Father Justin Rosary Hour: Kapłaństwo - 02

Nie wystarczy być dobrym kaznodzieją, dobrym spowiednikiem, dobrym organizatorem parafii. Księdzu potrzebne jest koniecznie uświęcenie. Tylko świątobliwy ksiądz zdolny jest ukształtować dobrą parafię. Jestem zdania, że nie jest rzeczą dobrą, gdy ksiądz miał inną ambicję poza ambicją formowania dusz. Czy Ojciec zgadza się ze mną?

Jak najbardziej. Księża-partyzanci, księża-robotnicy to zrywy bohaterskie, ale zawsze rozpaczliwe, gdyż odrywają księdza od jego własnej działalności. Jest on przede wszystkim powołany na świadka Chrystusa, a jego świadectwo, jeśli ma być wiarygodne i owocne, nie może być oderwane od jego osoby. Wyświęcony musi więc także ze względu na swą posługę troszczyć się w szczególny sposób o swe życie duchowe. Sakrament święceń daje szczególny udział w urzędzie Jezusa Chrystusa jednego i jedynego Arcybiskupa i jednego Pośrednika między Bogiem a ludźmi (por. 1 Tm 2,5). Dzięki temu wyświęcony, pełniąc swoje posłannictwo może działać w zastępstwie (in persona) Chrystusa, Głowy Kościoła. Określając rzecz bliżej: ma szczególny udział w kapłańskim, prorockim i pasterskim urzędzie Jezusa Chrystusa. Jego służba jest zatem potrójna: ma głosić i nauczać, ma udzielać sakramentów i ma prowadzić powierzony mu lud Boży. Podobnie jak przy chrzcie i bierzmowaniu ten udział w urzędzie Jezusa Chrystusa dany jest raz na zawsze. Stąd także sakrament święceń nadaje przyjmującemu go niezmazalne duchowe znamię i nie może być udzielany powtórnie. Kto raz został ważnie wyświęcony, tzn. uroczyście wprzągnięty do służby Bożej, może wprawdzie — gdy zaistnieją powody — zostać zwolniony z przyjętych zobowiązań, nie może już jednak stać się znowu we właściwym sensie człowiekiem świeckim. Raz przyjęte powołanie i posłanie trwale określa wyświęconego. Słowa „utrata stanu duchownego” trzeba więc rozumieć we właściwy sposób. Oznaczają one zakaz dalszego pełnienia funkcji kapłańskich.

opr. mg/mg