Św. Aniela Merici

Aniela Merici urodziła się w 1474 r. w Desenzano w północnych Włoszech (wówczas Republika Wenecji). Wcześnie osierocona przez rodziców, przeniosła się najpierw do swego wuja w Salò, a po śmierci siostry — do Brescii. W tym czasie wstąpiła także do trzeciego zakonu św. Franciszka.

Pod wpływem wizji, którą otrzymała od Boga, razem z kilkoma towarzyszkami z ruchu Miłości Bożej (Del Divino Amore) zajęła się kształceniem ubogich dziewcząt, prowadzeniem sierocińców i inną działalnością charytatywno-społeczną. Jako patronkę swojej działalności wybrały św. Urszulę (męczennica z IV wieku).

Według podania w czasie pielgrzymki do Ziemi Świętej w 1524 r., Aniela nagle utraciła wzrok na Krecie, kontynuowała jednak swą podróż, a w drodze powrotnej została cudownie uzdrowiona podczas modlitwy przed krzyżem w tym samym miejscu, w którym wcześniej oślepła. W kolejnym roku udała się do Rzymu, aby uzyskać odpust związany z Rokiem Jubileuszowym. Papież Klemens VII, otrzymawszy informacje o skuteczności jej działalności edukacyjnej, zachęcał ją do pozostania w Rzymie. Aniela nie pragnęła jednak uznania i rozgłosu, powróciła więc do Brescii, kontynuując tam swoją działalność.

Wraz z towarzyszkami w 1535 r. postanowiła założyć nowe stowarzyszenie zakonne pod patronatem św. Urszuli, będące pierwszym żeńskim zakonem zajmującym się edukacją kobiet. Stowarzyszenie różniło się od dotychczasowych zakonów — nie składano ślubów ani nie noszono ubioru zakonnego, choć reguła nakazywała życie w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie. Życie konsekrowane miało być prowadzone w środowisku świeckim, a nie w zamkniętym klasztorze. W pierwszym okresie władze kościelne z ostrożnością przypatrywały się tej nowej formie życia zakonnego (należy pamiętać, że był to okres intensywnego rozwoju reformacji), tak że oficjalne uznanie stowarzyszenia nastąpiło dopiero po śmierci Anieli, gdy jego regułę w roku 1544 zatwierdził papież Paweł III. Sama Aniela zmarła 27 stycznia 1540 i została pochowana w kościele św. Afry w Brescii. Beatyfikowana została w 1768 przez Klemensa XIII, a kanonizacji dokonał Pius VIII w 1807 r.

Jej grób przetrwał do roku 1945, kiedy to kościół uległ zniszczeniu w czasie bombardowania alianckiego. Został on odbudowany i konsekrowany w 1954 r., już pod wezwaniem św. Anieli.

opr. mg/mg