Kultura dialogu

Jan Paweł II skierował do uczestników spotkania zorganizowanego przez Kongres Żydów Europejskich w dniach 28-29 stycznia w Paryżu list, w którym podkreślił, że od zakończenia Soboru Watykańskiego II nastąpił znaczny postęp w stosunkach między żydami i katolikami. Relacje te powinny jednak «nabrać nowego wigoru, aby tradycja religijna, która przeniknęła kulturę i życie kontynentu, wciąż stanowiła integralny element jego duszy».

Kard. Walter Kasper
Przewodniczący Komisji
ds. Kontaktów Religijnych
z Judaizmem

Wiem, że w dniach 28 i 29 stycznia odbędzie się w Paryżu spotkanie zorganizowane przez Kongres Żydów Europejskich, w którym będzie uczestniczył zarówno Ksiądz Kardynał, jak i kard. Jean-Marie Lustiger — arcybiskup Paryża. Pragnę łączyć się w modlitwie ze wszystkimi, którzy się tam zgromadzą, aby rozważać następujący temat: «Po Soborze Watykańskim II i Nostra aetate: pogłębienie wzajemnych relacji między żydami i katolikami w Europie podczas pontyfikatu Jego Świątobliwości Jana Pawła II».

Cieszę się z tej inicjatywy, która powinna wnieść wkład w umacnianie dialogu i nawiązuje do tego wszystkiego, czego dokonał Kościół katolicki, idąc za wskazaniami Soboru. Szalom, pokój! Tym biblijnym słowem pragnę serdecznie pozdrowić wszystkich uczestników spotkania, będącego niejako kontynuacją niedawnego Dnia Modlitwy o Pokój na świecie, który odbył się w Asyżu 24 stycznia br. Wszystkie religie zobowiązały się do działania na rzecz pokoju, dając w ten sposób znak nadziei światu i przypominając, że na drodze duchowego i transcendentnego rozwoju człowiek odkrywa w sobie potrzebę budowania pokoju i poszanowania godności wszystkich ludzi. Relacje między żydami i chrześcijanami mają charakter szczególny. Orędzie Boga Przymierza — zawartego z Mojżeszem, patriarchami i prorokami — należy do naszego wspólnego dziedzictwa i jest dla nas wezwaniem do współpracy w kształtowaniu dziejów świata, bo Najwyższy wzywa nas, abyśmy byli święci jak On sam jest święty, a zarazem byśmy kochali naszych bliźnich jak siebie samych.

Od ogłoszenia przez Sobór Watykański II deklaracji Nostra aetate w wielu dziedzinach nastąpił znaczący postęp w zakresie coraz lepszego wzajemnego zrozumienia oraz pojednania pomiędzy naszymi dwiema wspólnotami, z czego się bardzo cieszę. Tekst deklaracji stanowi punkt wyjścia, podstawę i zbiór wskazówek dla przyszłych relacji. Historię Europy, zwłaszcza w XX w., naznaczyły bolesne wydarzenia, po których nasze relacje powinny nabrać nowego wigoru, aby tradycja religijna, która przeniknęła kulturę i życie kontynentu, wciąż stanowiła integralny element jego duszy, pomagając mu służyć rozwojowi każdego człowieka i całego człowieka.

Ze względu na swą tożsamość żydzi i chrześcijanie są z sobą wzajemnie związani i powinni budować kulturę dialogu, o której pisał filozof Martin Buber. Do nas należy przekazanie nowym pokoleniom bogactw i wspólnych wartości, aby nigdy więcej człowiek nie pogardzał człowiekiem, swoim bratem, i by wojny i konflikty nie toczyły się w imię ideologii, która pogardza jedną z kultur czy religii. Co więcej, różne tradycje religijne wezwane są, by swoim dziedzictwem służyć wszystkim ludziom, aby wszyscy razem mogli zbudować wspólny europejski dom, którego fundamentem będą takie wartości, jak sprawiedliwość, pokój, równość i solidarność. Wówczas zacznie się urzeczywistniać słowo Boże wypowiedziane przez proroka (por. Iz 11, 6-9).

Młodzi potrzebują naszego świadectwa, naszego wspólnego zaangażowania, aby wierzyć, aby całym swym życiem święcić imię Boga, aby nie tracić nadziei na pełną obietnic przyszłość świata. A dzięki temu będą mogli służyć z oddaniem umacnianiu więzów braterstwa, aby stać się nową ludzkością.

Proszę Wszechmocnego, aby natchnął prace spotkania w Paryżu i sprawił, by trud jego uczestników przyniósł obfite owoce. Niech pokój Boży mieszka w sercu każdego!

Watykan, 25 stycznia 2002 r.

opr. mg/mg