Bł. Laura Montoya

Była apostołką kolumbijskich Indian i mistyczką odnajdującą Boga w pięknie andyjskich lasów.

Urodziła się 26 maja 1874 r. w Jericó w Kolumbii. Jej ojciec zginął podczas wojny domowej, broniąc wiary i ojczyzny, kiedy Laura miała zaledwie dwa lata. Samotnej matce z trojgiem dzieci skonfiskowano cały majątek. Osierocona rodzina rozpoczęła wówczas wieloletnią tułaczkę, mieszkając u różnych krewnych.

W wieku 16 lat Laura rozpoczęła naukę w szkole dla nauczycieli w Medellín. Od tej pory pracą w szkole zarabiała na życie i szybko zdobyła uznanie jako wybitny pedagog.

Od wczesnej młodości dużo się modliła, a wszystkie przeciwności przyjmowała jako umartwienia. Modlitwa i asceza doprowadziły ją do głębokich przeżyć mistycznych. «Wydawało mi się wówczas — wyznaje w Autobiografii — że cała płonę, i spalałam się w ogniu adorującej miłości». Coraz głębiej poznawała siebie i Boga: «Świadoma mej nicości — pisała — znajduję ukojenie w Twej wielkości».

Praca w szkole pozwoliła jej poznać ciężki los kolumbijskich Indian i ich religijną ignorancję. Pragnęła coś dla nich zrobić. Marzyła o wielkim dziele misyjnym, by dotrzeć z Ewangelią do najbardziej oddalonych zakątków kraju.

W 1914 r. za radą bpa Massimiliana Crespy założyła własną wspólnotę zakonną: Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Maryi Niepokalanej i św. Katarzyny Sieneńskiej. «Potrzebowałam — pisze w Autobiografii — kobiet śmiałych, odważnych, rozpalonych miłością do Boga, gotowych żyć jak ubodzy mieszkańcy lasów, aby prowadzić ich do Boga». 5 maja wraz z pięcioma siostrami wyrusza na pierwszą wyprawę misyjną do Indian. Siostry postanawiają żyć jak oni: w ubóstwie, prostocie, zgodnie z ich zwyczajami, aby w ten sposób dotrzeć do ich dusz, a zarazem pokonać bariery dyskryminacji rasowej dzielące kolumbijskie społeczeństwo.

Na tę nowatorską działalność misyjną podejrzliwie patrzyła część kolumbijskiego duchowieństwa i społeczeństwa. Posłuszeństwem, pokorą i wytrwałością Laura oraz jej siostry dowiodły szczerości swych intencji i z czasem zjednały sobie pełne zaufanie Kościoła.

Założycielka uczyła swoje współsiostry odnajdywać Boga w środowisku, w którym się znalazły: w lasach równikowych i w Andach. Usiłowała zaszczepić w nich ducha misyjnego, aby wszelkimi siłami dążyły do pozyskania nowych dusz dla Boga.

Przez ostatnich 9 lat swego życia poruszała się na wózku inwalidzkim. Pomimo choroby nie zaniechała działalności misyjnej. Niestrudzenie kierowała zgromadzeniem, rozsyłając swe misjonarki po całym kraju i poza jego granice. Zmarła 21 października 1949 r. w Medellín po długiej agonii. W chwili jej śmierci zgromadzenie liczyło 467 sióstr pracujących na 90 placówkach w 3 krajach. Dziś misjonarki prowadzą działalność w 19 krajach Ameryki, Afryki i Europy.

opr. mg/mg