Dialog i współpraca

15 września Benedykt XVI spotkał się w Pałacu Apostolskim w Castel Gandolfo z naczelnymi rabinami Izraela: sefardyjskim — Shlomem Moshe Amarem, i aszkenazyjskim — Joną Metzgerem, którzy przybyli do Rzymu w związku z 40. rocznicą ogłoszenia Deklaracji Soboru Watykańskiego II «Nostra aetate» o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich. W przemówieniu Papież nawiązał do trudnej sytuacji chrześcijan w Ziemi Świętej i wyraził nadzieję na pełne wprowadzenie w życie Umowy Podstawowej zawartej między państwem izraelskim i Stolicą Apostolską.

Szanowni Panowie!

Z całego serca witam was tu dzisiaj i cieszę się, że celem waszej wizyty jest zwrócenie uwagi na pozytywne owoce Deklaracji Soboru Watykańskiego II Nostra aetate, której czterdziestolecie obchodzimy w tym roku. Postrzegam tę wizytę jako kolejny krok naprzód w procesie budowania głębszych więzi religijnych między katolikami i żydami, który nabrał nowego rozmachu i energii dzięki Deklaracji Nostra aetate oraz dzięki licznym formom kontaktów, dialogu i współpracy, jakie wyrosły z zasad i ducha tego dokumentu. Kościół nadal nie szczędzi wysiłków, aby zgodnie z wizją Soboru budować nową epokę lepszego wzajemnego zrozumienia, poszanowania i solidarności między nami.

Nostra aetate okazała się kamieniem milowym na drodze do pojednania chrześcijan z narodem żydowskim. Deklaracja stwierdza jednoznacznie, że «Żydzi (...) do tej pory pozostają umiłowanymi dla Boga, który nie żałuje swoich darów i wezwania» (n. 4).

Musimy dziś nadal poszukiwać dróg realizacji tego zadania, o którym mówiłem podczas niedawnej wizyty w synagodze w Kolonii, polegającego na przekazywaniu «młodym pochodni nadziei, którą Bóg dał żydom i chrześcijanom, ażeby moce zła 'nigdy więcej' nie zapanowały nad nami oraz aby przyszłe pokolenia z Bożą pomocą zdołały zbudować bardziej sprawiedliwy i pokojowy świat, w którym wszyscy ludzie będą mieli takie samo prawo obywatelstwa» («L'Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 10/2005, s. 18).

Oczy świata nieustannie zwrócone są ku Ziemi Świętej — ziemi uważanej za świętą przez żydów, chrześcijan i muzułmanów. Zbyt często, niestety, naszą uwagę przyciągają akty przemocy i terroru, które pogrążają w smutku wszystkich jej mieszkańców. Musimy nadal z naciskiem przypominać, że religia idzie w parze z pokojem.

Przy tej okazji myślę o chrześcijańskich wspólnotach w Ziemi Świętej — o ich żywej obecności i świadectwie, jakie składają tam od początków chrześcijaństwa, we wszystkich epokach jej burzliwej historii. Dzisiaj nasi bracia i siostry w wierze stają tam wobec nowych i coraz trudniejszych wyzwań. Cieszymy się z tego, że nawiązanie stosunków dyplomatycznych między Stolicą Apostolską a państwem Izrael pozwoliło stworzyć bardziej solidne i trwałe formy współpracy, zarazem jednak oczekujemy niecierpliwie wprowadzenia w życie Umowy Podstawowej w kwestiach, które pozostają do rozwiązania.

Szanowni Naczelni Rabini, jako zwierzchnicy religijni ponosimy wobec Boga poważną odpowiedzialność za nasze nauczanie oraz za podejmowane decyzje. Niech Bóg wspomaga nas w wielkim dziele głoszenia świętości ludzkiego życia i obrony godności każdego człowieka, tak aby w świecie mogły rozkwitać sprawiedliwość i pokój.

opr. mg/mg