IV niedziela wielkanocna - A

Ja przyszedłem po to, aby owce miały życie i miały je w obfitości (J 10,10)

Dz 2,14a.36-41; 1 P 2,20b-25; J 10,1-10

Duchu Święty, przyjdź!

Jezu, z Twoją pomocą rozpoczynam rozważanie tekstu biblijnego, który Kościół podaje na IV Niedzielę Wielkanocną.

Chrystus w dzisiejszej Ewangelii mówi o sobie, że jest bramą i pasterzem, że przyszedł dać ludziom życie.

Przed śmiercią i zmartwychwstaniem Chrystusa ludzie żyli z dala od Boga. Nosili bowiem znamię grzechu pierworodnego, dlatego też nie mogli dostać się do raju. Nawet jeśli byli sprawiedliwi, to ich grzechy nie zostały zgładzone.

Chrystus dał życie, a więc wspólnotę z Bogiem. Dał je w obfitości. Każdy może z tego życia zaczerpnąć poprzez sakramenty, a wtedy, gdy utraci życie Boże przez grzech ciężki, może uzyskać pomoc w sakramencie pokuty i pojednania. Wówczas może korzystać z drugiego daru – sakramentu, jakim jest Komunia Święta, kiedy to jednoczymy się z Bogiem.

Życie w obfitości jednak może mieć również inne znaczenie. Chrystus nie chce, byśmy siedzieli w jakimś worze pokutnym, by nasze życie było pełne smutku i rozpaczy. Daje On nam radość, chce, byśmy byli radośni pomimo różnych przeciwności, które nas spotykają w życiu. Chce, byśmy żyli pełnią życia, które On nam oferuje. Szczególnie w Listach św. Pawła Apostoła możemy zauważyć wielką radość. Apostoł Narodów napotykał na wiele trudności w swojej pracy misyjnej, a mimo to stale powtarzał „Chwała niech będzie Bogu”.

Panie Jezu, przemyślę w tym tygodniu:

1. Co dla mnie oznacza słowo „życie”?

2. Czy jestem radosną osobą?

3. Czy jestem w stanie łaski uświęcającej?

Powyższa refleksja została zaczerpnięta z książki Kajetana Rajskiego „Wsłuchani w Słowo. Refleksje na niedziele i święta roku A” (Biblos 2010)

opr. aś/aś