Kto przyjmuje jedno z tych dzieci

Wychodzę na pustynię, aby przyjąć dziecko - swoje głębsze „ja" domagające się miłości i wychowania.

Trzech przyjaciół zdecydowało się żyć według ewangelicznych błogosławieństw. Jeden postanowił być pokój czyniącym. Drugi oddał się dziełom miłosierdzia. Trzeci stwierdził, że nie wie, jak żyć duchem błogosławieństw i zdecydował, by najpierw pójść na pustynię. Po pewnym czasie spotkali się w pustelni. Dwóch pierwszych, sfrustrowanych niepowodzeniami, postanowiło szukać jakiejś rady u trzeciego - pustelnika. A on nalał wody do kubka i poprosił, by zajrzeli do środka. - Widzicie coś? - zapytał. - Nie. Po chwili, gdy woda się uspokoiła, ponowił pytanie. - Teraz widzimy swoje twarze - stwierdzili. - Tak, i człowiek, dopiero gdy wyjdzie na pustynię, jest w stanie zobaczyć swoje wady.

Historia opowiadana przez Ojców Pustyni miała zabezpieczać przed pójściem na skróty. Jeśli nie zobaczę siebie, swojej biedy duchowej, poranień, noszonych przez lata skutków grzechów i pragnień, by żyć w niezależności od Boga, to grozi mi, że cały wysiłek bycia dobrym człowiekiem i bycia dla innych będzie piękną fasadą i życiem w zakłamaniu. A każdą nieprzyjętą przez siebie prawdę o sobie będę przypisywać ludziom dookoła siebie.

Człowiek prawdziwie oddany Bogu staje się dla ludzi o przewrotnym sercu jak lustro, w którym odnajdują własną nieprawość. Ludzie nieprawi nienawidzili Jezusa, zarzucając Mu te grzechy, których nie widzieli w sobie.

Pustynia modlitwy prowadzi do prawdy. Wysiłek wytrwania na modlitwie, do której wcale mnie nie ciągnie, której nie przeżywam i owocowania na początku nie zauważam, jest właśnie wyjściem na pustynię. Wychodzę na pustynię, aby przyjąć dziecko - swoje głębsze „ja" domagające się miłości i wychowania. Przyjąwszy dziecko, stawszy się jak dziecko, mogę wejść do królestwa niebieskiego, czyli przyjąć mądrość zstępującą z góry, przyjąć sercem przygotowane dla maluczkich Boże obdarowanie.

opr. mg/mg