Głos powołania

Nie przychodzą aniołowie, aby komuś powiedzieć, jakie ma on realizować powołanie. Nie ma z nieba telefonów, e’mailów, ani specjalnych wizji, które by oznajmiały o czyimś powołaniu do kapłaństwa, życia zakonnego lub życia konsekrowanego osób świeckich. Bóg wyraża swoje powołanie przez wewnętrzne pragnienie serca młodego człowieka. Pobudza je poprzez inne osoby, potrzeby ludzkie, wydarzenia życiowe. Powołanie łączy z osobistą historią życia człowieka. Dlatego każdego powołuje inaczej. Dokonuje się to zawsze na płaszczyźnie dialogu między Bogiem a człowiekiem. Człowiek odczytuje wolę Bożą w konkretnych sytuacjach życiowych, które go spotykają. "Poznanie powołania jest aktywnością naszej świadomości i wolności w świetle Ducha Świętego w celu podjęcia decyzji, która włączy całe nasze życie w Kościół". Dokonuje się ono jako stopniowy proces, który zawiera w sobie rozważenie bez żadnych lęków różnych dróg życiowych, postawienie wobec siebie wielu szczerych pytań, aby w sposób wolny pójść za tym, co Bóg mówi. Choć powołanie pozostanie zawsze darem i tajemnicą działania Bożej łaski, co nie pozwala uzyskać racjonalnego dowodu, to jednak zawiera też wolną odpowiedź człowieka i jego odpowiedzialność wyrażającą się w wiernym zachowaniu i wykorzystaniu tego daru.

Każdy, kto modli się, kieruje się przykazaniami Bożymi oraz wymaganiami Ewangelii i jest zafascynowany perspektywą świętości i miłości Boga, ten odkryje i podda się przemieniającej miłości, aby być darem dla innych i realizować siebie w dawaniu siebie.

Sprawdzianem dorastania do powołania jest wiara, miłość, odpowiedzialność, pracowitość, szlachetność, wierność sumieniu i podjętym zobowiązaniom. Najlepiej jest zaangażować się w życie parafii, włączyć się w jakiś ruch formacyjny, grupę religijną istniejąca w parafii i prowadzącą formację. Powołanie bowiem do stanu duchownego jest darem dla wspólnoty, w którą wchodzi się już przez wcześniejsze zaangażowanie. Wszak każdy powołany jest z ludu wzięty i dla ludzi postawiony w sprawach, które odnoszą się do Boga. Kształtowanie w sobie wymienionych cech pozwala dorastać do szlachetnego małżeństwa oraz pięknego kapłaństwa lub życia zakonnego. To domaga się odpowiedzialnego wychowania opartego na prawdzie i miłości, a nie na sloganach o spontanicznej samorealizacji i wychowaniu bezstresowym. Ruchy formacyjne wprowadzają w głębie chrześcijaństwa i przyczyniają się do tego, aby było więcej dobrych małżonków i rodziców, a także dobrych księży i zakonników.

W miesiącach wakacyjnych są organizowane w parafiach rekolekcje Ruchu Światło-Życie, rekolekcje innych ruchów i grup, pielgrzymki do sanktuariów, wakacje z Bogiem. Zgromadzenia zakonne organizują rekolekcje i dni skupienia we własnych domach. Dają możliwość zamieszkania przez pewien czas w klasztorach, aby można było poznać życie zakonne i przybliżyć się do duchowości, którą żyją zakonnicy i zakonnice. Podczas wędrówek wakacyjnych możemy się zetknąć z różnymi ośrodkami powołaniowymi, osobami duchownymi, lekturą religijną... Warto z tych możliwości skorzystać podczas wakacji.

opr. aw/aw