Czy to mówisz od siebie?

Chyba każdemu z nas bliskie jest doświadczanie jakiegoś wewnętrznego zmagania, gdy trzeba komuś powiedzieć coś przykrego, co z pewnością go dotknie, a jednak konieczne jest ze względu na dobro i na prawdę.

Kilka dni temu obejrzałem film. Stary film, który pierwszy raz widziałem na początku lat dziewięćdziesiątych. „Stowarzyszenie Umarłych Poetów” to historia nastolatków, którzy w renomowanym angielskim kolegium, zafascynowani osobowością nowego nauczyciela języka angielskiego, uczą się w nowy sposób patrzeć na życie, szukają prawdy o sobie i o otaczającym ich świecie. Angielska szkoła z tradycjami nie jest jednak najlepszym miejscem na podobne eksperymenty. W przekonaniu profesorów niczego nie trzeba przecież szukać, wystarczy jedynie poddać się sprawdzonym metodom. Mimo niesprzyjającej atmosfery Umarli Poeci zaczynają dzień po dniu walczyć o własne życie, o plany na przyszłość i marzenia, o samorealizację.

Kto patrzy z boku, myśli, że ich zachowanie to wynik silnego wpływu nowego profesora i zafascynowania jego osobą. Po części tak właśnie jest. Zakończenie historii pokazuje jednak, że niezrozumienie, błędy, wreszcie śmierć kolegi doprowadziły wychowanków profesora Keatinga do samodzielności. Przestają powielać wyuczone wzory i zaczynają żyć własnym życiem - idą pod prąd, walczą o prawdę, o własne plany i marzenia, o samych siebie.

W Ewangelii Chrystus pyta Piłata: „Czy to mówisz od siebie, czy też inni powiedzieli ci o Mnie?” To jedno pytanie jest właściwie streszczeniem wszystkiego, co wiemy o Piłacie. Cały proces Jezusa i wydanie Go na śmierć pokazują Piłata jako człowieka, który w spotkaniu z Chrystusem przeżywa ogromne wewnętrzne rozterki. Z jednej strony czuje presję opinii publicznej i naciski przywódców żydowskich; z drugiej natomiast doświadcza głębokiego niepokoju, bo wie, że nie broni tylko Jezusa, ale również siebie samego - własnego poczucia sprawiedliwości oraz prawdy, której ma być strażnikiem.

Chrystus mówi, że jest Królem i że przyszedł, „aby dać świadectwo prawdzie”. Zestawienie królowania i prawdy pokazuje nam, iż człowiek staje się panem (królem) swego życia, gdy potrafi „dać świadectwo prawdzie”. A więc, gdy mówi od siebie, a nie pod publiczkę - nie tak, jak mu kazali inni, czy jak chcą tego tłumy.

opr. mg/mg