Trwajmy przy Chrystusie

1. «Nawróćcie się do waszego Boga, On bowiem jest łaskawy i miłosierny».

To wezwanie liturgiczne rozbrzmiewa w naszym sercu dziś, w Środę Popielcową, kiedy wchodzimy na wielkopostny szlak. Poprowadzi on nas do Triduum Paschalnego, żywej pamiątki męki, śmierci i zmartwychwstania Pańskiego, stanowiącego rdzeń tajemnicy naszego zbawienia.

Święty okres Wielkiego Postu, przeżywany zawsze bardzo głęboko przez lud chrześcijański, przywodzi na pamięć starodawne wydarzenia biblijne, takie jak czterdzieści dni potopu, poprzedzającego przymierze zawarte przez Boga z Noem; czterdzieści lat wędrowania Izraela po pustyni ku ziemi obiecanej oraz czterdzieści dni przebywania Mojżesza na Górze Synaj, gdzie otrzymał on od Jahwe tablice Prawa. Okres Wielkiego Postu zachęca nas zwłaszcza do ponownego przeżycia z Jezusem czterdziestu dni, które spędził On na pustyni na modlitwie i poście, zanim podjął publiczną misję, która osiągnęła swój szczyt na Kalwarii w ofierze krzyża, ostatecznym zwycięstwie nad grzechem i śmiercią.

2. «Pamiętaj, że jesteś prochem i w proch się obrócisz». Tradycyjny obrzęd posypania głów popiołem, który dziś ponawiamy, ma zawsze głęboką wymowę; przejmujące są słowa, które mu towarzyszą. W swej prostocie przypomina on o kruchości ziemskiego życia — wszystko przemija i skazane jest na obumarcie. Jesteśmy przechodniami na tym świecie; przechodniami, którzy nie powinni zapominać o swym prawdziwym i ostatecznym celu — o Niebie. Istotnie, jesteśmy prochem i w proch się obrócimy, jednak na tym nie wszystko się kończy. Człowiek, stworzony na obraz i podobieństwo Boże, przeznaczony jest do życia wiecznego. Jezus otwarł dostęp do niego dla każdego człowieka przez swą śmierć na krzyżu.

Cała liturgia Środy Popielcowej pomaga nam skupić uwagę na tej podstawowej prawdzie wiary i wzywa do zdecydowanego wejścia na drogę osobistej odnowy. Powinniśmy zmienić sposób myślenia i postępowania, wpatrując się w oblicze ukrzyżowanego Chrystusa i przyjmując Jego Ewangelię jako codzienną regułę życia. «Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię»: niech te słowa staną się naszym programem na Wielki Post, kiedy wchodzimy w modlitewny klimat wsłuchiwania się w głos Ducha.

3. «Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe» (Mt 26, 41). Pozwólmy, aby te słowa Pana prowadziły nas, pomagając w zdecydowanym wysiłku nawrócenia i duchowej odnowy. W życiu codziennym zbyt jesteśmy pochłonięci przez zajęcia i troski materialne. Wielki Post stanowi sprzyjającą okazję do rozbudzenia w sobie autentycznej wiary i przywrócenia zbawiennego kontaktu z Bogiem oraz bardziej wielkodusznego życia Ewangelią. Środki pozostające do naszej dyspozycji są zawsze te same: modlitwa, post i pokuta, a także jałmużna, to znaczy dzielenie się z potrzebującymi tym, co posiadamy; w tych tygodniach powinniśmy jednak intensywniej z nich korzystać. Winna to być droga ascezy osobistej i wspólnotowej, która czasami wydaje się szczególnie trudna w otaczającym nas zsekularyzowanym środowisku. Lecz właśnie dlatego tym usilniej i ochoczo powinniśmy podejmować wysiłki.

«Czuwajcie i módlcie się». To polecenie Chrystusa jest aktualne w każdym okresie, ale wydaje się jeszcze bardziej wymowne i trafne na początku Wielkiego Postu. Przyjmijmy je z pokorną uległością. Starajmy się przekładać je na praktyczne gesty nawrócenia i pojednania z braćmi. Jedynie w ten sposób wiara i nadzieja umacniają się, a miłość staje się stylem życia wyróżniającym człowieka wierzącego.

4. Owocem tak odważnego wysiłku ascetycznego jest większe otwarcie się na potrzeby bliźniego. Kto kocha Boga, nie może zamykać oczu na cierpienie i nędzę dotykające ludzi i narody. Czyż kontemplacja oblicza ukrzyżowanego Pana nie powinna prowadzić do rozpoznawania Go i służenia Mu w człowieku cierpiącym i opuszczonym? Jezus, zapraszając nas, byśmy trwali przy Nim, czuwając i modląc się, domaga się również, byśmy miłowali Go w naszych braciach, i przypomina nam, że «wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili» (Mt 25, 40). Owocem głębokiego przeżywania Wielkiego Postu będzie zatem większa, powszechna miłość.

Niechaj Maryja, wzór posłusznego wsłuchiwania się w głos Ducha Świętego, prowadzi nas pokutną drogą, którą dziś podejmujemy. Niech nam pomaga korzystać z bezcennych możliwości, jakie ofiarowuje nam Kościół, byśmy mogli przygotować się godnie do obchodów misterium paschalnego.

Do Polaków uczestniczących w audiencji generalnej:

Memento homo quia pulvis es et in pulverem reverteris: «Pamiętaj, żeś jest prochem i w proch się obrócisz». Te słowa słyszymy dzisiaj wszyscy i każdy. W czasie liturgii Popielca, posypując popiołem nasze głowy, tak mówi kapłan. Tak mówi, ale mówi także inne jeszcze słowa: «Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię». Paenitemini et credite evangelio. I te słowa razem wzięte stanowią dopiero pełny sens Popielca, a zarazem całego Wielkiego Postu. Ma to być okres, kiedy człowiek, wchodząc w siebie i rozmyślając o znikomości, przygodności, zniszczalności swojej ludzkiej, cielesnej istoty, równocześnie będzie otwierał się na Ewangelię, to znaczy na prawdę o męce, krzyżu, śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Ta perspektywa paschalna winna towarzyszyć naszym doświadczeniom w okresie Wielkiego Postu, w ciągu tych czterdziestu dni, które mają nam przypomnieć również czterdzieści dni postu samego Chrystusa na pustyni. Dziękuję wszystkim obecnym tutaj rodakom z Polski i życzę «Szczęść Boże» na cały wielki Post, a także na uroczystości paschalne, wielkanocne. Szczęść Boże!

Apel o pomoc dla mieszkańców Afganistanu

Sytuacja w Afganistanie wymaga natychmiastowej pomocy humanitarnej. Docierają do nas bardzo niepokojące wieści o licznych ofiarach śmiertelnych wśród uchodźców szukających ratunku przed suszą i wojną domową. Tysiącom osób, zwłaszcza dzieciom, chorym i starcom, grozi śmierć z głodu i zimna.

Wyrażam szczere uznanie organizacjom humanitarnym, które usilnie starają się nieść najpotrzebniejszą pomoc narodowi afgańskiemu. Wzywając społeczność międzynarodową, aby nie zapominała o tej tragicznej sytuacji, wyrażam nadzieję, że walczące strony, toczące długotrwałą i krwawą wojnę, zechcą niezwłocznie ogłosić zawieszenie broni, aby pomoc mogła dotrzeć na czas do najbardziej zagrożonych regionów.

opr. mg/mg