Przemówienie powitalne

kard. Franciszek Macharski

Przemówienie powitalne, 16.08.2002.

Umiłowany Ojcze Święty!

Bądź pozdrowiony na polskiej ziemi — jako domownik i gospodarz, który powracając do siebie, do ojcowizny, jest przyjmowany z największą radością. To co było prawie niewyobrażalne, dokonało się: Ojciec Święty jest tutaj, jest tutaj z nami i u nas.

Przed chwilą Ojciec Święty ucałował polską ziemię — to było pierwsze. My na ten pocałunek odpowiadamy naszą czcią, wdzięcznością i miłością: niech Pan Cię strzeże i błogosławi na naszej ziemi.

To na niej, w Kościele krakowskim stanie dla całej Polski ołtarz Eucharystii i głoszenia Ewangelii, tu znajdzie się miejsce spotkania z milionami Polek i Polaków, a to spotkanie już trwa!

Prawie ćwierć wieku minęło od pierwszych papieskich odwiedzin. W Krakowie wtedy było ich zakończenie. Ostatnia stacja stała się jakby pierwszą dla drogi wolności naszej i Europy, i świata.

Ojciec Święty przyniósł nam wtedy Ewangelię i pytał: czy wolno powiedzieć «nie» temu, czym żyliśmy przez tysiąc lat?

Po latach Kościół w wolnej Polsce — i Polska — znajduje się na orbicie osiągnięć i trudnych spraw, którymi żyje Europa i cały świat. Kościół uczestniczy w radościach i nadziei, w smutkach i trwodze współczesnego świata, bo nie ma nic prawdziwie ludzkiego, co nie miałoby oddźwięku w sercu uczniów Chrystusa: nadzieja i rezygnacja, otwarcie się na miłość i ciasnota egoizmu. I heroizm, i cynizm. Entuzjazm i rozczarowania. Ale także zwycięstwo ładu moralnego w tak licznych próbach wiary i charakterów.

Polska — a w niej Kraków i Łagiewniki, i Kalwaria — stanie się dla Następcy Piotra miejscem przekazywania Dobrej Nowiny o Bogu bogatym w miłosierdzie. Bo przecież nie znajdzie ludzkość pokoju, jeżeli nie zwróci się z ufnością do Miłosiernego Boga.

Ojcze Święty, tę mądrość i moc przekaż nam i całemu światu!

opr. mg/mg