ks. Tomasz Jaklewicz

Nie jest łatwo zrozumieć przypowieść o „nieuczciwym rządcy”. Zauważmy, że rządca jest wprost nazwany nieuczciwym! Chrystus nie głosi więc pochwały kombinatorstwa lub nieuczciwości. A może tę przypowieść można uznać za dowód poczucia humoru Jezusa? W każdym razie widać, że Pan doskonale zna zwyczajne życie. Rozumie ów prosty mechanizm samoobrony, który pojawia się w sytuacji zagrożenia. Kiedy grunt zaczyna nam się palić pod nogami, ratujemy siebie, jak się da. Walczymy, nawet nieuczciwymi metodami, byle tylko spaść na cztery łapy. Bogatego właściciela z przypowieści nie można utożsamiać z Bogiem. Prawdopodobnie był takim samym kombinatorem jak jego rządca. Być może w zachowaniu swojego podwładnego zobaczył obraz samego siebie i właśnie dlatego docenił rozsądek zarządcy, mimo że sam na tym stracił.

Istotą każdej przypowieści jest odniesienie życiowej, konkretnej sytuacji do rzeczywistości duchowej. Jezus najprawdopodobniej chce nam powiedzieć: „Jeśli z taką zapobiegliwością i rozsądkiem walczycie o ratowanie swojej przyszłości na ziemi, to tym bardziej zawalczcie z taką samą determinacją o uratowanie życia wiecznego”. Trudne sytuacje zmuszają do radykalnych decyzji.

Ta przypowieść zwraca nam też uwagę, że nasze życie nie należy do nas. Jesteśmy tylko zarządcami majątku. Są nim nasze życie, talenty, powołanie. To jest nam dane na jakiś czas. I kiedyś prawdziwy Właściciel zapyta nas, co zrobiliśmy z tym „majątkiem”. Nieraz okazujemy się nieuczciwi w dysponowaniu tym, co otrzymaliśmy od Boga. Myślimy tylko o sobie. Ale nawet zwykły egoizm, elementarny rozsądek czy wręcz wyrachowanie wymusza na człowieku postawę dzielenia się z innymi. Trzeba się zgodzić, że w naszym życiu nie ma idealnej bezinteresowności. Owszem, trzeba oczyszczać motywacje, ale jest pewien nieusuwalny paradoks: ratujesz siebie, gdy myślisz o innych; zyskujesz, gdy rozdajesz.