Nie mają czym się odwdzięczyć

Wartość różnego rodzaju prezentów, które otrzymujemy, bardzo często oceniamy, patrząc na ich cenę. Najwięcej radości i temu, kto daje, i temu, kto otrzymuje, przynoszą jednak najczęściej takie prezenty, które kosztują niewiele, a jednak zmieniają życie... Jak choćby laurka namalowana przez dziecko.

Przed laty, jeszcze jako kleryk, na zakończenie letnich rekolekcji otrzymałem od młodzieży bardzo niezwykły prezent-pamiątkę. Rekolekcje odbywały się w budynku, gdzie na co dzień mieści się Dom Dziecka. Chłopacy z prowadzonej przeze mnie grupy odkupili lekko zużyte buciki małego Piotrusia z tego właśnie domu, opatrzyli je specjalną dedykacją (która być może stanie się kiedyś mottem innego niedzielnego rozważania) i wręczyli mi jako wyraz wdzięczności za wspólnie przeżyte rekolekcje. Bez wątpienia był to jeden z najbardziej niezwykłych i zarazem najcenniejszych prezentów, jaki kiedykolwiek otrzymałem, choć od strony materialnej wart był bardzo niewiele.

Chyba każdy z nas - w mniejszym lub większym stopniu - doświadczył radości, którą przynosi obdarowanie drugiego człowieka. To doświadczenie, że „więcej szczęścia jest w dawaniu, aniżeli w braniu" (Dz 20,35), jest jeszcze większe, gdy zdajemy sobie sprawę, że druga osoba w podobny sposób nie będzie mogła nam się odwdzięczyć, a jedyną „rekompensatą" i wyrazem wdzięczności dla nas będzie jej radość i szczęście z otrzymanego daru.

W codziennych kontaktach z innymi ludźmi bardzo łatwo jest się zamknąć w kręgu znajomych, którzy żyją mniej więcej na tym samym poziomie co my, wymieniają się prezentami i przy różnych okazjach wzajemnie się zapraszają. Trudniej dostrzec tych, z którymi naprawdę można się czymś podzielić, bo w podobny sposób na pewno się nie odwdzięczą.

Dzisiejszy fragment z Ewangelii wg św. Łukasza uczy, że szczęście bez końca, szczęście nieprzemijające, może zagościć w sercu człowieka tylko wtedy, gdy przed oczyma będzie miał przede wszystkim radość i nagrodę, którą da mu kiedyś sam Bóg.

opr. mg/mg