„Jedli do syta”. Jest mi trudno pościć. Natomiast, gdy zajmuję się czymś, co mnie interesuje, mogę istnieć bez jedzenia. To mi pokazuje, jak cielesny jestem. Jak niechętnie wchodzę w walkę ze starym człowiekiem.

Ojcowie Kościoła interpretując w Ewangeliach fakty mówiące o rozmnożeniu chleba, stwierdzają, że odnosi się to do ewangelizacji. Siedem chlebów można porównać do, jak mówi Talmud, siedmiu przykazań Noachickich, które obowiązywały całą ludzkość, nie tylko Izraelitów. Także ta cyfra oznacza pełnię. Jezus chce nasycić pełnię narodów ziemi. Także siódemka wiąże się z siedmioma pogańskimi narodami, które zamieszkiwały teren Ziemi Obiecanej. Pokarm ma być nie tylko dla Izraela, lecz także dla pogan. A czym chce Jezus nakarmić? Słowa „odmówiwszy dziękczynienie, połamał, dawał uczniom”, przypominają Eucharystię. Natomiast Eucharystia, to jest Pascha-przejście. Jezus w sposób sakramentalny realizuje to przejście, które przypieczętuje na krzyżu. Oddaje się za moje i twoje Czytelniku grzechy i całego świata. Rozpoczyna w ten sposób nową ekonomię zbawienia.

Pierwsze czytanie mówiło o starej ekonomii. Związana była ona tylko z jednym miejscem, na którym Bóg oczekiwał na „wszystkie ludy”. W mentalności Narodu Starego Przymierza ludy pogańskie musiały dokonać aktu przejścia na religię żydowską, by być przyjętymi przez Boga „na tej górze”.

Istotą ekonomii Nowego Testamentu jest to, że chrześcijanie ogłaszają słowami, jeszcze bardziej swoim życiem, że Chrystus umarł na Górze Czaszki. Że z tej Góry na cały świat z Jego przebitego ludzkiego serca wylała się Krew i Woda dla zbawienia wszystkich ludzi. Ta Krew w Eucharystii jest udzielana temu, który chce stawać się chrześcijaninem, czyli Chrystusem. Bo Chrystus, owszem zbawił świat. Potrzebuje On jednak dziś tych, przez których będzie mógł realizować to zbawienie także dziś. Do 16 grudnia Adwent przygotowuje nas do powtórnego przyjścia Chrystusa. Przeżyjesz to w Paruzji albo w swojej śmierci fizycznej. Wiedz, że do nieba wejść może tylko ten, co posiada naturę Chrystusa. Jasne, że gdy patrzysz na swoje złości i zazdrości, widzisz, że jej nie masz. Ale odwagi! Możesz ją nieustannie na nowo otrzymywać za darmo. Nieustannie ją tracisz grzesząc. Pamiętaj jedynym sprawdzianem, czy masz choć trochę tej natury jest to, czy masz miłość do tych, którzy są źli i takimi chcą pozostać.