Raj

„Jezus mu odpowiedział: Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju".

Greckie paradeisos pochodzi od starego perskiego słowa pairi-daera, używanego na określenie parku lub sadu. Choć w języku hebrajskim istnieje słowo pardes (park), w Biblii paradeisos jest odpowiednikiem hebrajskiego gan (ogród). Słowo to zna łacina (paradisus), a także wiele języków nowożytnych, na przykład angielski (paradise), włoski (paradisó), niemiecki (Paradies), francuski (paradis) czy hiszpański (paraiso).

Nasze rozumienie paradeisos wiąże się ściśle z Biblią, w której wyraża ono ideę życia szczęśliwego, pełnego, obfitującego we wszelkie dobra. W Księdze Rodzaju odnosi się do ogrodu Boga, który „zasadziwszy ogród w Eden na wschodzie, umieścił tam człowieka, którego ulepił" (Rdz 2, 8). Eden wyraża miejsce najpiękniejsze i raczej nie jest nazwą jakiejś określonej okolicy, choć jego opis zawiera wiele elementów wziętych z geografii tamtych czasów; autor natchniony mówi na przykład o rzece nawadniającej ogród, która rozdzielała się na cztery inne (dosłownie: „na cztery głowy"), co stało się zresztą powodem do poszukiwania różnych jego lokalizacji, choćby w Mezopotamii czy w Armenii. Opis raju nie ma też nic wspólnego z rajem rozkoszy, jak przetłumaczył tekst hebrajski na łacinę św. Hieronim (paradisus voluptatis). Ogród w Eden jest stanem szczęśliwości, której źródłem jest Bóg.

W pismach o charakterze apokaliptycznym, a także w Nowym Testamencie, raj jest odkryciem tej pierwotnej szczęśliwości. Wyraża on ludzkie życie po śmierci, nagrodę, która jest powrotem do Boga, szczęście ponownie odnalezione, a utracone kiedyś przez grzech. Św. Jan w swojej Apokalipsie wspomina o nagrodzie, jaką otrzymają zbawieni, mianowicie o spożywaniu owocu z drzewa życia w raju Boga (Ap 2, 7). Pan Jezus ukrzyżowanemu wraz z Nim skruszonemu człowiekowi mówi o raju, dając mu pewność nadziei na zmartwychwstanie.

opr. mg/mg