Zakony w Polsce: rochici

Założycielem wspólnoty był bp wileński Konstanty Kazimierz Brzostowski (1644-1722). On też opracował dla rochitów zakonne ustawy. W 1713 r. założyciel osadził członków nowego zgromadzenia przy wybudowanym przez siebie szpitalu p.w. św. Rocha w Wilnie, skąd Zgromadzenie wzięło swoją popularną nazwę. Rozwinęło się na Litwie i Żmudzi. W 1753 r. rochici otrzymali kanoniczne potwierdzenie od bpa Michała Zienkowicza.

Pierwotnie celem rochitów było pielęgnowanie i grzebanie ofiar epidemii — zgodnie z czwartym ślubem zakonnym nakazującym im miłość w ratowaniu ubogich i „powietrzem zarażonych". Ten cel wyrażało charakterystyczne godło zakonne, przedstawiające trupią głowę i skrzyżowane pod nią piszczele, białe na czarnym tle. Znak ten nosili rochici na zakonnych czarnych płaszczach, którymi okrywali szare (potem zamienione na białe) habity przepasane czarnym pasem skórzanym. Stroju dopełniała czarna czapka. W późniejszym okresie rochici oddawali się pracy duszpasterskiej w parafiach na wzór kapłanów diecezjalnych. Wspólnota składała się w większości z braci zakonnych, jednak w każdym domu przebywał jeden kapłan dla duchowej opieki nad chorymi i braćmi. Na czele Wspólnoty stał „brat starszy".

Zgromadzenie zostało skasowane przez władze carskie w 1840 r., ale przetrwało kilka następnych lat we Worniach i Kę-stajciach na Żmudzi, gdzie rochici prowadzili szpitale.

opr. mg/mg