Bł. Katarzyna Volpicelli

Urodziła się w Neapolu w 1839 r. w zamożnej rodzinie mieszczańskiej. W dzieciństwie i młodości otrzymała staranne wykształcenie. Uczyła się języków francuskiego, angielskiego, łaciny, pasjonowała ją również literatura, nauki przyrodnicze, muzyka. Była wesoła i towarzyska, pociągało ją życie światowe.

Wielkie wrażenie wywarło na niej spotkanie z bł. Ludwikiem z Casorii, który widząc ją pogrążoną w lekturze książki, powiedział: «Świat cię pociąga, ale Bóg zwycięża. Nadejdzie dzień, kiedy zamkniesz książki, a Jezus otworzy ci swoje Serce, w którym pierwsza strona, druga i wszystkie następne mówią tylko: Miłość... Miłość... Miłość!»

Ten dzień rzeczywiście nadszedł. 8 grudnia 1859 r., mając dwadzieścia lat, Katarzyna postanowiła nie wychodzić za mąż i złożyła prywatny ślub czystości. Chciała wstąpić do zakonu klauzurowego sakramentek, lecz uniemożliwiła jej to choroba. Zaczęła pomagać ubogim i chorym, narzuciła sobie surową regułę życia, pogrążyła się w kontemplacji i osiągnęła szczyty życia mistycznego. Oddała na służbę Kościołowi swoją rozległą wiedzę i wkrótce stała się znaną postacią katolickiej wspólnoty Neapolu. Była umiłowaną córką bł. Ludwika i matką duchową bł. Bartłomieja Longo i św. Józefa Moscatiego. Zgromadziła wokół siebie tzw. «pracownice Jezusa», zajmujące się przygotowywaniem wyposażenia liturgicznego dla ubogich kościołów.

Gorąco pragnęła znaleźć własną drogę życiową. Zastanawiała się przede wszystkim nad tym, jaką formę nadać apostolatowi poświęconemu Sercu Chrystusa, który prowadziła. Jej ówczesny ojciec duchowy zachęcił ją, by powierzyła tę sprawę Duchowi Świętemu, ofiarowując w tej intencji nowennę. Podczas modlitwy Katarzyna miała wizję, w której zobaczyła zastęp kobiet, zgromadzonych wokół niej, poświęconych Sercu Jezusa i prowadzonych przez Maryję. Od tego momentu poświęciła swe myśli i siły tworzeniu «nowego typu służebnicy», jak pisze jej pierwszy biograf o. Michele Jetti.

1 lipca 1874 r. założyła Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca i została jego pierwszą przełożoną generalną. Napisane przez nią reguły, będące owocem dni i nocy intensywnej pracy i modlitwy, zatwierdził kard. Sisto Riario Sforza. Papież Leon XIII określił jej zgromadzenie jako «nowe», «zainspirowane przez Boga i odpowiadające potrzebom naszych czasów». Powstały trzy gałęzie tego dzieła, niezależne w działaniu, lecz ściśle powiązane w «jedności rodziny». Były to: «służebnice, które żyły we wspólnocie, zachowywały własne imiona i nie nosiły tradycyjnego habitu zakonnego»; małe służebnice, nazywane początkowo oblatkami, całkowicie oddane Bogu, ale żyjące w rodzinach, które były «apostołkami w swych domach, a także w społeczeństwie»; wreszcie członkinie nie konsekrowane, dzielące misję, charyzmat i duchowość Zgromadzenia, «pragnące naśladować Najświętsze Serce i służyć mu odpowiednio do swego stanu i sytuacji».

Pomimo poparcia ze strony miejscowego Kościoła i przychylności papieża nowe dzieło budziło w społeczeństwie kontrowersje. Ze szczególnym oporem spotkał się strój świecki, uważany w owych czasach za zbyt śmiały. Katarzyna wielokrotnie powtarzała współsiostrom: «Córki moje, skromność tego świeckiego ubioru zobowiązuje nas do wielkich rzeczy. Jeżeli pośród wszystkich zakonnic przez wzgląd na miłość bliźniego bardziej upodabniamy się na zewnątrz do osób żyjących w świecie, bardziej od wszystkich zakonnic powinnyśmy się od niego oderwać wewnętrznie i całkowicie przyoblec w Jezusa Chrystusa!» Zgromadzenie zostało uznane oficjalnie 20 czerwca 1890 r.

Katarzyna założyła również sierociniec i bibliotekę objazdową. Całe swe życie poświęciła Najświętszemu Sercu, była też pierwszą krzewicielką jego kultu w Neapolu i propagatorką apostolatu modlitwy.

Katarzyna ofiarowała swe życie za papieża, który przyjął jej ofiarę i podziękował za nią. Umarła 28 grudnia 1894 r.

opr. mg/mg