Bł. Zefiryn Agostini

Zefiryn Agostini — kapłan, proboszcz, wychowawca, założyciel zgromadzenia zakonnego — urodził się 24 września 1813 r. w Weronie w północnych Włoszech. Po przedwczesnej śmierci ojca — lekarza, który zmarł zaraziwszy się od pacjentów zakaźną chorobą — był wychowywany przez matkę. Jego młodszy brat Urban wybrał zawód lekarza, natomiast Zefiryn, rozmiłowany w naukach humanistycznych, ukończył gimnazjum miejskie w Weronie, a następnie studiował filozofię i teologię w diecezjalnym seminarium biskupim. Po przyjęciu święceń kapłańskich 11 marca 1837 r. rozpoczął posługę jako wikariusz w rodzinnej parafii, gdzie zajmował się katechezą i prowadził oratorium dla młodzieży. Jednocześnie pracował w kurii diecezjalnej, pełniąc obowiązki wicekanclerza. Już w tym okresie dał się poznać jako gorliwy kaznodzieja, czego świadectwem są liczne zachowane rękopisy jego kazań.

W 1845 r., po śmierci dotychczasowego proboszcza przejął rządy parafią — posługę, którą pełnił przez następne półwiecze. Była to praca niełatwa ze względu na rozległość terytorium, liczbę mieszkańców i powszechne ubóstwo, a także na to, że parafia nie posiadała żadnego stałego źródła dochodów. Ks. Agostini nie zniechęcił się w obliczu trudności, ale przez 51 lat gorliwie służył swoim parafianom: spędzał wiele godzin w konfesjonale, nawiedzał chorych, opiekował się ubogimi, prowadził systematyczną katechezę dla różnych stanów i grup wiekowych. Aby docierać do wszystkich, w kaznodziejstwie i pracy katechetycznej używał również miejscowego dialektu. W ciągu wielu lat jego posługi nie zabrakło momentów dramatycznych, związanych głównie z działaniami wojennymi (1848, 1859 i 1866 r.), kiedy to ks. Agostini opiekował się rannymi, oraz z epidemiami, zwłaszcza z groźną epidemią cholery w 1855 r. We wszystkim, co robił, błogosławiony odznaczał się niezwykłą wiernością i wytrwałością: jako przykład można przytoczyć fakt, że przez bardzo wiele lat prowadził systematyczne nauki dla chrześcijańskich matek i zaniechał tej pracy dopiero na kilka miesięcy przed śmiercią. Był też człowiekiem wytrwałej modlitwy: jego współpracownik i pierwszy biograf podaje, że ks. Agostini «wiele czasu spędzał w kościele przed ołtarzem Matki Bożej».

Owocem pracy parafialnej było także założone przez niego zgromadzenie. Ks. Agostini, pragnąc otoczyć opieką dziewczęta z ubogich rodzin i zapewnić im podstawowe wykształcenie, utworzył w 1855 r. w swojej parafii oratorium żeńskie i szkołę. Grupa młodych kobiet, które pomagały mu w tym dziele, stała się zalążkiem nowego zgromadzenia. Ks. Agostini powołał najpierw, w 1856 r., pobożne stowarzyszenie inspirowane duchowością św. Anieli Merici (ok. 1474-1540): członkinie tej wspólnoty mieszkały w rodzinnych domach, dając ewangeliczne świadectwo życia we własnym środowisku i pracując na rzecz ubogich. Od r. 1860 niektóre z nich rozpoczęły życie wspólne. Ks. Agostini był ich opiekunem duchowym i autorem pierwszej reguły wspólnoty, nie od razu jednak powziął myśl o przekształceniu jej w zgromadzenie zakonne. Dopiero w 1869 r., gdy biskup zlecił mu odtworzenie w diecezji zakonu urszulanek, błogosławiony postanowił posłużyć się w tym celu wspólnotą istniejącą już w jego parafii. 24 września tego roku pierwszych 12 urszulanek złożyło śluby, a 18 listopada powstało formalnie Zgromadzenie Urszulanek Córek Maryi Niepokalanej. Ks. Agostini był do śmierci ich kierownikiem duchowym, opiekował się też tymi członkiniami pierwotnego stowarzyszenia, które nie wstąpiły do zgromadzenia. Przejmując duchowe dziedzictwo św. Anieli Merici, dostosował je do potrzeb współczesnego sobie Kościoła, wskazując urszulankom pracę wychowawczą wśród młodzieży jako szczególne pole ich apostolstwa.

Pełniąc obowiązki założyciela i opiekuna duchowego zakonu, ks. Agostini nie zaniedbywał bynajmniej pracy parafialnej. Jako ceniony mistrz życia duchowego był też często proszony o głoszenie rekolekcji dla seminarzystów i kapłanów. Pracując bez wytchnienia do ostatniej chwili, zmarł w opinii świętości 6 kwietnia 1896 r.

W chwili śmierci założyciela zgromadzenie było nieliczne i ubogie, później jednak znacznie się rozwinęło, tak że w 1990 r. siostry pracowały w 80 parafiach na terenie Włoch i prowadziły szkoły w kilkunastu wielkich miastach, a także na Madagaskarze, w Szwajcarii, Ameryce Łacińskiej i w Afryce.