Nawrócenie misyjne Kościoła

W sobotę 20 września rano Papież Franciszek spotkał się w Sali Klementyńskiej z 95 biskupami wyświęconymi w ciągu ostatniego roku, którzy uczestniczyli w seminarium formacyjnym zorganizowanym przez Kongregację ds. Ewangelizacji Narodów. Przedstawił mu ich na początku audiencji prefekt Kongregacji kard. Fernando Filoni, który wygłosił również przemówienie powitalne. Odpowiadając spontanicznie na słowa kardynała prefekta, Ojciec Święty powiedział, że Europa jest peryferią, «kontynentem, który trochę się zestarzał». Dlatego napominał, że «nowe Kościoły muszą» ją wspierać «modlitwami i pomocą, aby odzyskała siły». Drugą peryferią, o której mówił Papież, są Chiny. «Musimy także modlić się za Kościół Chin, za nowych biskupów Chin» — wzywał. — «Módlmy się, aby sprawy mogły potoczyć się dobrze i aby ta peryferia mogła przyjść, spotkać się z nami wszystkimi». Zakończył mówiąc, że ostatnią peryferią jest sam Papież. «Módlcie się również za tę 'peryferię', módlcie się za mnie», powiedział. Poniżej zamieszczamy tekst przygotowanego na tę okazję przemówienia, który Ojciec Święty przekazał biskupom.

Drodzy Bracia!

Witam was serdecznie wraz z kierownictwem tej dykasterii misyjnej pod przewodnictwem kard. Fernanda Filoniego, któremu dziękuję za słowa wprowadzenia do naszego spotkania. Życzę wam, aby to seminarium formacyjne było owocne dla każdego z was zarówno pod względem duchowym, jak i duszpasterskim. Odpowiedzieliście z wiarą i wielkodusznie na powołanie Pana, który was wybrał, abyście byli pasterzami Jego owczarni. Nie odstraszyły was trudności i wyzwania współczesnego świata (por. adhort. apost. Evangelii gaudium, 52- -75), które sprawiają, że w dzisiejszych czasach misja biskupów jest jeszcze trudniejsza, lecz zaufaliście Panu, na wzór pierwszych uczniów i św. Piotra, który zawołał: «Na Twoje słowo zarzucę sieci» (Łk 5, 5). Również wy jesteście powołani, wraz ze wszystkimi pasterzami Kościoła, by podstawą waszej misji uczynić Słowo Jezusa, aby dawać nadzieję światu.

W czasie tych dwóch tygodni rozpatrywaliście różne wymiary życia i posługi biskupiej, które odpowiadają podstawowej misji Kościoła: głoszeniu Ewangelii. Jak zaznaczyłem w adhortacji apostolskiej Evangelii gaudium, odczuwa się dziś naglącą potrzebę nawrócenia misyjnego (por. 19-49); nawrócenia, które ma być udziałem każdego ochrzczonego i każdej parafii, ale oczywiście pasterze winni je przeżywać i dać temu świadectwo jako pierwsi, jako przewodnicy Kościołów partykularnych. Dlatego zachęcam was, abyście ukierunkowali swoje życie i swoją posługę biskupią na tę przemianę misyjną, której wymaga dziś lud Boży.

W centrum tego nawrócenia misyjnego Kościoła jest posługa ludzkości, na wzór jego Pana, który umył nogi swoim uczniom. Kościół jako wspólnota ewangelizacyjna jest powołany do tego, aby stawał się coraz bliższy, zmniejszał dystanse, uniżał się aż po upokorzenie, jeżeli to konieczne, i przyjmował ludzkie życie, dotykając cierpiącego ciała Chrystusa w ludzie (por. adhort. apost. Evangelii gaudium, 24). W tej perspektywie Sobór Watykański II, mówiąc o powinnościach biskupa jako przewodnika rodziny Bożej, zaznacza, że biskupi, sprawując ojcowską i pasterską posługę pośród wiernych, powinni postępować jako «ci, którzy służą», mając zawsze przed oczyma przykład Dobrego Pasterza, który przyszedł nie po to, aby Mu służono, ale aby służyć i dać swoje życie za wszystkich (por. Posynodalna adhort. apost. Pastores gregis, 16 października 2003 r., 42). Świetlanym przykładem takiej posługi pasterskiej są święci męczennicy koreańscy Andrzej Kim Taegon, kapłan, Paweł Chong Hasang i towarzysze, których wspomnienie liturgiczne świętujemy właśnie dzisiaj. Zakorzenieni w Chrystusie, Dobrym Pasterzu, nie wahali się oni przelać swoją krew za Ewangelię, której byli wiernymi głosicielami i heroicznymi świadkami.

Kościół potrzebuje pasterzy, to znaczy sług, biskupów, którzy potrafią uklęknąć przed innymi, aby umyć im nogi. Pasterzy będących blisko ludzi, ojców i braci łagodnych, cierpliwych i miłosiernych; miłujących ubóstwo, zarówno jako wolność dla Pana, jak i jako prostotę i surowość życia. Wy jesteście powołani do tego, aby nieustannie czuwać nad powierzoną wam owczarnią, aby ją utrzymywać w jedności i wierności Ewangelii i Kościołowi. Starajcie się nadać autentyczny impuls misyjny waszym wspólnotom diecezjalnym, aby powiększały się wciąż o nowych członków dzięki waszemu świadectwu życia i waszej posłudze biskupiej, pełnionej jako służba ludowi Bożemu. Bądźcie blisko waszych kapłanów, dbajcie o życie religijne, miłujcie ubogich.

Gdy zwracam się do was, nie mogę nie wspomnieć o tych współbraciach, których z różnych przyczyn nie ma tu z nami. Wszystkim przesyłam braterskie i życzliwe pozdrowienie. Bardzo bym chciał, na przykład, aby byli obecni na dzisiejszym spotkaniu biskupi chińscy, wyświęceni w ostatnich latach! W głębi serca jednak żywię nadzieję, że ten dzień nie jest odległy! Pragnę ich zapewnić nie tylko o mojej i o naszej solidarności, ale także o solidarności episkopatu całego świata, aby we wspólnej wierze czuli, że choć niekiedy mogą odnosić wrażenie, iż są sami, silniejsza jest pewność, że ich cierpienia wydadzą owoc — i to wielki owoc! — dla dobra ich wiernych, ich współobywateli i całego Kościoła.

Drodzy bracia, przeżywamy czas drogi synodalnej na temat rodziny. Licząc również na wasze modlitwy w intencji najbliższego Zgromadzenia Synodu, pragnę zwrócić waszą uwagę na to, że rodziny są podstwą działalności ewangelizacyjnej, przez swoją misję wychowawczą i czynny udział w życiu wspólnot parafialnych. Zachęcam was do rozwijania duszpasterstwa rodzinnego, aby rodziny, wspierane i formowane, mogły coraz lepiej wnosić wkład w życie Kościoła i społeczeństwa. Niech was otacza swoją matczyną czułością Dziewica Maryja, Gwiazda Ewangelizacji. Proszę Pana o błogosławieństwo dla was wszystkich i dla waszych diecezji.

opr. mg/mg