Zakony w Polsce: begardzi

Nazwa „biali ojcowie" wywodzi się zarówno od koloru skóry przybyłych z Europy na Czarny Ląd misjonarzy, jak i od białego przewiewnego habitu. W słowie „ojciec" dostrzec można sympatię kierowaną ku misjonarzom przez Afrykańczyków, dla których każdy biały, oprócz misjonarza oczywiście, był kolonizatorem i wyzyskiwaczem. Zgromadzenie założył bp Charles Lavigerie (1825-1892), późniejszy kardynał, w 1868 r. w miejscowości Maison Carr w Algierii. W 1908 r. Zgromadzenie otrzymało papieską aprobatę. Do Polski biali ojcowie przybyli w 1985 r. i założyli dom w Lublinie.

Jest to zgromadzenie misyjne, którego podstawowym celem jest ewangelizacja i praca charytatywno-wychowawcza wśród mieszkańców Afryki, a także — dawniej i obecnie — zwalczanie niewolnictwa. W swej działalności ojcowie wykorzystują środki duszpasterskie oraz współczesne zdobycze techniczne i naukowe. Podstawą wszelkiej działalności jest jednak osobista modlitwa i przykład życia chrześcijańskiego. Dla propagowania imienia Chrystusowego mają poświęcić wszystko; ideę tę przedstawia godło Zgromadzenia, wyobrażające pelikana rozszarpującego swą pierś, by własną krwią karmić pisklęta.

W 1995 r. Zgromadzenie liczyło 2404 członków, z czego w Polsce w jednym domu było 4 kapłanów i 3 kleryków. Siedzibą władz generalnych białych ojców jest Rzym.

opr. mg/mg