Boże Narodzenie w Kościołach wschodnich

Niektóre Kościoły wschodnie pozostające w komunii z Rzymem obchodzą Boże Narodzenie 7 stycznia w swoich krajach, ale 25 grudnia we wspólnotach w diasporze. Zgodnie z tradycją, prawosławne Boże Narodzenie poprzedzone jest długim, czterdziestodniowym okresem postu i modlitwy. Post kończy się zwykle uroczystą mszą świętą o północy. Na zakończenie modlitwy wierni śpiewają hymn bożonarodzeniowy, a ikonę Narodzenia Pańskiego przenosi się na środek cerkwi, przed którą stawia się świece. Na koniec wierni spożywają pobłogosławiony chleb.

Patriarcha moskiewski Cyryl z okazji świąt skierował orędzie do wiernych prawosławnych, w którym zaprasza do kontemplacji Świętej Rodziny: Jezusa, Maryi i Józefa, „aby zrozumieć, że jedynie miłość do Boga i bliźniego może nas umocnić w wielu próbach, wypędzić z serca lęk i dać siłę do pełnienia dobrych czynów”. Patriarcha zauważa, że świadomość Maryi „bardzo różni się od naszych własnych uczuć z powodu trudności, przez które przechodzimy, kiedy podczas izolacji nawet rodzinny dom jest uważany przez wielu za więzienie, popadamy w depresję i zaczynamy widzieć wszystko w czarnych barwach”. Natomiast przy kołysce Dzieciątka zatrzymują się „całe stworzenie, ludzie, aniołowie i zwierzęta, wszyscy zjednoczeni wokół Chrystusa”. Pan obiecuje pokój i ulgę tym, którzy są uciskani ciężkim jarzmem życiowych trudów, dlatego „zrzućmy z siebie cienie strachu i braku wiary, niepokoje i cierpienia serca, a wsłuchajmy się w głos Syna Bożego, który obiecuje ulgę utrudzonym” – stwierdza patriarcha. Kończy on swoje przesłanie słowami papieża Leona Wielkiego: „Nikt nie jest wyłączony z udziału w tej radości, ponieważ powód do radości jest taki sam dla wszystkich; niech się cieszy święty, ponieważ zbliża się do swojej chwały, i niech się cieszy grzesznik, ponieważ otrzymał przebaczenie”.