Spotkanie z Kościołem Afryki jest chwilą łaski

16 lutego w Sali Klementyńskiej Ojciec Święty spotkał się z uczestnikami drugiego sympozjum biskupów Afryki i Europy, które odbywało się w dniach 13-17 lutego w Papieskim Ateneum «Regina Apostolorum» w Rzymie. Zostało ono zorganizowane przez Radę Konferencji Episkopatów Europy (CCEE) oraz Sympozjum Konferencji Episkopatów Afryki i Madagaskaru (SECAM/SCEAM), ale udział w nim wzięli również przedstawiciele dykasterii Kurii Rzymskiej i takich organizacji kościelnych, jak Pomoc Kościołowi w Potrzebie i «Missio». Temat sympozjum brzmiał: «Ewangelizacja dzisiaj: wspólnota i współpraca duszpasterska Afryki i Europy. Człowiek i Bóg: posłannictwem Kościoła jest głoszenie obecności Boga i Jego miłości». Poniżej zamieszczamy przemówienie papieskie.

Księża kardynałowie, drodzy bracia w biskupstwie, drodzy bracia i siostry!

Z radością przyjmuję was na zakończenie sympozjum biskupów Afryki i Europy i wszystkich was bardzo serdecznie witam,w szczególnościkard. Pétera Erdő, przewodniczącego Rady Konferencji Episkopatów Europy, i kard. Polycarpa Penga, przewodniczącego Sympozjum Konferencji Episkopatów Afryki i Madagaskaru; dziękuję im za miłe słowa wprowadzenia do tego naszego spotkania. Wyrażam szczere uznanie inicjatorom tych kilkudniowych obrad, podczas których wymienialiście opinie na temat dzisiejszej ewangelizacji waszych ziem, w świetle jedności i współpracy duszpasterskiej, jaka nawiązała się między wami podczas pierwszego sympozjum w 2004 r.

Razem z wami dziękuję Bogu za duchowe owoce, jakie zrodziły się dzięki nawiązaniu przyjaźni i w wyniku współpracy między wspólnotami kościelnymi waszych kontynentów w tych latach. Wykorzystaliście wspólny zapał apostolski środowisk kulturalnych, społecznych i ekonomicznych, by głosić waszej ludności Jezusa Chrystusa i Jego Ewangelię, w duchu «wymiany darów». Idźcie dalej tą owocną drogą autentycznego braterstwa i wspólnoty zamierzeń, poszerzając coraz bardziej horyzonty ewangelizacji. Dla Kościoła w Europie bowiem spotkanie z Kościołem Afryki jest zawsze chwilą łaski, ze względu na nadzieję i radość, z jakimi afrykańskie wspólnoty kościelne żyją wiarą i ją przekazują, co mogłem stwierdzić podczas moich podróży apostolskich. Z drugiej strony, radością napawa widok Kościoła w Afryce, który pomimo iż przeżywa tak wiele trudności i potrzebuje pokoju i pojednania, jest gotowy dzielić się swoją wiarą.

W relacjach między Kościołem w Afryce i Kościołem w Europie pamiętajcie o tym, by dbać o podstawową więź między wiarą i miłością, bowiem one oświecają się wzajemnie w swej prawdzie. Miłość sprzyja otwarciu się i spotkaniu z dzisiejszym człowiekiem, w jego konkretnej rzeczywistości, aby nieść mu Chrystusa i głosić Jego miłość do każdej osoby i każdej rodziny, zwłaszcza do tych, którzy są ubożsi i samotni. «Caritas Christi urget nos» (2 Kor 5, 14) — faktycznie to miłość Chrystusa wypełnia serca i pobudza do ewangelizowania. Boski Nauczyciel dziś, tak jak wówczas, posyła swoich uczniów na drogi świata, aby głosili Jego orędzie zbawienia wszystkim narodom ziemi (por. List apostolski Porta fidei, 7).

Wyzwania, jakie stają przed wami dzisiaj, drodzy bracia, są trudne. Mam na myśli przede wszystkim obojętność religijną, która prowadzi do tego, że wiele osób żyje tak, jakby Bóg nie istniał, bądź zadowala się nieokreśloną religijnością, niezdolną zmierzyć się z kwestią prawdy i obowiązkiem konsekwencji. Dziś zwłaszcza w Europie, ale także w niektórych częściach Afryki odczuwa się ciężar zlaicyzowanego środowiska, często wrogo nastawionego do wiary chrześcijańskiej. Innym wyzwaniem stojącym przed głoszeniem Ewangelii jest hedonizm, który przyczynił się do tego, że kryzys wartości przeniknął do życia codziennego, w struktury rodziny, w sam sposób rozumienia sensu istnienia. Symptomem sytuacji poważnego niedomagania społeczeństwa jest również szerzenie się takich zjawisk, jak pornografia i prostytucja. Dobrze wiecie o tych wyzwaniach, które apelują do waszego sumienia pasterskiego i waszego poczucia sprawiedliwości. Nie powinny was one zniechęcać, ale raczej stać się sposobnością do odnowienia zaangażowania i nadziei — nadziei, która rodzi się ze świadomości, że «noc się posunęła, a przybliżył się dzień» (Rz 13, 12), bo zmartwychwstały Chrystus jest zawsze z nami. W społeczeństwach Afryki i Europy istnieje niemało dobrych «sił», z których wiele trafia do parafii, i wyróżniają się pracą nad uświęceniem osobistym i apostolatem. Mam nadzieję, że z waszą pomocą będą coraz bardziej stawały się żywymi i żywotnymi komórkami nowej ewangelizacji.

Niech rodzina będzie w centrum waszej troski pasterskiej: ona to, będąca Kościołem domowym, jest także najpewniejszą gwarancją odnowy społeczeństwa. Rodzina, która kultywuje zwyczaje, tradycje, obyczaje, obrzędy przepojone wiarą, jest terenem najbardziej sprzyjającym rozkwitowi powołań. Dzisiejsza konsumpcjonistyczna mentalność może mieć negatywny wpływ na rodzenie się i pielęgnowanie powołań; stąd potrzeba poświęcenia większej uwagi promowaniu powołań do kapłaństwa i do szczególnej konsekracji. Rodzina odgrywa także fundamentalną rolę w wychowaniu młodzieży. Europa i Afryka potrzebują wielkodusznej młodzieży, która potrafi wziąć odpowiedzialność za swoją przyszłość, i wszystkie instytucje winny być świadome tego, że młodzi ludzie są przyszłością i że ważne jest dokładanie wszelkich starań, aby ich droga nie była naznaczona niepewnością i ciemnościami. Drodzy bracia, ze szczególną gorliwością dbajcie o ich dojrzewanie ludzkie i duchowe, zachęcając także do podejmowania inicjatyw wolontariatu, które mogą mieć znaczenie wychowawcze.

Ważną rolę w wychowaniu nowych pokoleń odgrywa kultura. Dobrze wiecie, jak bardzo Kościół ceni i propaguje wszelkie autentyczne formy kultury, w którą wnosi bogactwo Słowa Bożego i łaski płynącej z tajemnicy paschalnej Chrystusa. Kościół szanuje każde odkrycie prawdy, bowiem cała prawda pochodzi od Boga, ale wie, że wpatrywanie się wzrokiem wiary w Chrystusa otwiera umysł i serce człowieka na Pierwszą Prawdę, którą jest Bóg. I tak kultura karmiona wiarą prowadzi do prawdziwej humanizacji, podczas gdy fałszywe kultury prowadzą do odczłowieczenia: w Europie i w Afryce mieliśmy tego smutne przykłady. A zatem w zakres waszej pracy duszpasterskiej wchodzi nieustanna troska o kulturę, przy czym winniście zawsze pamiętać, że światło Ewangelii przenika sferę kultury, uwznioślając ją i powodując pomnażanie jej bogactw.

Drodzy przyjaciele, wasze sympozjum dało wam sposobność, by zastanowić się nad problemami Kościoła na obydwu kontynentach. Tych oczywiście nie brakuje i niekiedy są znaczne; ale z drugiej strony, są także dowodem na to, że Kościół żyje, wzrasta i nie boi się pełnić swojej misji ewangelizacyjnej. Do tego potrzebuje modlitwy i zaangażowania wszystkich wiernych; w istocie, ewangelizacja jest nieodłączną częścią powołania wszystkich ochrzczonych, które jest powołaniem do świętości. Chrześcijanie, których wiara jest żywa i są otwarci na działanie Ducha Świętego, słowem i życiem dają świadectwo o Ewangelii Chrystusa. Pasterzom powierzona jest jednak szczególna odpowiedzialność. Dlatego «wasza świętość osobista winna promieniować wobec tych, którzy zostali powierzeni waszej trosce duszpasterskiej i którym winniście służyć. Wasze życie modlitwą użyźni od wewnątrz wasz apostolat. Biskup winien być zakochany w Chrystusie. Wasz autorytet moralny i postawa zewnętrzna, które wspierają pełnienie waszej jurysdykcji, będą pochodziły wyłącznie ze świętości waszego życia» (Posynodalna adhortacja apostolska Africae munus, 100).

Powierzam wasze postanowienia duchowe i wasze plany duszpasterskie wstawiennictwu Maryi, Gwiazdy Ewangelizacji, i z serca udzielam specjalnego błogosławieństwa apostolskiego wam, Konferencjom Episkopatów Afryki i Europy oraz wszystkim waszym kapłanom i wiernym.

opr. mg/mg