Opowieści dla duszy

Mark Salzman

OPOWIEŚCI DLA DUSZY

ISBN: 978-83-7505-083-7

wyd.: WAM 2008

Trzeba zamknąć oczy, żeby zobaczyć

W letnie południe, kiedy to promienie słoneczne ślizgają się po falach Odry, nad brzeg rzeki przyszedł staruszek. Rozłożył sztalugi, ustawił blejtram i wyjął farby. Pierwsze dostrzegły go dzieci. Przybiegły do niego zaraz i zapytały:

— Co pan tu robi?

Staruszek uśmiechnął się do nich, bo bardzo lubił dzieci.

— Jestem malarzem — powiedział. — Jak widzicie, mam tu farby i będę malował Odrę.

— Odrę? — zapytały zdziwione. — A ma pan czarną farbę?

— Mam różne kolory — odparł malarz, po czym odwrócił się do obrazu i zaczął malować.

Jakież było zdumienie dzieci, gdy zobaczyły, że staruszek maluje kolorowe łodzie.

— Panie malarzu! — zawołały. — Na rzece nie ma żadnych kolorowych łodzi!

A on im na to:

— Zamknijcie oczy, a zobaczycie.

Dzieci pozamykały swoje oczęta i rzeczywiście ujrzały kolorowe łodzie, jeszcze piękniejsze, niż te z obrazu. Przez wiele dni przybiegały do malarza, by podglądać, jak maluje. Potem zamykały oczy i widziały łodzie jeszcze piękniejsze od tych, które on malował.

Przychodzili też i starsi, ale oni tylko uśmiechali się złośliwie i dawali do zrozumienia, że artysta jest chyba niezdrowy na umyśle, skoro maluje coś, czego nie ma. Wówczas dzieci mówiły: „Zamknijcie oczy, a zobaczycie”.

Ludzie przez ciekawość zamykali oczy i po chwili również oni widzieli płynące po rzece piękne kolorowe łodzie, a w nich cudowne panie w wieńcach na głowach i eleganckich pa nów. Coraz więcej ludzi przychodziło na brzeg Odry, by przez zamknięte oczy oglądać te cuda.

Któregoś dnia malarz się nie pojawił. Ludzie mimo to przyszli, siedli na brzegu i za mknęli oczy, żeby zobaczyć rzekę pełną kolo rowych łodzi. Nagle posłyszeli głos dziecka:

— Uwaga! Coś płynie!

Ludzie zapytali, czy muszą zamknąć oczy, żeby to zo baczyć, ale dziecko zaprzeczyło.

— Nie zamykajcie oczu, coś płynie naprawdę! Ludzie spojrzeli na rzekę i ujrzeli piękną łódź płynącą w stronę brzegu. Za nią pojawiła się druga i trze cia. Kiedy pierwsza łódź podpłynęła bliżej, dziecko krzyknęło do mężczyzny, który nią płynął:

— Czy pan jest prawdziwy?

Na to młodzieniec z łodzi zanurzył wiosło w wodzie i chlusnął nią na ludzi. Każdy poczuł na sobie zimny dotyk kropel wody i uwierzył w prawdziwość zja wiska. Ktoś zaczął bić brawo, a gdy wiwatowanie ucichło, wspaniały młodzieniec z łodzi oparł się o wio sło i zaśpie wał.

Pieśń to była ciepła, śpiewana na swojską nutę i płynęła wprost do serc. Zbiegli się lu dzie z całego miasta, by dołą czyć do wspólne go chóru. Słowa piosenki: „Gondole wrocławskie to cud...” niosły się daleko ponad wsie i miasta, budząc serdeczny uśmiech, a u niektó rych i łzę radości. Wieczorne dzienniki podały, że pieśń tę słyszano na wet w Ameryce...

opr. aw/aw