Kończy się remont Żurawia, jednego z symboli Gdańska

„To była trudna inwestycja, jak to zazwyczaj się dzieje przy obiektach zabytkowych” – powiedział zastępca dyrektora Narodowego Muzeum Morskiego w Gdańsku dr Marcin Westphal. Dodał, że był to pierwszy tak poważny remont Żurawia od czasów jego powojennej odbudowy, czyli od lat 50. XX wieku. „Wykonaliśmy bardzo duże i rozległe prace” – ocenił.

Wyjaśnił, że głównym czynnikiem, który skłonił muzeum do remontu, było to, że cegły znajdujące się pod ziemią obiektu nasiąknęły wodą: „Groziło to ich zniszczeniem, więc trzeba było reagować, żeby to przesiąkanie nie następowało”. Dodał, że trzeba je było zabezpieczyć, odsuszyć i odciąć od dostępu wilgoci.

Westphal podkreślił, że remont obiektu był konieczny, jednak – jak zapewnił – nie było w nim takich ubytków, które zagrażałyby jego bezpieczeństwu. „Nie odkryliśmy niczego, co by nas naprawdę zaniepokoiło” – stwierdził.

Dodał, że stałej konserwacji wymagały drewniane elementy Żurawia. „Drewno nie jest aż tak wytrzymałe jak cegła czy kamień, więc wymaga regularnych napraw. Poza tym zależało nam, żeby ten zabytek wyglądał jak najładniej i cieszył naszych gości przez kolejne długie lata” – powiedział.

Po zakończeniu prac konserwatorskich i renowacji konstrukcja zabytkowego dźwigu ma jaśniejszy, brązowy kolor, wyraźnie kontrastujący z niemal czarną barwą sprzed remontu.

Rozmówca PAP zapewnił, że zostały one tak dobrane, by upływ czasu i działanie warunków atmosferycznych w przyszłości zmieniały jego odcień w sposób najbardziej pożądany z punktu widzenia historycznej dokładności. „To jest kwestia koloru impregnatu zastosowanego do tego drewna. Nasi konserwatorzy twierdzą, że to jest stan przejściowy” – podkreślił i dodał, że Żuraw za jakiś czas nie będzie się znacząco różnił. Jego zdaniem warunki atmosferyczne „zrobią swoje” – podsumował.

W ramach prac odrestaurowano i oczyszczono ceglane elewacje. Dach pokryto w całości nową ceramiczną dachówką sprowadzoną z Włoch. W budynku wyburzono wszystkie żelbetowe stropy i schody, pochodzące z lat 60. XX w. W ich miejscu położono nowe konstrukcje spełniające współczesne warunki techniczne.

Całkowicie wymieniono również instalację elektryczną, wodno-kanalizacyjną, centralnego ogrzewania wraz z węzłem cieplnym, a także teletechniczną, obejmującą m.in. systemy przeciwpożarowe, alarmowe, monitorujące i wentylację mechaniczną.

Przyszli goście odwiedzający Żuraw będą mogli zobaczyć w części odnowionych wnętrz fragmenty oryginalnych XV-wiecznych murów, które w trakcie prac oczyszczono ze starej warstwy tynku. Jednocześnie odrestaurowano i zabezpieczono drewnianą konstrukcję wyciągu oraz mechanizm dźwigowy, zbudowany z czterech kół deptakowych o średnicach 6 i 6,5 m.

W trakcie remontu wymieniono wszystkie okna w budynku. Ich drewniane, zakończone łukiem ramy i romboidalne szklenie odpowiadają realiom architektonicznym XVII-wiecznego Gdańska.

W trakcie dokonano odkrycia blisko setki obiektów archeologicznych. Jednym z najciekawszych – zdaniem Westphala – jest kamień wysokiej wody, oznaczający poziom, do jakiego podniosła się woda podczas powodzi na Żuławach w 1651 r. „Z tego, co wiemy, to najstarszy taki kamień w Gdańsku” – podał zastępca dyrektora NNM. Zaznaczył przy tym, że kamień odkryto nie pod Żurawiem, ale przy ulicy Szerokiej poza obrysem budynku. „Być może kamień w trakcie odbudowy Żurawia został wrzucony wraz z gruzem do leja po bombie. Nie ma żadnych śladów historycznych, które by wskazywały, że kamień znajdował się na Żurawiu” – tłumaczył.

Wskazał również na odnalezione monety datowane na XIV, XV oraz XX wiek. „To pokazuje, że funkcja Żurawia jako dźwigu portowego i miejsca handlowego trwała długi okres” – stwierdził i dodał, że w trakcie prac odnaleziono również liczne plomby kupieckie i liczmany, czyli drobne przedmioty wykorzystywane jako pomoc przy liczeniu. Archeolodzy natrafili również na dewocjonalia, takie jak medaliki, co – zdaniem Westphala – mogło świadczyć o przypływających do Gdańska pątnikach, którzy wybierali się do różnych sanktuariów na Zachodzie. „Wszystkie te elementy pokazują bardzo żywe kontakty Gdańska z Holandią i innymi krajami Europy Zachodniej” – podsumował zastępca dyrektora muzeum.

Wyjaśnił, że większość odnalezionych artefaktów została odkryta w trakcie pogłębiania Żurawia w miejscu, w którym zbudowano toalety dla osób niepełnosprawnych.

Najcenniejsze obiekty zostaną zaprezentowane na wystawie stałej, która powstała w odnowionych wnętrzach zabytkowego budynku. W sześciu salach na trzech piętrach Żurawia goście poznają m.in. tajniki nawigacji przy wchodzeniu statkiem do portu, rodzaje przywożonych do Gdańska towarów, procedury transakcyjne w komorze palowej, XVII-wieczne techniki budowy statków oraz rozrywki portowego miasta w historycznej tawernie.

„Wystawa będzie opowiadać zarówno o historii Żurawia, jak i portowego miasta. Skupiamy się głównie na XVII wieku” – powiedział dr Westphal.

Treść wystawy zostanie ujęta w fabularyzowanej formie, której bohaterem jest autentyczna postać gdańskiego kupca i armatora Hansa Krossa. „Będzie on swego rodzaju wirtualnym przewodnikiem po gdańskim porcie. Jego awatar wprowadzi naszych gości w tematykę każdej z sekcji wystawy, a także będzie wchodzić w interakcje z innymi «mieszkańcami» Żurawia” – tłumaczył.

W dniu otwarcia, 30 kwietnia, muzeum przygotowało festyn „Historia kołem się toczy”, podczas którego będzie można zwiedzić odrestaurowane wnętrza zabytku.

Remont Żurawia Gdańskiego rozpoczął się w marcu 2022 roku. Koszt inwestycji to 18 milionów złotych. Realizacja projektu jest dofinansowana ze źródeł zewnętrznych: niespełna 13 mln złotych przez Islandię, Lichtenstein i Norwegię w ramach funduszy EOG, a ponad 2 mln złotych pochodzi ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, natomiast wkład własny NMM (ze środków finansowych Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego) to ponad 2,5 miliona złotych. (PAP)

Materiał wideo dostępny na Gdańsk: zakończył się remont Żurawia - PAP - serwis wideo oraz na PAP.PL https://www.pap.pl/aktualnosci/w-gdansku-zakonczyl-sie-remont-zurawia-jednego-z-symboli-miasta-nasze-wideo

Autor: Piotr Mirowicz