Błogosławiona Aniela Salawa

Aniela urodziła się 9 IX 1881 r. w podkrakowskiej wsi Siepraw, powiat myślenicki, w rodzinie chłopskiej, jako córka Bartłomieja i Ewy z d. Bochenek. Ojciec Anieli był wiejskim kowalem, natomiast matka pochodziła z zamożnej rodziny piekarza. Aniela miała liczne rodzeństwo, ponieważ Bartłomiej z pierwszego małżeństwa miał dwoje dzieci, a z drugiego - dziesięcioro. Ewa była zapobiegliwą gospodynią, dobrą żoną i wspaniała matką. Umiała czytać i pisać, interesowała się literaturą duchową, miała w domowej biblioteczce kilka dzieł religijnych. To właśnie Ewa razem z mężem starała się wychowywać dzieci religijnie i przygotowywać je do odpowiedzialnego postępowania w tak niełatwym przecież życiu. W niedziele i święta matka czytała dzieciom książki o tematyce religijnej, jednocześnie tłumaczyła, że warto żyć dobrze i godnie. Dzieci mogły zadawać matce pytania dotyczące czytanej literatury, najwięcej pytań zadawała Aniela (W. Zaleski).

Aniela była początkowo dzieckiem nerwowym, wrażliwym, jednakże po 7 roku życia stała się bardziej opanowana, skupiona i grzeczna. Lubiła dużo modlić się i czyniła to w domu, w kościele, ale też podczas pasania gęsi czy później krów. Dziewczynka skończyła tylko dwie klasy tamtejszej szkoły, umiała czytać i nieco pisać. Od 12 roku życia musiała pomagać rodzicom w pracy na roli, w gospodarstwie. Zajęcia gospodarskie okazały się zbyt ciężkie dla słabej fizycznie i chorowitej Anieli (J.R. Bar). Za przykładem więc starszej siostry Teresy Aniela udała się w jesieni 1897 r. do pracy, na służbę do Krakowa. Teresa umożliwiła siostrze znalezienie pracy jako służącej. Aniela poczuła się teraz bardziej wolną, miała własne pieniądze, zaczęła się stroić i mniej miała zapewne czasu na swoje życia wewnętrzne, religijne. Nie widziała w tym nic zdrożnego mimo upomnień Teresy i jej koleżanek.

W roku 1899 niespodziewanie umarła ukochana siostra Anieli Teresa w wieku 25 lat. To bolesne wydarzenie uświadomiło Anieli znikomość i przygodność doczesnego życia. Zwróciła się więc bardziej do Boga, więcej zaczęła się modlić, częściej przystępować do spowiedzi i Komunii Świętej. Za radą swojego stałego spowiednika Aniela w wieku lat 18 złożyła ślub dozgonnej czystości, dalej pozostając w świecie i pracując jako służąca. Pracowała u różnych rodzin, najbardziej była związana z rodziną krakowskiego adwokata Fischera, jego żona traktowała Anielę jako swoją przyjaciółkę. Aniela od 1900 r. należała do Stowarzyszenia św. Zyty założonego przez jezuitów. Celem tego stowarzyszenia było niesienie pomocy służącym dziewczętom. Dla Anieli była bliska duchowość franciszkańska, dlatego też w roku 1912 zapisała się do świeckiego III Zakonu św. Franciszka z Asyżu przy kościele Franciszkanów w Krakowie, należała też do innych kilku stowarzyszeń religijnych. Często według swoich możliwości wspierała ubogich, odwiedzała chorych w szpitalach, służyła pomocą młodym służącym, dziewczętom pomagała znaleźć pracę. W niedzielne popołudnia gromadziły się u Anieli w mieszkaniu służące, z którymi rozmawiała, zachęcając je do gorliwego życia religijnego, sakramentalnego, do czytania książek o tematyce religijnej.

Stan zdrowia Anieli pogarszał się, postępowała gruźlica i choroba żołądka. Szczególnie od roku 1916 coraz trudniej było Anieli pracować, wynajęła wówczas małą suterenę i tam spędziła ostanie cztery lata swojego pięknego życia, coraz bardziej cierpiąc, ale też pogłębiając życie wewnętrzne, swoją duchowość. Aniela posiadała głęboką wiedzę religijną zdobywaną przez uważne słuchanie kazań i lekturę literatury religijnej, miała głębokie nabożeństwo do Męki Pańskiej, Najświętszego Sakramentu i Matki Bożej. W ostatnim okresie życia, gdy Aniela nie mogła już pracować, wspomagały ją jej koleżanki służące, rodzina i znajomi księża.

Aniela odeszła do wieczności w opinii świętości 12 III 1922 r. w szpitaliku Stowarzyszenia św. Zyty. Pochowano ją na cmentarzu Rakowickim. Od początku licznie nawiedzano grób Anieli, modlono się do niej, prosząc ją o pomoc. Sława świętości Anieli rozchodziła się po całej Polsce. Po drugiej wojnie światowej franciszkanie rozpoczęli proces beatyfikacyjny Anieli, w roku 1949 przeniesiono szczątki Sługi Bożej do krypty w bazylice franciszkańskiej w Krakowie. Ojciec Święty Jan Paweł II beatyfikował Anielę w Krakowie 13 VIII 1991 r.

Liturgiczny obchód ku czci błogosławionej Anieli Salawy, Dziewicy, przypada na dzień 9 września i ma charakter wspomnienia dowolnego (w Archidiecezji Krakowskiej - obowiązkowego).

Kończymy nasze zapoznawanie się z bł. Anielą daną nam radą w jej Dzienniku, jak należy postępować w trudnościach naszego życia: "W przeróżnych potyczkach co do przykrości doznanych od ludzi zachować stanowczość, energię umiarkowaną, o ile możności cichość, cierpliwość, powolność, spokój, wyrozumiałość dla drugich, a o ile możliwe żądać sprawiedliwości. A jeżeli tak sobie w tym wszystkim postąpię, to ponadto zdać się zupełnie na Pana Boga i starać się wszystkimi siłami nie dopuszczać do duszy żadnego rozgoryczenia" (Liturgia Godzin, Dodatek I, s. 21).

opr. aw/aw