Mądrość wiary i nadziei

Chciałoby się tak urodzić świętym i umrzeć świętym. Chciałoby się bez wysiłku, bez zmagania się ze sobą, bez pokonywania różnych przeciwności.

Jednak nie da się tak od razu i wszystko. Człowiek musi cierpliwie do świętości dochodzić. Wiedział o tym już Jezus, gdy mówił do Apostołów:

Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie.

Ze mną jest podobnie. Ciągle wielu rzeczy nie rozumiem, w tym wielu rzeczy na drogach mojej wiary. Ciągle się uczę, ciągle dorastam i ciągle wielu prawd jeszcze znieść nie mogę. Nawet jednak wtedy, gdy moja wiara bywa mi bardzo niewygodna i trudna, i mi uwiera, chciałbym powtarzać za św. Pawłem:

Chlubimy się także z ucisków, wiedząc, że ucisk wyrabia wytrwałość, a wytrwałość – wypróbowaną cnotę, wypróbowana zaś cnota – nadzieję.

Niech moja nadzieja nie będzie naiwnością, głupotą, zwodzeniem samego siebie. Niech moja nadzieja będzie zbudowana na cnocie, cnota na wytrwałości, a wytrwałość wyrobiona w tym, co jest mi w życiu trudne. Wtedy również moja nadzieja zawieść nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany.

Niech moja nadzieja nie będzie głupotą. Niech moja nadzieja będzie zanurzona w Bożej Mądrości, która mówi o sobie:

Pan mnie zrodził jako początek swej mocy, przed dziełami swymi, od pradawna. Od wieków zostałam ustanowiona, od początku, przed pradziejami ziemi (…) I byłam przy Nim mistrzynią, rozkoszą Jego dzień po dniu, cały czas igrając przed Nim. Igrając na okręgu ziemi, radowałam się przy synach ludzkich.

Boże, użycz mi Twojej mądrości, bym dostąpiwszy usprawiedliwienia dzięki wierze, zachował pokój z Tobą przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa; dzięki Niemu uzyskałem na podstawie wiary dostęp do tej łaski, w której trwam, i chlubię się nadzieją chwały Bożej.

Andrzej Cichoń

Rozważanie napisane na niedzielę 16. 06. 2019 r.

opr. ac/ac