Św. Paula Elżbieta Cerioli

Urodziła się w Soncino (Cremona) w północnych Włoszech 28 stycznia 1816 r., w rodzinie ziemiańskiej. Od 11 roku życia mieszkała w pensjonacie sióstr wizytek w Alzano di Bergamo, gdzie przez 5 lat uczyła się w szkołach dla dziewcząt z rodzin szlacheckich. Gdy miała 19 lat, posłuszna woli rodziców, poślubiła 58--letniego wdowca Gaetana Busecchiego — spadkobiercę wielkich posiadłości ziemskich. Miała z nim 4 dzieci. Troje zmarło po urodzeniu, a jedno w wieku 16 lat. W 1855 r., zaledwie parę miesięcy po śmierci ostatniego dziecka, straciła również męża, który pozostawił jej w spadku wielką fortunę. Miała wówczas 39 lat.

Osierocona matka i wdowa przeżywa bardzo głęboki kryzys egzystencjalny. Oparcia szuka w wierze, a zwłaszcza w modlitwie do Matki Bożej Bolesnej. Światłem prowadzącym ją przez te ciemne chwile życia były słowa, które usłyszała od swego umierającego syna: «Nie płacz, mamo, po mojej śmierci, bo Bóg da ci wiele innych dzieci».

Pod wpływem zachodzącej w niej duchowej przemiany Paula zaczyna opiekować się chorymi i potrzebującymi w okolicy, a zwłaszcza opuszczonymi dziećmi, wzrastającymi w złym środowisku, «pozbawionymi przyszłości». W ten sposób odkrywa tajemnicę duchowego macierzyństwa i swoje powołanie.

W 1857 r. wraz z najbliższymi współpracowniczkami założyła Instytut Sióstr Świętej Rodziny, a 4 listopada 1863 r. jego męską gałąź. Zgromadzenie szybko się rozwija. Korzystając z odziedziczonej fortuny, Paula otwiera sierocińce, szkoły, organizuje katechezę, rekolekcje, zabawy dla dzieci i opiekę nad chorymi.

Źródłem charyzmatu, który przekazała swym zgromadzeniom, jest medytacja nad ojcowską miłością Boga do osieroconych dzieci. Sama doświadczyła bolesnego osamotnienia i poznała ojcowską miłość, którą Bóg darzy wszystkich samotnych. Tę miłość chciała głosić i świadczyć o niej swą charytatywną działalnością, zwłaszcza wśród tych, którzy tej miłości, tak jak ona, najbardziej potrzebowali.

Szczególnym rysem założonej przez nią rodziny zakonnej jest umiłowanie ubóstwa. «Jakże jesteś wielkie, ubóstwo, skoro Boża Dziecina obrała cię za swego towarzysza» — pisała w regule, rozważając narodzenie Boga w betlejemskiej grocie. Była zawsze gotowa przyjmować od Boga wszystkie dzieci, które On powierzał im na wychowanie.

Zmarła w Comonte w wigilię Bożego Narodzenia 1865 r. Pius XII beatyfikował ją 19 marca 1950 r.

opr. mg/mg