. „Nierozerwalni i wierni" powinni znaleźć troskliwą opieką we wspólnotach parafialnych. Tam też powinny organizować się grupy wsparcia, któż bowiem może lepiej pomóc osobie porzuconej, jak nie człowiek, który przez takie piekło już przeszedł. Doświadczony swoimi przeżyciami najlepiej będzie umiał pokierować, doradzić, gdzie i po jaką pomoc należy się udać. Przez niego wypowiedziane słowa: „Chrystus nie obarcza nas krzyżem, którego nie uniesiemy", stają się w takiej sytuacji najbardziej wiarygodne. Tak jak i te, że aby unieść krzyż porzucenia, trzeba wpierw samemu sobie wybaczyć, potem ciężko pracować nad przebaczeniem współmałżonkowi. Bowiem najwyższą formą daru i miłości jest właśnie przebaczenie. Nie można go odrzucić, bo inaczej zamieni się truciznę, która wszystkich i wszystko dookoła zniszczy.

opr. mg/mg