Prezbiter

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Prezbiter

(gr. „starszy”) Wyrażenia tego używano na oznaczenie urzędników synagogalnych, członków żydowskiego sanhedrynu albo najwyższej rady w Jerozolimie, a także tych, którzy przewodzili pierwotnym gminom chrześcijańskim (zob. Dz 11, 30; 14, 23). Początkowo wyraz presbiteroi wydaje się być synonimem wyrazu episkopoi (gr. „nadzorca”; zob. Flp 1, 1; Tt 1, 5. 7). W Kościele jerozolimskim prezbiterów łączono z apostołami (Dz 15, 2. 4. 6. 22-23; 16, 4). W czasach św. Ignacego Antiocheńskiego (ok. 35 — ok. 107) prezbiterzy (albo kapłani) to grupa, która występowała po „nadzorcach” (czyli po biskupach), ale przed diakonami. Dekret Soboru Watykańskiego II o kapłanach nosi tytuł Presbyterorum ordinis (1965). Zob. biskup, diakon, kapłani, starsi.

opr. mg/mg