Tajemnica śmierci

Zdaję sobie sprawę, ze śmierć sięga już teraz w nasze życie, wyciska na nim znamię, zagraża mu na codzień. Choroba, niepowodzenia, cierpienie są przesłańcami śmierci, dają nam poznać, ze nasze życie nie jest ostatecznie w naszych rękach, że stale się nam z nich wymyka i ze kiedyś zostanie nam odebrane. Tam, gdzie próbuje się wyprzeć śmierć ze świadomości, przemilczeć ją, zatuszować, uczynić z niej tabu —jak to się często dzieje — tam gaśnie też prawdziwie ludzkie życie. Bo naprawdę po człowieczemu żyje tylko ten, kto śmierci patrzy prosto w oczy i akceptuje ją. Ale czy potrafimy tak żyć? Jaki jest sens życia stojącego w obliczu śmierci? Jaki ma sens śmierć w odniesieniu do życia?

Pytanie o sens życia i śmierci pojawia się już na pierwszych kartach Pisma Świętego, a pierwsza odpowiedź brzmi: Bóg nie chce śmierci! Śmierć jest skutkiem grzechu (por. Rdz 2, 17; 3, 19). Stad św. Paweł mówi, że przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech — śmierć (por. Rz 5, 12). Nie wynika stąd, że człowiek w raju miał żyć bez końca ziemskim życiem, że bez grzechu człowiek nie musiałby umrzeć. W naszym skończonym świecie życie biologiczne bez śmierci nie jest do pomyślenia. Pismu Świętemu nie chodzi Jednak o śmierć w sensie biologicznym lub medycznym, ale o konkretne i osobiste doświadczenie śmierci człowieka, o śmierć jako mroczny, absurdalny kres dotychczasowej egzystencji, o śmierć pełną cierpienia i lęku, przed którą wzdraga się i broni ludzka wola życia. Tej śmierci nie chciał Bóg. Ta śmierć jest przejawem grzechu, znakiem oddalenia człowieka od Boga, wskutek nieposłuszeństwa pierwszego Adama. Ważniejsza dla Pisma Świętego jest zbawcza śmierć Chrystusa, nowego Adama, który zwyciężył moc śmierci. Dlatego ten, kto wierzy, przeszedł już teraz ze śmierci do życia (por. J 5, 24). Najdobitniej tę przemianę śmierci wyraża Prefacja ze Mszy świętej za zmarłych: "I choć nas zasmuca nieunikniona konieczność śmierci, znajdujemy pociechę w obietnicy przyszłej nieśmiertelności. Albowiem życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się, ale się nie kończy".

opr. mg/mg