Bł. Emanuel González García

Urodził się 25 lutego 1877 r. w Sewilli w południowej Hiszpanii. Był czwartym z pięciu synów głęboko wierzącej rodziny rzemieślniczej. Już jako dziecko gorąco kochał Eucharystię i Matkę Bożą. Należał do dziecięcego chóru katedralnego, który śpiewał i tańczył podczas uroczystości Bożego Ciała i Niepokalanej. Gorliwe życie religijne jego rodziny oraz przykład świątobliwych kapłanów sprawiły, że postanowił zostać księdzem. Bez wiedzy rodziny zdał egzamin do seminarium. Uczył się pracując jednocześnie jako służący, by nie obciążać finansowo swej rodziny, która w pełni poparła jego życiowy wybór.

21 września 1901 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk bł. kard. Marcelego Spinoli. Rok później, w czasie misji w miejscowości Palomares del Rio, modląc się przed Najświętszym Sakramentem przeżył szczególne doświadczenie obecności Chrystusa, które określiło charakter całej jego posługi kapłańskiej. W latach 1905-1916 był proboszczem w Huelvie, w środowisku zdominowanym przez obojętność religijną. Cierpliwie pracował nad ożywieniem wiary swoich parafian, troszczył się o rodziny szczególnie potrzebujące i otwierał szkoły dla dzieci.

W 1910 r. założył «Dzieło Tabernakulów-Kalwarii» (Obra para los Sagrarios-Calvarios). Jego członkowie pragnęli odpowiadać miłością wynagradzającą na miłość Chrystusa w Eucharystii, na wzór Niepokalanej, św. Jana Apostoła i kobiet, które pozostały wierne Jezusowi w czasie jego męki na Kalwarii. Z czasem dzieło to przerodziło się w «Eucharystyczną Unię Wynagradzającą», która składała się z gałęzi żeńskiej, męskiej i dziecięcej, założonej w 1910 r., kapłańskiej (1918 r.) i młodzieżowej (1939 r.) oraz Zgromadzenia Eucharystycznych Misjonarek z Nazaretu (1921 r.) i Zgromadzenia Misjonarek Pomocnic Nazaretańskich (1932 r.). Ojciec Święty Pius X, któremu Emanuel został przedstawiony 18 listopada 1912 r. jako «apostoł Eucharystii», udzielił swego błogosławieństwa temu dziełu, które szybko rozszerzyło się na inne diecezje w Hiszpanii i Ameryce Łacińskiej.

Doceniając autentyczność jego życia kapłańskiego papież Benedykt XV mianował go biskupem pomocniczym Malagi. Sakrę biskupią bł. Emanuel otrzymał 16 stycznia 1916 r. W 1920 r. został ordynariuszem tejże diecezji. Gdy objął urząd biskupa, zamiast zwyczajowego przyjęcia dla władz miasta i duchowieństwa wydał obiad dla ponad 3 tys. ubogich dzieci, podczas którego podawał do stołu wraz z kapłanami i seminarzystami.

Jako biskup Malagi przywiązywał wielką wagę do rozwijania oświaty, katechezy parafialnej, a także do promocji powołań i formacji kapłańskiej. Zbudował nowe seminarium i tak je zorganizował, by Eucharystia stanowiła centrum każdego wymiaru formacji. Zarówno kapłanom, jak i członkom założonych przez siebie dzieł zalecał dążenie do świętości poprzez «stawanie się hostią w łączności z Hostią konsekrowaną», czyli «ofiarowanie siebie Bogu dla bliźnich w sposób całkowity i nieodwołalny». Czynił to w rozmowach indywidualnych, kazaniach i konferencjach oraz w licznych publikacjach książkowych i artykułach wydawanych w założonym przez siebie czasopiśmie «Ziarenko piasku».

W okresie rządów republikańskich wielokrotnie był atakowany przez przeciwników Kościoła: w maju 1931 r. jego pałac biskupi został spalony, a on sam przeniósł się do Gibraltaru, by nie narażać na niebezpieczeństwo osób udzielających mu schronienia. Od 1932 r. kierował swą diecezją z Madrytu, a 5 sierpnia 1935 r. został mianowany biskupem Palencii w północnej Hiszpanii, gdzie pozostał do śmierci 4 stycznia 1940 r. Na grobie, który znajduje się w katedrze w Palencii, polecił umieścić napis: «Proszę, by mnie pochowano w pobliżu tabernakulum, aby moje kości po śmierci, tak jak mój język i pióro za życia, wciąż głosiły przechodniom: Tu jest Jezus! Jest tutaj! Nie zostawiajcie Go samego!»

6 kwietnia 1998 r. Jan Paweł II podpisał dekret o heroiczności cnót bł. Emanuela, a 20 grudnia 1999 r. dekret dotyczący cudownego uzdrowienia przypisywanego jego wstawiennictwu.

opr. mg/mg