Bł. Marek Antoni Durando

Za jego życia, w XIX w., Włochy były miejscem otwartej konfrontacji socjalistycznych i liberalnych ideologii — niekiedy skrajnie antykościelnych — z katolicką tożsamością tego kraju. Bł. Marek Antoni należy do tych postaci, których duszpasterstwo i społeczne zaangażowanie w dużej mierze przyczyniły się do tego, że północne Włochy wyszły z tej konfrontacji jako kraj katolicki, a Kościół zdecydowanie opowiedział się po stronie najuboższych.

Marek Antoni urodził się 22 maja 1801 r. w Mondově w zamożnej rodzinie o dużym prestiżu społecznym. Matka nauczyła go głębokiej wiary. Ojciec był liberałem i agnostykiem.

W młodości chciał opuścić Włochy i wyjechać na misję do Chin. Z tym zamiarem w 1818 r. wstąpił do Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego. 12 czerwca 1824 r. otrzymał święcenia kapłańskie, po czym przełożeni skierowali go do głoszenia misji ludowych w Casale Monferrato. W ciągu pierwszych pięciu lat gorliwej pracy kaznodziejskiej przekonał się, że jego rodzinny Piemont również jest ziemią misyjną, i postanowił go zdobyć dla Chrystusa i Kościoła.

Nigdy nie działał sam. Do działalności duszpasterskiej zachęcał swoich współbraci. Od 1831 r. był przełożonym domu zakonnego w Turynie, a od 1837 r. przez następne 43 lata — prowincjałem Księży Misjonarzy św. Wincentego w północnych Włoszech. W trosce o ożywienie duszpasterstwa założył w 1833 r. włoską gałąź nowatorskiego dzieła Krzewienia Wiary. W 1855 r. otworzył Kolegium Brignole-Sale, w którym przyszli misjonarze przygotowywali się do kapłaństwa.

Podejmował współpracę z żeńskimi zgromadzeniami zakonnymi prowadzącymi działalność charytatywną, zwłaszcza z Siostrami Miłosierdzia, aby odpowiedzieć na trudne problemy społeczne i dotrzeć do najuboższych. W ten sposób Markowi Antoniemu udało się stworzyć w Turynie sieć ośrodków pomocy społecznej.

W 1865 r. założył Wspólnotę Córek Męki Jezusa z Nazaretu — zgromadzenie posługujące chorym i umierającym.

Zmarł 10 grudnia 1880 r. w Turynie.

opr. mg/mg