Od Serca Jezusa do serc ludzi

«Przyjdź do nas bez zwłoki» (Dz 9, 38) — prosili św. Piotra Apostoła chrześcijanie Jafy przez swoich wysłanników. Z podobnym zaproszeniem udali się dwukrotnie do Piotra naszych czasów, Ojca Świętego Jana Pawła II, przedstawiciele diecezji toruńskiej, utworzonej 25 marca 1992 r. Potwierdzenie wizyty apostolskiej na 7 czerwca br. spotęgowało klimat oczekiwania i radości w tej młodej diecezji.

Wizyta Następcy św. Piotra jest zawsze dla Kościoła lokalnego wielkim darem, a jednocześnie świątecznym wydarzeniem. Jego eklezjalne znaczenie odsłania się najpierw w świetle słów Chrystusa: «Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój» (Mt 16, 16). Słowa te są tak samo ważne dzisiaj, jak u początku chrześcijaństwa. Budzą ufność i poczucie bezpieczeństwa w Kościele, zwłaszcza w młodych diecezjach, które mocno przeżywają doświadczenie budowania. Jakże wówczas krzepiąca jest przypowieść Jezusowa: «Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony» (Mt 7, 25).

Pasterska misja św. Piotra i jego następców obejmuje całą owczarnię Chrystusa. Dlatego spotkanie z Pasterzem całego Kościoła stanowi dla wspólnoty diecezjalnej wyjątkową okazję, by na nowo odkryła swoje miejsce w Kościele powszechnym, głębiej przeżyła więź z innymi Kościołami lokalnymi, a także pełniej rozeznała własną tożsamość jako część Ludu Bożego, w której «prawdziwie obecny jest i działa jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół Chrystusowy» (Christus Dominus, 11).

W posłannictwo Piotrowe wpisane jest także zadanie: «utwierdzaj swoich braci» (Łk 22, 32). Chodzi o umocnienie wiary, która sprawia, że Kościół lokalny trwa «w nauce apostołów i we wspólnocie, na łamaniu chleba i w modlitwie» (Dz 2, 42). Na tym świadectwie z czasów apostolskich opiera się program duszpasterski diecezji toruńskiej, zapoczątkowany wysiłkiem odnowy przez misje ewangelizacyjne i przygotowania do synodu diecezjalnego. W centrum owego programu są: stała formacja kapłanów i katechetów, systematyczna katechizacja dorosłych oraz katechumenat pochrzcielny, animacja zrzeszeń laikatu, rozwijanie działalności charytatywnej, szkoła nowej ewangelizacji jako szkoła apostolstwa, modlitwy i pogłębionej duchowości.

Pielgrzymki Ojca Świętego Jana Pawła II wydatnie poszerzyły rozumienie braterstwa wiary o wymiar ekumeniczny. «Kamieniem węgielnym na szlaku ekumenicznym» określił Ojciec Święty w Skoczowie słynne Colloquium charitativum, to znaczy spotkanie przedstawicieli katolików oraz luteranów i kalwinistów z całej Europy, zwołane do Torunia w 1645 r. w celu przywrócenia jedności między uczestniczącymi w tym spotkaniu Kościołami. «Chociaż nie przyniosło ono spodziewanych rezultatów — powiedział Ojciec Święty — to jednak posiadało jak na owe czasy charakter pionierski i było dla Europy podzielonej konfliktami religijnymi jakimś ważnym przypomnieniem, że droga do jedności to droga dialogu, a nie przemocy — jak wówczas niestety wielu uważało». Przechowując w skarbcu swoich tradycji pamięć «Braterskiej Rozmowy» w Toruniu, diecezja toruńska odczuwa powinność wniesienia własnego wkładu w dzieło ekumenicznego dialogu, a wizyta Ojca Świętego będzie niewątpliwie umocnieniem na tej drodze.

Nieprzypadkowo również w tegorocznej pielgrzymce papieskiej do Ojczyzny gród Mikołaja Kopernika został wybrany na miejsce spotkania Ojca Świętego ze światem nauki polskiej, którą rozsławił wielki uczony z Torunia. «Jest on obecny w świadomości wszystkich Polaków, a zwłaszcza mieszkańców Torunia przez Uniwersytet, który nosi jego imię» — powiedział Jan Paweł II podczas audiencji dla pielgrzymów diecezji toruńskiej (19 lutego 1998 r.). Wstęp do wiekopomnego dzieła De revolutionibus stanowi dogłębnie przeżyte świadectwo, że wiara i rozum są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy. Spotkanie Ojca Świętego z rektorami uczelni polskich będzie poniekąd historyczną odpowiedzią na list Mikołaja Kopernika do papieża Pawła III oraz potwierdzeniem przymierza między wiarą i nauką. Opatrzność sprawia, że tej odpowiedzi udzieli swemu rodakowi Papież z Polski, głęboko związany ze środowiskami akademickimi.

Głęboką wymowę duchową i pastoralną będzie miało również nabożeństwo czerwcowe z udziałem Ojca Świętego, celebrowane w stulecie encykliki Leona XIII Annum sacrum o poświęceniu się rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Na ziemi toruńskiej kult Serca Jezusowego sięga początkami czasów błogosławionej Juty z Chełmży (XIII w.), która z kontemplacji przebitego boku Zbawiciela czerpała inspirację i siły do posługi potrzebującym. Podobną drogę obrała bł. Maria Karłowska, założycielka Zgromadzenia Sióstr Pasterek, wyznaczając sobie i swym siostrom taki cel: «Mamy oznajmiać Serce Jezusa, to jest tak z Niego żyć i w Nim, i dla Niego, abyśmy stawały się do Niego podobne i aby w życiu naszym On był widoczniejszy, aniżeli my same». Przywołując te słowa w uroczystość Serca Jezusowego, podczas beatyfikacji Marii Karłowskiej, Ojciec Święty powiedział w 1997 r. w Zakopanem: «Jej oddanie Najświętszemu Sercu Zbawiciela zaowocowało wielką miłością do ludzi. Odczuwała ciągle nienasycony głód miłości. (...) Przez tę miłość wielu duszom przywróciła światło Chrystusa i pomogła odzyskać utraconą godność». W nurcie duchowości płynącej od Serca Jezusa do serc ludzi sponiewieranych i opuszczonych widnieje również postać sługi Bożego ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego, wikariusza parafii toruńskiej, który w obozie koncentracyjnym w Dachau dał heroiczne świadectwo miłości pasterskiej, poświęcając życie w służbie chorym na tyfus współwięźniom. Nabożeństwo przy wizerunku Ukrzyżowanego na Drzewie Życia będzie dla diecezji przypomnieniem tych wspaniałych świadectw miłości, a jednocześnie wezwaniem, by z kultu Serca Jezusowego czerpać natchnienie do okazywania miłości bliźnim.

«Kościół modlił się za Piotra nieustannie do Boga» (por. Dz 12, 5). W takim przygotowaniu na przyjęcie Ojca Świętego trwa od miesięcy diecezja toruńska. Dar codziennej modlitwy pragną złożyć Piotrowi naszych czasów kapłani i seminarzyści, rodziny zakonne oraz wielu katolików świeckich, którzy podejmują zobowiązania modlitewne indywidualnie, w rodzinach, w zrzeszeniach i parafiach. Chorzy deklarują również często ofiarę cierpienia. Wśród darów duchowych dla Ojca Świętego, utrwalonych w specjalnej księdze, zasługują na uwagę czyny miłosierdzia chrześcijańskiego, wypełniane w ośrodkach diecezjalnych Caritas: toruńskim, grudziądzkim i działdowskim. Bowiem wiara żywa, to «wiara działająca przez miłość» (Ga 5, 6).

Bp Andrzej Wojciech Suski
Ordynariusz diecezji toruńskiej