Metody dyskusyjne

Zastosowanie metod dyskusyjnych podczas katechez i spotkań grup parafialnych

Wydział Teologii UWM w Olsztynie

METODY DYSKUSYJNE
PODCZAS KATECHEZ I SPOTKAŃ GRUP PARAFIALNYCH

Młodzież, którą spotykamy na katechizacji stanowi czasami "niezły orzech do zgryzienia". Często czujemy się bezradni wobec jej obojętności, znudzenia, niezrozumienia i "rozbrykania". Wielu z nas widzi niewystarczalność sugestii zawartych w podręcznikach do katechezy.

Aby katechizacja spełniła swój cel musi być oparta na osobistym zaangażowaniu ucznia. Bóg kieruje swoje orędzie do człowieka, który może je przyjąć lub odrzucić. Katechizowany powinien mieć świadomość zarówno dobrowolności jak i ważności dokonywanych wyborów życiowych.

Katecheta z jednej strony ma do spełnienia misję ewangelizacji, formacji, nauczania, a z drugiej musi liczyć się z mentalnością i nastawieniem katechizowanych. Jednym ze sposobów połączenia tych dwóch płaszczyzn jest praca metodami dyskusyjnymi, które pomagają młodzieży w osobistym przeżyciu omawianych prawd, nie pozwalają zostać obojętnym wobec Bożych propozycji.

Dydaktycy zwracają uwagę na zagrożenia biernej postawy w procesie nauczania. Wiadomości zdobyte w sposób bierny nie stają się wewnętrzną własnością uczniów, nie wpływają na ich rozwój oraz nie są wykorzystywane w sytuacjach problemowych. Metody dyskusyjne stwarzają sytuację emocjonalnego zaangażowania się w poznawane prawdy. Rozwijają współdziałanie uczniów, a przede wszystkim czynne zaangażowanie w katechezę.

Decydując się na pracę metodami dyskusyjnymi, decydujemy się tym samym na ryzyko - decydujemy się na pełne i wiarygodne publiczne otwarcie się na drugiego człowieka.

Opracowano na podstawie:
A.Taraszkiewicz, Jak uczyć lepiej?, Warszawa 1996.
M. Snieżyński, Zarys dydaktyki dialogu, Kraków 1997.
A. Długosz, Jak przygotowywać i oceniać katechezę?, Częstochowa 1997.
M. Korgul, Dydaktyka dla katechetów, Legnica 1997.
A. Kubik, Zarys dydaktyki katechetycznej, Kraków 1990.
W. Okoń, Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej, Warszawa 1996.
R.I. Arends, Uczymy się nauczać, Warszawa 1995.
A. Antoszkiewicz, Metody heurystyczne, Warszawa 1982.
Jachimska, Grupa bawi się i pracuje. Zbiór gotowych gier i ćwiczeń psychologicznych, Wrocław 1994.
Cz. Kupisiewicz, Podstawy dydaktyki ogólnej, Warszawa 1995.
A. Półturzycki, Dydaktyka dla nauczycieli, Toruń 1996.
A. Wiszniewski, Jak przekonywująco mówić i przemawiać, Warszawa 1994.
A. Topa, Aktywizacja kształcenia metodami gier dydaktycznych. W: Katecheta w szkole, Red. M. S nieżyński, Kraków 1994.
S. Kulpaczyński, Aktywizowanie katechizowanych, Lublin 1997.
A. Schopler, Techniki nauczania dla rodziców i profesjonalistów, Gdańsk 1995.
E. Perrott, Efektywne nauczanie, Warszawa 1995.
Porządek i przygoda. Lekcje twórczości. Podręcznik eksperymentalny, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1997.
K.Szmidt, Przewodnik metodyczny dla nauczycieli. Porządek i przygoda. Lekcje twórczości, Warszawa 1997.