Wspólne wołanie ma większą moc

ŚWIADECTWA

Do wspólnoty trafiłam przypadkiem. Na pierwsze spotkanie pojechałam z mężem Karolem, który kilka tygodni wcześniej poznał w Terespolu ks. Artura. Już wcześniej zastanawialiśmy się nad przynależnością do jakiejś wspólnoty modlitewnej, więc bez wahania skorzystaliśmy z zaproszenia. Do niedawna byliśmy jedynymi członkami Nazarejczyka, którzy nie należeli do parafii pw. Trójcy Świętej w Terespolu. Od około dwóch miesięcy mieszkamy na jej terenie. Wspólnota to miejsce, w którym spotykam się z Bogiem i ludźmi, którzy - podobnie jak ja i mój mąż - pragną bliżej poznać naszego Stwórcę. Dzięki tej grupie nauczyłam się uwielbiać Boga, przepraszać Go, a także dziękować Mu za to, co mam, a nie tylko nieustannie prosić. Dowiedziałam się wielu rzeczy o sobie. Już wiem, że Bóg nie bez powodu dopuszcza do nas cierpienie. Przyznam szczerze, że był taki okres w moim życiu, kiedy z powodu różnych problemów było nam naprawdę ciężko. Teraz dziękuję za wszystkie krzyże - za te, co były, są i będą - bo właśnie one doprowadziły mnie do miejsca, w którym się znajduję, m.in. do Nazarejczyka. Ufam Jezusowi i wiem, iż On jest lekarstwem na wszystkie moje kłopoty. Wierzę, że o cokolwiek poproszę Boga, zostanę wysłuchana - oczywiście, jeżeli będzie to zgodne z Jego wolą. Wiem, że mam wsparcie w naszym kapłanie oraz przyjaciołach ze wspólnoty i zawsze mogę na nich liczyć. Są też przepiękne adoracje, na które czekam z utęsknieniem i serdecznie na nie zapraszam. Korzystając z okazji, chciałabym podziękować ks. Arturowi za to, że w ubiegłym roku zaproponował, bym razem z innymi członkami naszej wspólnoty pojechała na rekolekcje ignacjańskie do Bliznego. Dni spędzone na cichej adoracji Przenajświętszego Sakramentu były dla mnie wyjątkowe. Bóg jest wielki, On naprawdę nas kocha - pamiętajmy o tym cały czas. Mnie przypomina o tym namalowany na ścianie naszego mieszkania wizerunek Chrystusa, pod którym znajduje się napis: „Bóg cię kocha”. Jego autorką jest przyjaciółka z Nazarejczyka.

Ewelina

Do Nazarejczyka trafiłem cztery lata po nawróceniu. Wcześniej należałem do Odnowy w Duchu Świętym, a konkretnie do wspólnoty Amo-Te w Terespolu. Jednak nie mogłem się tam odnaleźć. Wtedy usłyszałem o Nazarejczyku. Ta wspólnota jest dla mnie jak rodzina. Pomagamy sobie także w życiu codziennym. Doświadczyłem tu bezinteresownej i prawdziwej miłości drugiego człowieka. W tamtym roku miałem wypadek samochodowy. Obrażenia spowodowały, że nie mogłem chodzić. I choć mieszkam blisko kościoła, codziennie przyjeżdżał po mnie samochodem mój przyjaciel Jarek, by zawieźć mnie na Mszę św. czy spotkanie. To niby drobny gest, ale dla mnie bardzo ważny. Także inni uczestnicy wspólnoty codziennie odwiedzali mnie w szpitalu. Nie ograniczamy się tylko do modlitewnych spotkań. W tamtym roku spędzaliśmy razem sylwestra, teraz ostatki. Modlitwy uwielbienia, prośby, dziękczynienia jednoczą nas jako rodzinę, którą całym sercem opiekuje się ks. Artur.

Konrad

Rok temu ks. Artur przyszedł do nas po tzw. kolędzie. Wówczas przyjmował go mój mąż, bo akurat mnie nie było. To był ten moment, który zdecydował, że weszliśmy do wspólnoty. Ksiądz zbierał młodych ludzi utalentowanych muzycznie. Tak się złożyło, że w pokoju stała gitara. Ks. Artur ją zauważył i tak to się zaczęło. Mąż pierwszy podjął decyzję o wstąpieniu do Nazarejczyka. On zawsze był blisko Boga i mówił, iż potrzebuje takiego zrzeszenia, by móc wspólnie modlić się do Boga i Go adorować. Postanowiłam, że pójdę na pierwszą adorację zorganizowaną przez Nazarejczyka. Ta chwila zdecydowała o tym, że ja również postanowiłam wstąpić do wspólnoty. W momencie wystawienia Najświętszego Sakramentu moje serce zalała fala wzruszenia, radości miłości. Co najważniejsze - poczułam się oczyszczona i bezpieczna, bo w końcu znalazłam się w rękach Boga. Oboje z mężem dużo przeszliśmy. Jesteśmy rodzicami dziecka, które według lekarzy miało nie żyć. Cała ciąża przebiegała prawidłowo, komplikacje zaczęły się tuż przed rozwiązaniem. Kiedy urodziłam, powiedziano nam, abyśmy wezwali księdza, by ochrzcił nasze maleństwo, gdyż ono nie przeżyje. Wtedy poczułam ogromną siłę i wiarę, że to się tak nie skończy. Dziecko walczyło o życie na oddziale intensywnej terapii, dostało antybiotyki w ciemno, które mogły je albo uratować, albo zabić. Na szczęście przeżyło. Usłyszeliśmy jednak od lekarzy, że będzie tzw. warzywkiem. Nie jest. Miało też nie wychodzić ze szpitala. Tymczasem normalnie funkcjonuje i się rozwija. Dziś wiem, że ta siła, którą poczułam podczas adoracji, jest od Boga. W dodatku - mimo naszych lęków i ryzyka związanego z chorobą genetyczną - zdecydowaliśmy się, że ponownie spróbujemy zostać rodzicami. To duża zasługa wspólnoty. Poza tym Nazarejczyk umacnia nasz związek. Choć przyznam, że kiedy pierwszy raz usłyszałam o tej wspólnocie, miałam wiele obaw. Nie do końca wierzyłam, że ta wspólnota będzie taką, jaką wiedzieli ją mój mąż i ks. Artur. Po kilku spotkaniach stwierdziłam, że się myliłam. Zobaczyłam, że w Nazarejczyku są zwykli ludzie, którzy mają swoje rodziny, pasje, pracują na różnych stanowiskach i... normalnie się ubierają. Wcześniej bowiem znałam ludzi, którzy należeli do różnych wspólnot, ale swoim zachowaniem zaprzeczali wartościom i zasadom, jakim powinni być wierni, uważali się za kogoś lepszego. Jestem osobą, która ma swój styl życia i ubierania - lubię kilkunastocentymetrowe szpilki i nietuzinkowe ciuchy. Może zabrzmi to śmiesznie, ale bałam się, iż członkowie wspólnoty nie do końca mnie zaakceptują, że będą próbowali mnie na siłę zmienić. Wciąż bowiem pokutuje stereotyp, że dziewczyny należące do kościelnych wspólnot czy oazy noszą spódnice do kostek, włosy zaplatają w warkoczyk, zero makijażu. Tymczasem usłyszałam, że jestem przykładem na to, by nie oceniać ludzi po wyglądzie. To było cudowne. Dzisiaj wspólnota to nasze życie. Mąż gra na gitarze, ja śpiewam, aktywnie uczestniczymy w spotkaniach modlitewnych, nawzajem się wspieramy. Dzięki Nazarejczykowi nauczyłam się inaczej patrzeć na życie i naszą rodzinę. Mam wrażenie, że stałam się lepszym człowiekiem i pozbyłam się swoich lęków, zachowań. Dzięki temu na nowo przeżywamy z mężem naszą miłość.

Magdalena