Rzymski etap procesu beatyfikacyjnego sł. Bożego ks. F. Blachnickiego

31 stycznia 2002 roku o godzinie 9.30 w siedzibie Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych miało miejsce rozpoczęcie rzymskiego etapu procesu beatyfikacyjnego sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego, założyciela Ruchu Światło-Życie. Proces w archidiecezji katowickiej rozpoczęty w grudniu 1995 r., został uroczyście zamknięty 24 listopada 2001 r.

Otwarcia akt procesu diecezjalnego dokonał ks. abp. Edward Nowak, sekretarz Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w obecności kilkunastu osób: ks. Bogusława Turka CSMA. ks. Arkadiusza Noconia - pracowników dykasterii watykańskich; ks. Franciszka Chowańca, ks. Henryka Bolczyka. ks. Adama Wodarczyka (postulatom) - związanych z procesem Sługi Bożego i Ruchem Światło-Życie, ks. Grzegorza Strzelczyka - studenta Uniwersytetu Gregoriańskiego, kapłana diecezji katowickiej, pana Tadeusza, uczestniczącego w formacji oazowej oraz dwóch członkiń instytutu życia konsekrowanego założonego przez Sługę Bożego. Osoby te reprezentowały jakby dwa pokolenia ludzi związanych z księdzem Blachnickim: tych, którzy z nim współpracowali za życia i nadal żyją jego dziełem oraz tych którzy swoją wiarę, a także powołanie odnajdywali poprzez Ruch Światło-Życie w myśl zasady: życie rodzi się z życia...

Ksiądz abp E. Nowak przedstawił dokumenty: dekret Kongregacji i świadectwo autentyczności akt procesu w archidiecezji katowickiej wystawione przez ks. abp. Damiana Zimonia. Otwarcie akt rozpoczęło się, od gestu złamania pieczęci, którego dokonał ks. abp Nowak oraz usunięcia zabezpieczających sznurków. Po otwarciu pierwszego kartonu ukazały się starannie opakowane i zapieczętowane dokumenty, na przygotowanie których trzeba było kilkuletniej pracy dziesiątek osób, a które zawierały relacje świadków powołanych w trakcie krajowego procesu. W kolejnym złożono pisma Sługi Bożego, jego publikacje; wśród nich pracę habilitacyjna,. Rozpoczęła się rzymska część procesu beatyfikacyjnego sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego. W sercach jedno wielkie: «Bogu niech będą dzięki».

Arcybiskup Nowak podsumował w kilku zdaniach to, co zostało dokonane. Oficjalnej części objaśniającej znaczenie obecnej chwili i jej tło historyczne towarzyszyły akcenty osobiste nawiązujące do życia i dzieła Sługi Bożego, znanego większości zebranych osobiście. Ksiądz Arcybiskup przypomniał o jednej, bardzo ważnej rzeczy: święci i błogosławieni są ogłaszani dla Kościoła, nie są «własnością» danej społeczności, ale trzeba się starać, by sława ich świętości była znana jak najszerzej.

Na etapie rzymskim postulator sprawy przygotowuje tzw. Positio ilustrujące życie sługi Bożego. Po opublikowaniu Positio następują dyskusje i posiedzenia konsultorów historycznych, konsultorów teologów i wreszcie kardynałów i biskupów członków Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Osąd kościelny dotyczący heroiczności cnót i promulgacja dekretu następuje po rzetelnym przebadaniu i analizie faktów, także trudności i wątpliwości. Dekret o heroiczności cnot wyraża bezpośredni osąd kościelny dotyczący świętości sługi Bożego i jest zapowiedzią przyszłej beatyfikacji. Ud lej chwili sługa Boży może być nazywany ,,Czcigodnym" i dopiero po promulgacji tego dekretu, która odbywa się w obecności Ojca Świętego, można przystąpić do dyskusji nad cudem przypisywanym wstawiennictwu sługi Bożego, proponowanym do beatyfikacji. Zaistnienie cudu najczęściej uzdrowienia, zostaje poddane ocenie i musi zyskać potwierdzenie kunsulty lekarskiej pracującej przy Kongregacji. teologów, kardynałów i samego Papieża, który podpisuje dekret o cudownym uzdrowieniu za sprawą sługi Bożego.

W roku 1987. roku śmierci Sługi Bożego Ruch Światło-Życie otrzymał jedną z trzech równorzędnych nagród przyznawanych wówczas przez. Fundacje, Jana Pawia II. W uzasadnieniu podano: "Ruch Światło-Życie założony przez niestrudzonego kapłana i wychowawcę laikatu - śp. ks. Franciszka Blachnickiego otrzymuje nagrodę za bezprecedensową w Europie Środkowej pracę nad formacją religijną i moralną polskiej młodzieży, zmierzającą do ukształtowania w niej postawy pełnej odpowiedzialności za życie Kościoła i własnego narodu. Wysiłkom Ruchu Światło-Życie należy przypisać stopniowe odradzanie się inicjatywy religijnej wśród młodszego pokolenia, zupełnie zniszczonej w łatach centralistycznego despotyzmu».

opr. ab/ab